Zondag stond traditiegetrouw de crossduathlon S van Wachtebeke in het domein Puyenbroeck op de kalender. Mijn derde deelname op rij al en tevens mijn afsluit van dit duathlon- en triathlonseizoen.
Zaterdag stond de verkenning op het programma. Het parcours was hertekend en dat in positieve zin. Gezien volgende week de cyclocross van Wachtebeke voor profs op dezelfde lokatie doorgaat en het parcours al deels opgebouwd was, konden we proeven van een deeltje van het cyclocrossparcours. Blijkbaar een geste van Jurgen Mettepenningen, hoorde ik achteraf van de organisatie. Tijdens de verkenning was duidelijk dat het parcours veel uitdagender was dan de voorafgaande jaren. Met dank aan Jurgen Mettepenningen, die trouwens zaterdag goedkeurend het parcours aan het overschouwen was. Wij passeerden Jurgen en ik knikte voorzichtig. Bij het herhalen van enkele passages van het cyclocrossparcours kruisten we opnieuw Jurgen. Spontaan geraakten we aan de babbel. Een heel aimabel, bescheiden en toegankelijk persoon met een ongeziene passie voor de cyclocross. Ik zie het Lefebvre van Quickstep niet doen... gewoon een babbelke slaan met gewone stervelingen. Na de verkenning stond nog een zwemtraining op het programma. Ja, we beginnen lichtjes weer op te bouwen naar het volgende seizoen. Zondagmorgen nog een laatste verkenning en wat opwarmen. Dat laatste was echt nodig gezien de temperatuur echt wel een duik had genomen. Dat zijn we niet meer gewoon. Om 13u05 werden we op gang geschoten. Dit jaar was het deelnemersveld van een beduidend hoger niveau. Met Gert Van Poucke, meervoudig Belgisch kampioen op de sprintduathlon, Kevin Strubbe en Giovanni Vanhooren, was winnen en zelfs een podium halen haast onmogelijk. Neem daar nog bij dat verschillende mountainbikers en lopers de weg naar dit evenement gevonden hadden. Gert Van Poucke, ondertussen 3 jaar gestopt met duathlon, zou hier gewoon voor de fun zonder specifieke training deelnemen. Maar bij dergelijke atleten weet je dat de klasse blijft. Zo zou ook later blijken. De wedstrijd: Ik start voorzichtig en loop samen met Gianni in mijn zog. Ik vermoed dat ik na een kilometer rond een 6de positie loop. Plots word ik voorbij gehold door 2 atleten en moet ik passen. Gianni lost me van geen vin. We wisselen samen op plaats 8 en 9, ver weg van het podium. Een goede wissel volgt en we vertrekken voor 11km MTB. Ik rij met de hardtail met vaste vork, mijn speedbike. Samen met Gianni in mijn wiel, raap ik concurrent na concurrent op. In een bocht hoor ik plots lawaai. Ik kijk om en zie dat Gianni gevallen is. Ik blijf me focussen op de renners die voor me uit rijden. In een mum van tijd komt Gianni terug in mijn wiel post vatten. Klasse om na een val zo snel terug te keren. Maar ook een teken dat ik hem er zeker niet zal afrijden. Toch wil het niet tactisch spelen en blijf ik geven. En komen we als de nummer 4 en 5 in de wisselzone. Opnieuw een vlotte wissel en we zijn weg voor de laatste 3km lopen, met Gianni in mijn tred. Ik blijf geven en mijn wedstrijd lopen. We komen steeds dichter op de nummer 3. Ik kan enkele meters uitlopen op Gianni. Is hij aan het kraken? Uiteindelijk kom ik bij de nummer 3, een 20-jarige mountainbiker. Ik ga erop en erover. Toch blijft hij me volgen. Ik hoor zijn adem stokken. Hij moet er af. Gianni op zijn beurt remonteert hem ook en blijft verder druk op me uitoefenen. Ik moet tot het einde geven. Ik kom uiteindelijk als derde en 2de H40 over de meet, na Kevin Strubbe die tweede werd en 1ste H40 en de winnaar Gert Van Poucke. Het hoogst haalbare! Een ding is duidelijk. Gianni en ikzelf zijn elkaar waard! Ik blik tevreden terug op deze wedstrijd. Nu focus op 2019.
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurJan Goddaer AKA Godi. Archieven
December 2022
Categorieën |