2018 loopt op zijn einde. Op de wedstrijdkalender staat momenteel niks in fluo. De feestmaaltijden volgen elkaar in hoog tempo op. Het weer is grijs en koud. Dus tijd om terug te blikken op het afgelopen seizoen.
2017 eindigde met een linker enkel aan flarden. Gescheurde enkelbanden en een botoedeem. Vooral het botoedeem baarde me zorgen. In de boekjes las ik dat het herstel varieerde tussen de 6 à 12 maand. In het slechtste geval werd 2018 een verloren jaar. In het beste geval kon ik vanaf de vakantiemaanden terug mijn ding doen. Ik draaide heel snel de knop om en nam van de gelegenheid gebruik om in mijn laatste jaar als H40 nieuwe horizonten te ontdekken. Zo nam ik samen met Korneel Lagae, in duo, voor het eerst deel aan een beachrace, stond ik voor het eerst aan de start van een meerdaagse MTB raid, de LCMT en nam ik deel aan verschillende MTB endurance races. Dit alles met wisselend succes. Door het zand klieven was leuk. De LCMT werd een DNF en de endurance races in Wallonië waren altijd een feest. Tegen doktersadvies in stond ik in februari en maart aan de start van respectievelijk de Inferno Sandman Xduathlon en de Xduathlon van Lac de l’eau d’heure. Ik werd in beide wedstrijden derde bij de H40 maar kreeg steeds een hamstringblessure als toetje er bovenop. Reden was overbelasting van de rechter hamstring ten gevolge van een andere loophouding door de pijnlijke linker enkel. Hoe het lichaam een kinetische keten vormt... Het zou duren tot juni alvorens het lopen een beetje lukte. Halverwege juni stonden de 55,5 triathlon van Wanze en de Xtriathlon des Shark (Couvin) op het programma. In Wanze kon ik als derde H40 finishen en in Couvin werd ik 5de H40. Een geslaagde rentree. Vanaf juli kon ik eindelijk pijnvrij lopen en begon het tij te keren. Zowel tijdens de Xtriathlon van Butgenbach als deze van La Gileppe werd ik 3de H40 en presteerde ik terug op niveau. Net als vorig jaar won ik de Xtriathlon van Watrissart S bij de H40 en de Sandman Xduathlon S overall. Het jaar sloot ik af met een beachrace en een trailrun in Oostduinkerke. Vooral de trailrun in het Oostduinkerkse zand was een succes. Ik kon er als eerste H40 finishen. Ondanks een valse start kon ik 2018 toch in schoonheid afsluiten! 2019 wordt mijn eerste jaar bij de H50. Pfff. De categorie van de medioren om het mooi te zeggen... Dat ik ouder word betekent niet dat uitdagingen er minder op worden. Zo staan volgend jaar de Grand Raid Nisramont, BeMC, les Chemins du Soleil als nieuwe uitdagingen op de agenda samen met het gebruikelijke du- en triathlon programma. Op naar 2019!
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurJan Goddaer AKA Godi. Archieven
December 2022
Categorieën |