We schrijven zondag 16 juni 2019. Ik sta voor de vijfde maal aan de start van de Triathlon/Duathlon van Wanze en voor de derde keer aan de 55,5 Triathlon, wat zoveel betekent als 500m zwemmen in de Maas, 50 km knallen op een parcours met de nodige hoogtemeters en wind en 5 km lopen op een betonpad langs de Maas. De 2 vorige edities werd ik 3de bij de H40. Nu wou ik op het hoogste schavotje staan, na in het verleden al winst in de crossduathlon (2015) en de promo triathlon (2017) telkens in de H40 categorie.
De laatste weken waren hectisch op het werk. Het zorgde voor stress, slaaptekort en gebrek aan training. Conditioneel gaat het bergaf. En het energielevel staat onder nul. Toch wil ik er bij zijn. Dit is een van de mooiste triathlons door zijn unieke afstanden. Vandaag zou ik vertrekken met het idee ‘we knallen erop los en zien wel waar het schip strandt’. Om 14:00 wordt het startschot gegeven. Tijdens de opwarming voelde ik dat het watergevoel niet slecht was. Hier in de Maas zwemmen is toch wat makkelijker dan in de zee. Eens het startschot gegeven, zwem ik in het midden van de Maas weg van de grote massa. Zo kan ik rustig mijn ding doen. Het gevoel is niet slecht. Ik kom na een kleine 9 minuten aan de oevers. Ik klauter uit het water en loop naar de wisselzone en wissel rustig. Ik neem mijn tijd, ik ben overigens 50. Ik spring de fiets op en begin te knallen. Net zoals vorig jaar hangt gedurende 2 ronden een pak renners in mijn wiel, ondanks dit een non-drafting wedstrijd is. Ik ruk op naar een 22ste plaats overall. Op het einde krijg ik wel last van opkomende krampen. Ik start het lopen nog vlot. De eerste 2 km in 7min25. Maar dan komen de krampen op. Ik moet serieus temporiseren en verlies nog 3 plaatsen. Helemaal verkrampt, finish ik als 25ste en later blijkt als 1ste H50. Mission accomplished. Nu wordt het enkele weken zonder competitie. Werken en opladen. Tot in den draai!
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurJan Goddaer AKA Godi. Archieven
December 2022
Categorieën |