Keep the Faith Rifugio, RIP Phil, sport als therapie... We gaan onze derde week lock-down in. Wat ik hier neergeschreven heb, is hoe ik de laatste weken zelf heb beleefd. Als een film, maar dan een hele slechte...
Vorig jaar moest op sportief vlak mijn jaar worden. Het werd in plaats daarvan een baaljaar. 2020 moest dan maar 2019 doen vergeten. Maar de trend van vorig wordt gewoon verdergezet. Eind december kon ik mijn trainingsvolume wat opkrikken. Ik maakte progressie in het zwemmen en het lopen vlotte. Zo kon ik in de Trail des Z’Amoureux als 5de overall en 1ste H50 finishen. De trend was gezet. Echter een grote week later loop ik een kuitblessure op. De NorthC trail run komt in het gedrang... Maar ondertussen horen we dat in het verre China een virus lelijk huishoudt. Ik herinner me de eerste berichtgeving van de uitbraak van het Coronavirus in China. Een zoveelste natuurramp die we vanop afstand meemaken. Je voelt een zekere betrokkenheid maar niet in die mate dat het je leven bepaalt. Het normale leven gaat verder zijn gangetje tot de eerste gevallen in Italië worden gerapporteerd, meer bepaald Noord-Italië. Vanaf dan kwam de boodschap echt binnen. WZC De Weister heeft een nauwe samenwerking met het woonzorgcentrum Rifugio Re Carlo Alberto, gelegen in de Val Pellice, in het Noorden van Italië nabij Turijn en vlakbij Pinerolo. Een woonzorgcentrum met naam en faam als het om dementievriendelijke samenlevingen gaat. Marcello, de directeur, en ikzelf, wij hebben een band en zijn soulmates. Het trof me dan ook dat zijn regio werd geteisterd door dit virus. De eerste berichtgevingen waren heel genuanceerd. Het is een gewoon griepvirus, en de incidentie en sterftecijfers zijn niet hoger dan anders. Tot de eerste dodelijke slachtoffers vielen en de eerste Belgen vanuit die streek ons land bereikten. Dan werd het duidelijk. Dit is niet business as usual. Mijn eerste echte wake-up call was toen ik ‘s avonds werd opgebeld door een vertegenwoordiger met de melding: ‘Jan, als je maskers wenst zal je die direct moeten bestellen, want we gaan in stockbreuk’. Dat was de dag dat in Wevelgem de eerste besmette gevallen van het CORONAVIRUS werden gemeld. Vanaf die dag was er effectief stockbreuk en tot op vandaag hebben we nog niet 1 bestelde FFP2 masker ontvangen. In onze dagdagelijkse werking worden we quasi nooit met materiële schaarste geconfronteerd. Nu is dit anders... Een tweede wake-up call waren de maatregelen die zich op 12/3 aankondigden en de lock-down op 13/3. Dit zijn echte crisismaatregelen en crisismaatregelen staan regelrecht tegenover onze reguliere werking en visie op zorg. In onze kleinschalige woonvormen streven we naar een zo normaal mogelijk leven van de bewoner dat heel nauw aansluit bij zijn of haar wensen en noden. Het individu heeft hier echt zijn plaats. Vrije keuze, zingeving, vertrouwen, respect, gelijkwaardigheid, autonomie zijn waarden en principes die in onze werking zijn ingebakken. Echter wanneer je in crisis gaat, nemen andere waarden het over. En in dit geval is het VEILIGHEID. Het algemeen belang gaat boven het individueel belang. Harde keuzes dringen zich op om het algemeen belang te dienen. Elke dag komt er een extra harde maatregel bij. Omdat het moet, omdat het niet anders kan. Dit is zwaar om dragen in de zorg. Hoe langer het duurt, hoe meer het doorweegt. Het hoeft geen betoog dat we aan de vooravond staan van een grote beproeving. Voor iedereen is deze situatie nieuw en is het zoeken naar nieuwe evenwichten. Dit vraagt van iedereen een inspanning. Dit kunnen we enkel samen dragen. Daarom is solidariteit van levensbelang. Dat deze situatie enkele weken/maanden zal duren maakt het allemaal nog moeilijker. Het risico dat de werking onder druk zal komen te staan, is zeker. Dit voelden we al de voorbije dagen. Als zorgverlener moeten we dagdagelijks afwegingen maken over wat wel en niet kan, wat wel en niet veilig is rekening houdende met de schaarste van onder andere beschermingsmiddelen. Want wat we nu verbruiken kunnen we later niet meer gebruiken. Guidelines bestaan er nu niet. Van competitie is al lang geen sprake meer en sporten is nu een manier om de dingen een plaats te geven. Komt dan het bericht van Hans Cleemput op facebook op 10 maart: “Onwezenlijk, onbegrijpelijk... Waarom toch, Kasper? Zo graag gezien, zo’n sterk figuur... we gaan je missen. Heel veel sterkte iedereen!”. Ik kan het niet geloven. Kasper, de Phil, is niet meer... Ik kende Kasper en volgde zijn prestaties op de voet. Ik had Kasper in eerste instantie leren kennen door zijn nonkel Wim, de professor. Wim en ik waren concurrenten. Zo koersten we samen in de OVWF en reden we samen tijdritten en ploegentijdritten. Wim is bezeten van de sport, maar blijkbaar zijn alle Lagaes dat. Wim vertelde dan ook met veel trots over zijn neven Kasper en Korneel. In 2017 kwam ik in het team Bikesensation terecht met in de ploeg Korneel Lagae, de broer van Kasper. Door met Korneel op te trekken volgde ook de interesse voor Kasper. Kasper, eigenzinnig, soms grote mond, rechttoe en rechtaan, vol charisma, maar ook eenvoudig en gewoon. Ik kon super genieten van zijn wedstrijdverslagen. Zijn directe schrijfstijl weerspiegelde wie hij was. Ik herinner me nog levendig de babbel met Kasper in Sportics. Hij kwam er zijn nieuwe loopschoenen halen en gaf me zonder pardon advies bij mijn keuze van loopschoenen. Ook de babbel met nonkel Wim op het BK vorig jaar toen Kasper gedesillusioneerd het water uitkwam blijft me bij. De manier hoe nonkel Wim over Kasper sprak getuigde van een immens respect voor de atleet en mens Kasper. Twee weken voor het overlijden had ik Kasper nog gekruist langs de Leie in het donker in de regen. Met een big smile en met het vingertje omhoog groette hij mij en ik hem. Wederzijds respect. Zo voelde het! Kasper, rust in vrede! Ook Corona zorgde ervoor dat Kasper niet het afscheid kreeg dat hij verdiende. Maar dat komt nog! Sporten wordt des te meer een therapie om in de Corona bubble te overleven. Ik mis de competitie niet, het is zelfs zo dat het een soort mentale rust brengt. Geen opgelegde doelen meer. In plaats daarvan geniet ik van het pure van sporten. Zo doe ik enkel nog waar ik zin in heb. En dat is met de MTB op het gemakske rondtoeren en hier en daar een jumpke placeren. Gewoon genieten van de kleine dingen van het leven. Een les voor later! En nu weer opladen voor de weken die komen! Zorg goed voor jezelf en voor elkaar, meer dan ooit telt nu solidariteit in al zijn facetten. Keep the faith!!
0 Comments
|
Archieven
January 2023
Categorieën |