We schrijven zondag 16 juni 2019. Ik sta voor de vijfde maal aan de start van de Triathlon/Duathlon van Wanze en voor de derde keer aan de 55,5 Triathlon, wat zoveel betekent als 500m zwemmen in de Maas, 50 km knallen op een parcours met de nodige hoogtemeters en wind en 5 km lopen op een betonpad langs de Maas. De 2 vorige edities werd ik 3de bij de H40. Nu wou ik op het hoogste schavotje staan, na in het verleden al winst in de crossduathlon (2015) en de promo triathlon (2017) telkens in de H40 categorie.


De laatste weken waren hectisch op het werk. Het zorgde voor stress, slaaptekort en gebrek aan training. Conditioneel gaat het bergaf. En het energielevel staat onder nul. Toch wil ik er bij zijn. Dit is een van de mooiste triathlons door zijn unieke afstanden. Vandaag zou ik vertrekken met het idee ‘we knallen erop los en zien wel waar het schip strandt’.


Om 14:00 wordt het startschot gegeven. Tijdens de opwarming voelde ik dat het watergevoel niet slecht was. Hier in de Maas zwemmen is toch wat makkelijker dan in de zee. Eens het startschot gegeven, zwem ik in het midden van de Maas weg van de grote massa. Zo kan ik rustig mijn ding doen. Het gevoel is niet slecht. Ik kom na een kleine 9 minuten aan de oevers. Ik klauter uit het water en loop naar de wisselzone en wissel rustig. Ik neem mijn tijd, ik ben overigens 50.


Ik spring de fiets op en begin te knallen. Net zoals vorig jaar hangt gedurende 2 ronden een pak renners in mijn wiel, ondanks dit een non-drafting wedstrijd is. Ik ruk op naar een 22ste plaats overall. Op het einde krijg ik wel last van opkomende krampen.


Ik start het lopen nog vlot. De eerste 2 km in 7min25. Maar dan komen de krampen op. Ik moet serieus temporiseren en verlies nog 3 plaatsen. Helemaal verkrampt, finish ik als 25ste en later blijkt als 1ste H50.


Mission accomplished.


Nu wordt het enkele weken zonder competitie. Werken en opladen.


Tot in den draai!

De Tri Beaufort Trophy is een wedstrijd die bestaat uit 3 disciplines, met name zeezwemmen, tijdrijden en hardlopen. Je kan kiezen tussen een L of XL versie. De L versie staat voor 1km zeezwemmen, 39km tijdrijden en 12 km hardlopen. De XL versie op zijn beurt voor 2km zeezwemmen, 78km tijdrijden en 18km hardlopen. Bij de Trophy worden de plaatsen van de drie disciplines opgeteld en hij of zij met de minste punten wordt de winnaar. De tijd speelt hier geen rol.


Je kan ook aan één of meerdere van deze disciplines deelnemen, zonder de volledige Trophy te doen. Zo wordt dit een soort cross-over van tijdritspecialisten, zwemmers, triathleten, duathleten en hardlopers.
Het strijdtoneel vindt plaats in Oostduinkerke en Wulpen.


Gezien de drukke professionele agenda is een weekendje zee en zeker Wulpen aardig meegenomen.


Ik kies voor de L versie omdat de afstand van het zwemmen en lopen voor mij te hoog gegrepen is. Met welgeteld 3 zwemtrainingen van telkens 1 km in de laatste 3 maand wordt het zeezwemmen een echte uitdaging. Op zaterdag 8 juni zou het zeezwemmen om 18:00 doorgaan. Echter stormweer gooit roet in het eten en daardoor wordt het zwemnummer verplaatst naar zondagmorgen om 6:30. Zo gaan alle disciplines door op 1 dag. Een lange dag!


Zondag 9 juni:


Om 5:00 gaat de wekker. We staan met de mobilhome aan de surfclub Windekind in Oostduinkerke. Het is 9 graden en de storm is gaan liggen. Ik eet een overstimsbar als ontbijt, drink wat en ga me aanmelden. Omdat ik toch wat onzeker ben, vraag ik of ik met een safetybuoy mag zwemmen. Het is mijn eerste keer in de zee en met de beperkte voorbereiding wil ik geen onnodige risico’s nemen. Ik krijg een ja. Met slechts 16 deelnemers staan we aan de start. Om 6:35 gaan we van start. We moeten rond 3 boeien zwemmen. Door de stroming wordt het een uitdaging om de boeien niet te missen. We lopen het water in. Ik loop uiterst links zodat ik zeker niet tegen de stroom in moet zwemmen. Het water voelt koud aan. Wanneer ik het water induik, stokt mijn adem. De borststreek doet pijn. Ik kan geen crawl zwemmen. Ik moet acclimatiseren. Ik vermoed dat ik rond een 11de plaats zwem. Ik geraak op dreef en kan crawl zwemmen. Ik passeer vlot de eerste boei. Nu naar de tweede boei. Ook dat lukt nog. Maar daar kom ik voor het eerst in de moeilijkheden. Ik blijf hangen aan de boei, ga kopje onder, en verslik me... Ik moet me herpakken. Ik zwem na de boei rechtdoor naar de volgende boei die er maar niet komt. Ik zie ook geen andere deelnemers meer, met uitzondering van een andere zwemmer die in mijn voeten zwemt. Ik blijf door zwemmen tot 2 redders op een jetski me de weg wijzen. Ik ben compleet het noorden kwijt en lig volledig uit koers. Dit wordt een lange zwembeurt! Na 26minuten of 1,35km kom ik als 14de het water uit gestrompeld. Mijn eerste keer zeezwemmen was er eentje om niet snel te vergeten. Voor de Trophy betekent dit een dikke 14 punten. Een niet meer in te halen achterstand.


Ik ga me verkleden en vertrek richting Wulpen. Daar warm ik op voor de tijdrit, die voor mij om 10:16 van start gaaat. Ik kom er vele oud gekenden tegen vanuit tijdrijders milieu. Het is een leuk weerzien! Het was inderdaad een tijdje geleden dat ik nog eens een tijdrit had gedaan. Meer bepaald 1 jaar geleden. Zolang heeft mijn tijdritpaard stof vergaard. Zonder ook maar 1 training op mijn paard zou ik nu 39 km lang, plat overgebogen op mijn tijdritfiets, knallen. Toch iets anders dan op de fully de Ardennen onveilig maken. Zouden mijn rug, hamstrings en edele delen het houden was de vraag.


Om 10:16 knal ik het podium af. Het wordt 3 ronden van 13 km vechten tegen de wind. De eerste ronde gaat vlot, de tweede ook, de derde wordt knokken. Opkomende krampen in mijn linker kuit doen me wat inhouden. Het zeezwemmen had dus wel degelijk een impact. Ik finish na 57 minuten als 13de overall en 4de H40. In de Trophy word ik 2de. Dit betekent een 7de plaats na 2 proeven. Ik ben dik content met dit resultaat.


Nu nog wat losrijden, eten, drinken en rusten. Om 17:00 staat immers 12 km hardlopen op het programma. Om 15:00 krijg ik uit het niets krampen in mijn beide benen. Dat belooft niks goed. Zal lopen nog wel lukken? Ik drink en neem extra zout. Met stramme spieren ga ik richting de start. Met een 50 tal deelnemers gaan we van start. Ik start voorzichtig. De eerste 8 km loop ik vlot onder de 4min/km. Erna wordt het verkrampen en vechten. Het zwemmen en fietsen eisen hun tol. Ik kan toch als 6de overall finishen met als kers op de taart de overwinning bij de H40. In de Trophy word ik 3de.


Overall in de Trophy word ik vermoedelijk 5de. Een officiële uitslag heb ik nog niet gevonden.


Dit was een mooie, lange dag vol sport en leuke ontmoetingen! Dit deed deugd!!!
Ook een dikke proficiat aan de organisatie!


En nu op naar de volgende!!

Eén dag na de feiten zit ik met kapotte benen en een voldaan gevoel na te genieten van mijn eerste meerdaagse MTB race die ik met succes wist af te ronden. De BeMC 2019. Jawel, de wedstrijd die Mathieu Vanderpoel als voorbereiding meepikt richting de wereldbeker XC MTB in Albstadt.


Vorig jaar, exact dag op dag, waagde ik me voor het eerst, tijdens de LCMT, aan zo een avontuur. Het werd een afgang van formaat. Door een enkelblessure, een zware griep en een hamstringblessure kon ik toen niet de gewenste basis leggen. Met als toetje een maagdarminfectie de dag voor de LCMT, stapte ik na 1 dag al uit de wedstrijd. Ik had toen ook al ervaren dat het marathonwerk niet voor mij is weggelegd. ‘Nooit meer’ had ik toen gezegd! Never say never...


Toen ik mijn wedstrijdplanning opmaakte, kruiste ik de BeMC aan als voorbereiding op de MTB meerdaagse in de Drôme (Fr), beter gekend als ‘Les Chemins du Soleil’. Bram Huysentruyt en Dirk Baert zeiden me toen: ‘Jan, als je de BeMC overleeft zal Les Chemins du Soleil’ ook wel lukken. Wie ben ik om tegen dit advies in te gaan...


Enig probleem was het BK Duathlon lange afstand in Geluwe dat de zondag voor de BeMC plaats vond. Een bronzen plak was haalbaar. Maar kon ik dan wel tijdig herstellen voor de BeMC die de donderdag volgend op het BK van start ging? Tot 1 week voor het BK zag ik dit haalbaar, maar dan kwam het besef dat dit gekkenwerk is. Ik nam de beslissing om het BK te laten schieten. Na 1 x goud, 1 x zilver en 4 bronzen plakken op verschillende BK’s duathlon, zou een 5de bronzen plak het verschil niet meer maken, dacht ik. Echter een BeMC finishen had ik nog nooit eerder gedaan.


Dat de BeMC niet zomaar een mountainbike meerdaagse is, werd direct duidelijk als ik de website en de deelnemerslijst nader bestudeerde. Het is een UCI wedstrijd. Ja inderdaad, voor de grote beren. En dat het UCI is, zag je ook aan het deelnemersveld. In de categorie H50 stonden 50 deelnemers aan de start uit maar liefst 10 verschillende landen. Ja, zelfs een Braziliaan had de weg naar La Roche gevonden.


Donderdag 9 mei: Proloog BeMC in La Roche-en-Ardenne.


Door de drukke agenda op het werk, sta ik absoluut niet fris aan de start. Mentaal wat leeg en de conditie is ook dat niet meer. Om 16:00 moet ik starten in een tweede wave. In het centrum van La Roche krijgen we direct een stevige klim geserveerd om eens aan het kerkhof de bossen in te duiken. Symbolischer kan niet. Aan het kerkhof kom ik halfdood boven. De dood of de gladiolen... het wordt er iets tussenin. Ik kan niet voluit gaan en rij dan maar de proloog zo snel ik kan zonder echt te forceren. Na een klein uur finish ik als 19de H50 op 50 inschrijvingen.
Ik ben hier best tevreden mee. Doel is finishen en een top20 plaats halen in het algemeen klassement. Maar het echte werk begint pas morgen.


Vrijdag 10 mei: 1ste rit BeMC 81km en 2300 HM


Een eerste test, om te zien hoe we de volgende dagen zullen verteren. Ik kreeg van Dirk en Bram als tip: doseren, doseren, doseren... Alsook de eerst dag verbranden velen zich. Ik ben gewaarschuwd. Een spelbreker voor mij is het weer.
Gelukkig wordt het een droge dag met een maximum temperatuur van 14 graden. Ideaal weer. Om 10 uur starten we vanuit het centrum. Direct krijgen we een lange klim voorgeschoteld. Ik word langs alle kanten ingehaald. Ik blijf rustig en leg me zelf op om vandaag alles op reserve af te werken, voor zover dit wel kan... Een plaats telt niet, gewoon finishen. Na 2:20 krijg ik uit het niets een kramp in mijn linker dij. Damn, dat belooft niet veel goeds. Ik wandel de kramp eruit, en kan weer verder. Ik eet en drink continu. Na 4 uur wedstrijd loopt het niet meer zoals ik wens. Ik blijf doseren maar heb duidelijk tempoverval. Maar geen nood, finishen zal wel lukken. Ik blijf rijden en kom zo als 23ste H50 over de meet. Moe maar zeker niet kapot.


Zaterdag 11 mei: 2de rit BeMC: 82 km en 2400HM


Regen, regen en nog eens regen... bij een maximum temperatuur van 11graden. Dit staat voor mij gelijk aan een DNF. Maar een goede voorbereiding kan veel opvangen. Zo had ik rekening gehouden met een dergelijk scenario en had ik mij een Endura MT500 overall aangekocht. Een waterdichte overall die vooral enduro rijders gebruiken. Aero is het niet... Ik had heel wat bekijks en kreeg ook de nodige opmerkingen. Om 10:00 gaan we van start voor uren regen en modder trotseren. Vandaag rij ik terug zoals de dag voorheen. Steeds met de handrem op om zeker niet tegen krampen aan te lopen. Net als gisteren, wordt het voor mij moeilijk eens ik de 4u voorbij ben. Ik blijf gewoon tempo maken. Op het einde maak ik er nog een wedstrijdje van en in de laatste bocht richting finishboog ga ik zwaar onderuit met een gescheurde overall, geschaafde elleboog en heup als gevolg. Zot doen, doet zeer... Ik word 13de bij de H50.
Ik ben super tevreden. De kans dat ik de BeMC zal beëindigen is heel groot!


Zondag 12 mei: 3de rit BeMC 62 km en 2200HM


Geen regen vandaag en maximum 12 graden. Ideaal. De voorbereiding loopt wat in het honderd. Ik geraak niet op gang. Ook wanneer de wedstrijd start, loopt het voor geen meter. Maar na een uur kom ik er door en kan ik steeds meer terrein goed maken. Ik kan blijven rijden. Het voelt goed aan. Mijn beste dag! Het feit dat ik niet boven de 4u moet rijden verklaart veel. Ik finish deze rit als 16de H50. Voldaan, met wat overschot en zeker niet compleet leeg!


In het algemeen klassement levert het me een 11de plaats op bij de H50.


Mission accomplished. Les Chemins du Soleil, here i come!!

20 april 2019, de dag dat ik 50 werd!

Maar in globo ook de dag dat men professioneel afgeschreven wordt, dat men als sporter gedegradeerd wordt tot de 50+ categorie omdat het lichaam niet meer het potentieel heeft van een prille dertiger op zijn best of zelfs niet van een veertiger op de terugweg en uiteindelijk ook de dag dat men beseft dat niks meer beter wordt maar enkel nog anders kan.

Trail des Neufs Prés: zo snel mogelijk traag lopen...

Op mijn verjaardag, staat de Trail des Neufs Prés van 15 km op mijn agenda. Een beter verjaardagscadeau bestaat er niet. Vijftig worden is voor mij geen feest en dan is lopen een mooi alternatief om niet geconfronteerd te worden met een chocoladetaart met 50 kaarsen, die ik onmogelijk zelf nog kan uitblazen, of mag opeten omwille van het teveel aan suiker en cholesterol. Het beste is geweest, nu kan ik enkel nog het beste ervan maken. Hoe het perspectief toch verandert. En trailrunnen past volledig in dit plaatje. De focus ligt veel meer op de natuurbeleving, in plaats van de pure snelheid of inspanning. Trailrunnen is volgens mij, zo snel mogelijk traag lopen. En dat past bij een atleet op leeftijd.

Zo sta ik om 14:00 bij een zomerse temperatuur van 24 graden aan de start. De eerste kilometers zijn bergop, afwisselend steil en vals plat. Ik probeer zo snel mogelijk traag te lopen. In het vakjargon: steeds hoog aeroob. En dat lukt me aardig, iets waar ik vroeger moeite mee had. Toen liep ik zo traag mogelijk snel, voor zij die nog kunnen volgen, laag anaeroob. Ondanks mijn beperkte basis loop ik vrij comfortabel. Blijkbaar op een 2de positie hoor ik van een seingever. Dat is een meevaller. Na 12 km voel ik in de quadriceps de verzuring opkomen. Ik kan toch vlot blijven lopen en finish na 15,7km in 1u12 als 2de overall en 1ste H50.

Conclusie: zo snel mogelijk traag lopen is iets op maat van een 50plusser.


La Hallonienne 25km MTB

50 jaar + 2 dagen. Deel 2 van le Petit Combiné des Neuf Prés, wat zoveel betekent als 15km trailrun en 25 km MTB in Grand-Halleux met als uitvalbasis de Camping des Neufs Prés. Deel 1 was een succes. Voor deel 2 ben ik wat gematigd. De benen zijn nog serieus verzuurd. Vooral de quadriceps schreeuwen naar rust. Nog 1 keer door de muur gaan en dan krijgen ze hun welverdiende rust.

Om 10:00 vertrekt de reeks van de 25 km, met heel wat jeugdig ‘crosscountry geweld’. Ik mis volledig mijn start. Op de koop toe schiet ik uit mijn pedaal en zie ik van alle kanten deelnemers mij voorbij razen. Op het asfalt richting de eerste klim probeer ik de meubelen te redden. Ik moet heel diep gaan. De longen branden, de quadriceps ontploffen, ik ben één en al melkzuur. Eens aan de voet van de klim kan ik net aansluiten bij de kopgroep. Ik moet al snel mijn inspanning bekopen en moet lossen. Ik kan toch tempo rijden. Maar de extra jus is er niet. De benen zijn nog kapot van de trailrun. Ik blijf geven tot de top van deze 8 km lange klim. Vanaf dan vind ik mijn tweede adem. Ik maak terrein goed en zelfs enkele plaatsen.
Na 1u06min33sec finish ik op een 11de plaats en win ik bij de H50.

Als toetje levert me dit ook de winst op bij le Petit Combiné des Neufs Prés (= trail des Neufs Prés 15km + la petite Halloniene 25 km MTB).


Dit was een geslaagd paasweekend!

De Grand Raid Nisramont oftewel 4km kajakken, 20km MTB, 8km Trailrun, 11km MTB en 4km Run&Bike stond al een tijdje op mijn bucketlist. Na zondag kon ik hem eindelijk schrappen. De Grand Raid doe je in duo. Dirk Baert kon ik overtuigen om met mij dit avontuur aan te gaan. Het doel was samen genieten van dit evenement, zonder enige druk of prestatiedrang.

Dat de druk er niet was, zag je al in de voorbereiding. 

De wedstrijd:

We raken niet echt op gang waardoor we laattijdig aan de start komen en zelfs te laat met de kajak het water ingaan. We zien ver voor ons de massa vertrekken. Als allerlaatste beginnen we te peddelen. De inhaalrace is begonnen, voor zoverre je daar van kunt spreken.
Het enige voordeel is dat ik perfect in alle rust de instructies van Dirk kan volgen. Links, rechts, links, rechts, ....
Zij die mij kennen weten namelijk dat ik van kajakken geen kaas heb gegeten. Al na enkele minuten voelen mijn armen en schouders als lood aan. De spieren lopen vol, verzuren en verkrampen. Ondertussen raken we in de achterhoede van het peleton. Nu maken we wat plaatsen goed. Het blijft voor mij vechten met de peddels. Dankzij Dirk overleven we deze proef. Met een 203de tijd op een 300-tal deelnemers wisselen we. 
Op de MTB voel ik me sterk en kan ik vrij snel tempo ontwikkelen en rapen we duo na duo op. In de afdalingen neemt Dirk me op sleeptouw, bergop doe ik mijn ding. Zo doen we dit 20km lang op een bij momenten heel technisch parcours, om dan te wisselen voor 8km trailrunnen. Ook hier worden we getrakteerd op unieke klauterpartijen, singletracks en technische afdalingen om vingers en duimen van af te likken. Nu begint de wedstrijd. Dirk heeft weinig ervaring met lopen en geen ervaring met trailrun. Het wordt voor hem afzien met de grote A. Maar op zijn beurt bewonderenswaardig hoe hij vecht en overleeft. We verliezen slechts 1 plaats.
Op naar de volgende 11km MTB. Het wordt zoeken naar het ideale tempo. Dirk heeft last van zijn rug door het lopen en mist daardoor de nodige kracht. Op het einde komen we erdoor en maken we nog enkele plaatsen goed.
In de slot run&bike loop ik de mijn ziel uit mijn lijf. We maken nog enkele plaatsen goed en verliezen op de meet nog een duel om de eer. Maar dat kan de pret niet bederven. Het was een mooi avontuur!!!
​
Het levert ons een 58ste plaats op. Als oudjes kunnen we hier trots op zijn. Dit smaakt naar meer!!!

Traditiegetrouw vond op zaterdag de crossduathlon des Lacs plaats aan het bikepark van Lac de l’eau d’heure en dit als afsluiter van het Belgische crossduathlon seizoen. Een crossduathlon op een mooie site die je niet mag missen. 

Toen ik mijn jaarplanning opmaakte besliste ik om de Grand Raid Nisramont van mijn bucketlist te schrappen. Deze stond er al een tijdje op maar pas dit jaar vond ik een partner. Samen met Dirk Baert zou ik me aan dit avontuur wagen. Gezien deze daags na de crossduathlon des Lacs doorging, zou ik dit jaar voor deze crossduathlon passen. Door de annulatie echter van het BK was mijn honger nog niet gestild en wou ik hier toch deelnemen, maar dan gewoon als training, niet voluit en met de nodige reserves. Zo zou ik toch al bij al fris aan de start kunnen staan van de Grand Raid. 

Niet voluit en met de nodige reserves betekent dat ik mijn eerste run traag moet afwerken om dan voluit te fietsen en de slotrun opnieuw op reserve te lopen. Iets compleet tegen mijn natuur in...

Bij de verkenning voel ik dat mijn benen nog steeds verzuurd zijn van de North C Trail. Een stramme rechter kuit overtuigt mij des te meer om me aan het vooropgestelde plan te houden.
Zo posteer ik me in de achterhoede van het peleton. Ik start heel traag en loop de eerste honderden meters in het pak mee. Ik versnel wat maar loop continu op reserve. Ik zie mijn concurrenten steeds verder weglopen. Zo wissel ik ver weg van de top van de wedstrijd. 
Eens op de MTB ga ik voluit. Ik haal continu in en kan zo naar een 11de positie overall fietsen.
In de slotrun loop ik terug op het gemakske. Ik verlies nog 1 plaats.
​
Ondanks ik de wedstrijd op reserve afwerk finish ik als 12de overall en 1ste H50. Mijn eerste overwinning dit jaar.

De laatste weken waren een emotionele rollercoaster waardoor de honger naar sport volledig op de achtergrond kwam te staan. De loopjes of MTB-ritten werden steeds ingekort wegens geen zin of energie. Een platte batterij. De drang naar competitie is dan ook ver te zoeken. 

Vorig weekend stond het BK crossduathlon aangestipt als mijn eerste hoofddoel van dit seizoen, maar een hevige storm, die het land doorkruiste, besliste daar anders over. Code oranje en annulatie van de wedstrijd. Ondanks medaillekansen voelde ik geen ontgoocheling. Als het hoofd niet meewil dan is competitie ver af. 
Toch wil ik niet bij de pakken blijven zitten.

Al een tijdje geleden had ik me ingeschreven voor de North C Trail in Koksijde. Ik nam me voor om sowieso te gaan. Ik heb namelijk toch enige roots in Koksijde. Ik ambieerde geen resultaat. Gewoon er bij zijn en de natuurelementen voelen. De aangekondigde wind en winterse hagelbuien beloofden in elk geval veel goeds.

In tegenstelling tot de meeste organisaties wordt hier de geboortedatum en niet het geboortejaar als criterium voor de opdeling van de leeftijdscategorieën gebruikt. Concreet betekent dit dat ik pas vanaf 20 april tot de agegroup H50 behoor. Resultaat, ik sta als oudje bij de H40 aan de start. 

Niettegenstaande ik geen ambitie heb en ik bij de H40 wordt gerekend waardoor mogelijke winst in mijn agegroup uitgesloten is, taxeer ik aan de start de atleten rondom mij. De aard van het beestje...
Ik zie 2 kalende mannen op de eerste rij staan. Die moet ik in het oog houden.
Ik start op een derde rij, rustig. Zoals iedereen trouwens. Ik kom snel vooraan en loop zelfs een gans stuk tegen wind aan de leiding, voor mannen als Kris Coddens. Mijn ‘moment de gloire’ heb ik alvast gehad.
Het is beuken tegen de wind. Ik verzwak wat en zak weg in de kopgroep. Bij het verlaten van het strand moet ik mijn inspanning bekopen en verlies ik kostbare tijd en plaatsen. Ik loop rond een 11de positie. Ik geniet van het parcours, de wind en zelfs de hagelbuien. Ik loop ondertussen als 2de H40. Ik kan gans de wedstrijd mijn ding doen en eindig zo, weliswaar verzuurd en onderkoeld, op een 9de plaats overall en een 2de bij de H40. 
​
Ik was blij om er bij te zijn. Toch een stap in de goede richting...
.

Door omstandigheden zal ik mijn verslag beperken tot het videoverslag van Niki Devoldere.
​
​https://www.youtube.com/watch?v=l0onyojU3BE