2018 loopt op zijn einde. Op de wedstrijdkalender staat momenteel niks in fluo. De feestmaaltijden volgen elkaar in hoog tempo op. Het weer is grijs en koud. Dus tijd om terug te blikken op het afgelopen seizoen.


2017 eindigde met een linker enkel aan flarden. Gescheurde enkelbanden en een botoedeem. Vooral het botoedeem baarde me zorgen. In de boekjes las ik dat het herstel varieerde tussen de 6 à 12 maand. In het slechtste geval werd 2018 een verloren jaar. In het beste geval kon ik vanaf de vakantiemaanden terug mijn ding doen. Ik draaide heel snel de knop om en nam van de gelegenheid gebruik om in mijn laatste jaar als H40 nieuwe horizonten te ontdekken.


Zo nam ik samen met Korneel Lagae, in duo, voor het eerst deel aan een beachrace, stond ik voor het eerst aan de start van een meerdaagse MTB raid, de LCMT en nam ik deel aan verschillende MTB endurance races. Dit alles met wisselend succes. Door het zand klieven was leuk. De LCMT werd een DNF en de endurance races in Wallonië waren altijd een feest.


Tegen doktersadvies in stond ik in februari en maart aan de start van respectievelijk de Inferno Sandman Xduathlon en de Xduathlon van Lac de l’eau d’heure. Ik werd in beide wedstrijden derde bij de H40 maar kreeg steeds een hamstringblessure als toetje er bovenop. Reden was overbelasting van de rechter hamstring ten gevolge van een andere loophouding door de pijnlijke linker enkel. Hoe het lichaam een kinetische keten vormt...


Het zou duren tot juni alvorens het lopen een beetje lukte. Halverwege juni stonden de 55,5 triathlon van Wanze en de Xtriathlon des Shark (Couvin) op het programma. In Wanze kon ik als derde H40 finishen en in Couvin werd ik 5de H40. Een geslaagde rentree.


Vanaf juli kon ik eindelijk pijnvrij lopen en begon het tij te keren.
Zowel tijdens de Xtriathlon van Butgenbach als deze van La Gileppe werd ik 3de H40 en presteerde ik terug op niveau.


Net als vorig jaar won ik de Xtriathlon van Watrissart S bij de H40 en de Sandman Xduathlon S overall.


Het jaar sloot ik af met een beachrace en een trailrun in Oostduinkerke. Vooral de trailrun in het Oostduinkerkse zand was een succes. Ik kon er als eerste H40 finishen.


Ondanks een valse start kon ik 2018 toch in schoonheid afsluiten!


2019 wordt mijn eerste jaar bij de H50. Pfff. De categorie van de medioren om het mooi te zeggen...
Dat ik ouder word betekent niet dat uitdagingen er minder op worden.
Zo staan volgend jaar de Grand Raid Nisramont, BeMC, les Chemins du Soleil als nieuwe uitdagingen op de agenda samen met het gebruikelijke du- en triathlon programma.


Op naar 2019!

Exact 1 jaar geleden paste ik voor de Ednine Beach Challenge en de Coast Trail. De reden was dubbel, enerzijds een weerspannige rechter achillespees en anderzijds de focus op meer techniektrainingen op de MTB. Tijdens de techniektraining in Beernem, nu exact 365 dagen geleden, liep het mis. Een val met gescheurde enkelbanden en botoedeem als gevolg. Het zou mijn ganse seizoen hypothekeren. Pas vanaf de vakantiemaanden begon het tij te keren. Dit jaar wou ik als revanche zeker deelnemen aan deze wedstrijden. Ik koos voor de kortere versies.

Om 10:00 ging de Ednine Beach Challenge van start. De deelnemers van de 22km stonden in derde box, helemaal achteraan. De eerste box was voor de eliterenners van de 44km. De tweede box werd bemand door de deelnemers aan de combiwedstrijd oftewel ‘the king of the beach’ challenge en de vrouwen. De ‘king of the beach’ bestaat uit de lange versie van de mtb-beach race en de 21km lange Cost Trail run. Zwoare paté, ip zin Wesvlams.

De wedstrijd:

De derde startbox betekent sowieso inhalen.
Het startschot gaat af. Al lopend probeer ik tussen het pak door op te schuiven. Het lukt niet echt. Ik spring de fiets op en probeer te knallen. Het loopt voor geen meter. Direct ga ik in het rood. Het is zoeken naar de betere berijdbare stukken. Het peloton scheurt. Ik kom in een groepje terecht en neem het meeste werk op mijn schouders. Stampen en niet plooien wordt mijn leuze. Wanneer we het losse zand op moeten, rij ik me keer voor keer vast. Het zandgevoel was er aan geen kanten. Het wordt een wedstrijd met ups and downs. Na 2 ronden van 11km zit mijn wedstrijd er op. Ik finish als 17de overall en als 6de H40. Geen super wedstrijd, maar een ideale voorbereiding voor de Coast Trail enkele uren later.

Snel richting camper voor wat carboloading, verse kledij en wat rusten.

Om 14:30 luidt het startschot. Met 220 deelnemers vertrekken we voor 10km zand, zand en nog eens zand. De eerste 2km lopen we op het strand richting Koksijde om dan links de duinen in te gaan. Hier volgt een eerste zware passage in de duinen. Ik start op het strand doelbewust met de handrem op. Ik loop rond een 12de positie. Schuif op en leg mezelf op om voor een toptien plaats te gaan. Wanneer we het strand verlaten, loop ik al op een 7de positie. Ik voel me in mijn sas in de duinen. Waar ik me met de MTB continu vast reed, zweef ik nu als het ware over het losse zand en de duinen. Ik kom al snel in een 4de positie. De derde komt in zicht. Maar na 6,5 km begint mijn beperkte loopbasis me zuur op te breken. Ik begin terug terrein te verliezen en dring niet meer aan. Ik kan zo zonder forceren als vierde en eerste H40 deze Coast Trail run beëindigen.
Bij de finish word ik door Hans Cleemput, speaker van dienst, als de officieuze ‘prince of the beach’ uitgeroepen! Nice!!


Deze revanche smaakt zoet!!!

Zondag stond traditiegetrouw de crossduathlon S van Wachtebeke in het domein Puyenbroeck op de kalender. Mijn derde deelname op rij al en tevens mijn afsluit van dit duathlon- en triathlonseizoen.

Zaterdag stond de verkenning op het programma. Het parcours was hertekend en dat in positieve zin. Gezien volgende week de cyclocross van Wachtebeke voor profs op dezelfde lokatie doorgaat en het parcours al deels opgebouwd was, konden we proeven van een deeltje van het cyclocrossparcours. Blijkbaar een geste van Jurgen Mettepenningen, hoorde ik achteraf van de organisatie. Tijdens de verkenning was duidelijk dat het parcours veel uitdagender was dan de voorafgaande jaren. Met dank aan Jurgen Mettepenningen, die trouwens zaterdag goedkeurend het parcours aan het overschouwen was. Wij passeerden Jurgen en ik knikte voorzichtig. Bij het herhalen van enkele passages van het cyclocrossparcours kruisten we opnieuw Jurgen. Spontaan geraakten we aan de babbel. Een heel aimabel, bescheiden en toegankelijk persoon met een ongeziene passie voor de cyclocross. Ik zie het Lefebvre van Quickstep niet doen... gewoon een babbelke slaan met gewone stervelingen.

Na de verkenning stond nog een zwemtraining op het programma. Ja, we beginnen lichtjes weer op te bouwen naar het volgende seizoen.

Zondagmorgen nog een laatste verkenning en wat opwarmen. Dat laatste was echt nodig gezien de temperatuur echt wel een duik had genomen. Dat zijn we niet meer gewoon.
Om 13u05 werden we op gang geschoten. Dit jaar was het deelnemersveld van een beduidend hoger niveau. Met Gert Van Poucke, meervoudig Belgisch kampioen op de sprintduathlon, Kevin Strubbe en Giovanni Vanhooren, was winnen en zelfs een podium halen haast onmogelijk. Neem daar nog bij dat verschillende mountainbikers en lopers de weg naar dit evenement gevonden hadden. Gert Van Poucke, ondertussen 3 jaar gestopt met duathlon, zou hier gewoon voor de fun zonder specifieke training deelnemen. Maar bij dergelijke atleten weet je dat de klasse blijft. Zo zou ook later blijken.

De wedstrijd:

Ik start voorzichtig en loop samen met Gianni in mijn zog. Ik vermoed dat ik na een kilometer rond een 6de positie loop. Plots word ik voorbij gehold door 2 atleten en moet ik passen. Gianni lost me van geen vin. We wisselen samen op plaats 8 en 9, ver weg van het podium.

Een goede wissel volgt en we vertrekken voor 11km MTB. Ik rij met de hardtail met vaste vork, mijn speedbike. Samen met Gianni in mijn wiel, raap ik concurrent na concurrent op. In een bocht hoor ik plots lawaai. Ik kijk om en zie dat Gianni gevallen is. Ik blijf me focussen op de renners die voor me uit rijden. In een mum van tijd komt Gianni terug in mijn wiel post vatten. Klasse om na een val zo snel terug te keren. Maar ook een teken dat ik hem er zeker niet zal afrijden. Toch wil het niet tactisch spelen en blijf ik geven. En komen we als de nummer 4 en 5 in de wisselzone.

Opnieuw een vlotte wissel en we zijn weg voor de laatste 3km lopen, met Gianni in mijn tred. Ik blijf geven en mijn wedstrijd lopen. We komen steeds dichter op de nummer 3. Ik kan enkele meters uitlopen op Gianni. Is hij aan het kraken? Uiteindelijk kom ik bij de nummer 3, een 20-jarige mountainbiker. Ik ga erop en erover. Toch blijft hij me volgen. Ik hoor zijn adem stokken. Hij moet er af. Gianni op zijn beurt remonteert hem ook en blijft verder druk op me uitoefenen. Ik moet tot het einde geven.

Ik kom uiteindelijk als derde en 2de H40 over de meet, na Kevin Strubbe die tweede werd en 1ste H40 en de winnaar Gert Van Poucke. Het hoogst haalbare!
Een ding is duidelijk. Gianni en ikzelf zijn elkaar waard!
Ik blik tevreden terug op deze wedstrijd.
Nu focus op 2019.

Zaterdag stonden zoals vorig jaar een MTB race en cyclocross op de Kluisberg op het programma. Het enige verschil was dat de organisatoren van vorig jaar er de brui aan gaven en dat enkele enthousiastelingen de fakkel hebben overgenomen en het evenement doopten met de naam MTB Fintro Trophy. Naast de overname en de nieuwe naam werd het parcours herschapen tot een echt MTB-parcours. Chapeau aan de organisatie!


Om 10:30 sta ik samen met 25 andere MTB’ers aan de start voor 1 uur knallen. Ik sta achteraan het pak, omdat ik zeker niet over mijn toeren wil gaan. De klim naar de toren kan tellen en ik maak direct een aantal plaatsen goed. Ik kan vlot opschuiven en dat lukt ronde per ronde. Zo kom ik bij het ingaan van de laatste ronde als 8ste door samen met de nummer 9. De laatste ronde is het steeds haasje over tot ik op het einde toch het onderspit moet delven. Ik finish heel tevreden als 9de overall.
Tot op vandaag is de uitslag nog niet gekend en weet ik bijgevolg niet hoeveelste ik eindig in de categorie H35.


Maar belangrijker dan de uitslag was het gevoel. Het klimmen gaat steeds beter en ook technisch kan ik beter mijn mannetje staan.


Na de wedstrijd begeef ik me snel richting camper. Me wat verfrissen, eten en me terug klaarmaken voor de cyclocross van deze namiddag.


Om 14:00 staan we met 30 cyclocrossers aan de start. Gezien ik aan dit klassement niet meedoe en gezien de plaats in het klassement bepalend is voor de startpositie, sta ik helemaal als laatste. Het startschot gaat af en ik sta stil. Een ware opstopping. Bij het opgang trekken kom ik nog in aanraking met Patrick Moreel. Gelukkig komen we niet ten val. Ondertussen kan ik met mondjesmaat opschuiven. Bovendien voelen de benen niet meer super aan, eerder verzuurd zelf! Toch kom ik bij Tony Defeyter en Jan Decock aansluiten. Continu wisselen onze posities. Op het einde is het vat af en moet ik ze laten rijden. Zo eindig ik op een 13de positie! Leeg maar voldaan!


Dit was een mooie dag!


Op naar morgen voor een MTB clinic met Wesley Belaey!!

Zondag laatstleden stond de 4h VTT Endurance de la Mazerine in Rixensart op het programma. Rixensart ligt nabij Genval en behoort tot de Brabantse Ardennen. De race vond plaats in een stadspark op een 3,5 km lang parcours gespijsd met singletracks, de nodige hoogtemeters en enkele technische bochten. Kortom mountainbike waardig. Al deze ingrediënten, samen met het stralende weer, voorspelden een topdag!

Gezien het tijdstip van het jaar wou ik niet solo rijden en stelde ik de vraag om met Team Bikesensation present te tekenen. Met Niki en Dirk vormden we een team om 4u lang te knallen. Al zijn we niet meer van de jongsten, we zouden onze huid duur verkopen!

Tijdens de verkenning en opwarming werden de plannen gesmeed, afspraken gemaakt en wissels ingeoefend. Ondertussen zagen we de andere ploegen opwarmen. Hier waren geen pannenkoeken!!! Het niveau is merkelijk hoger dan de andere endurance races die ik eerder dit jaar deed.
Opnieuw is de sfeer top. Dit zijn evenementen waar iedereen een plaats heeft. Jong of oud, geoefend of niet-geoefend, competitief of recreatief, het maakt niks uit.

Niki en ‘zin oudmanhuis’, zijnde Dirk en ikzelf, waren er klaar voor.


De race zelf:
Om 11:15 staan 105 deelnemers aan de start, waarvan 51 herenteams. De wedstrijd wordt op gang geschoten en Niki is onze startrijder. Dirk en ik positioneren ons als supporter een 500m na de start en zien Niki als 7de voorbijrazen. Dirk neemt plaats in de wisselzone. We zouden telkens om de ronde wisselen. Niki wisselt als 10de overall. Dirk neemt de fakkel over. Wat me opvalt is dat zowel Niki als Dirk serieus getekend hun eerste ronde afwerken. Dit wordt afzien. Zelf start ik vollen bak. Het is een maximale inspanning, 10 minuten lang. Ik geef me volledig. Ik rij me pleuris. Wat is dat?! Dit wordt een goede intervaltraining, vandaag!!!
Zo gaat dit ronde na ronde verder. Al snel hebben we geen zicht meer op de posities, maar blijven we knallen, 4 uur lang.

Uiteindelijk finishen we met verzuurde benen op een 11de plaats overall en een 8ste plaats bij de herenteams.

Niet slecht voor een ‘oudmanhuis’, denk ik dan.

We keren met de teletijdmachine van professor Barabas 372 dagen terug in de tijd, en staan op 23 september 2017 voor het eerst aan de start van een crossduathlon in het zand, de Sandman Race in De Panne. En dat ook voor het eerst onder de vlag van Team Bikesensation. De stralende zon, de zeebries en het zeegeruis zorgden voor een echt vakantiegevoel en een uniek kader voor deze wedstrijd. Als ik toen ook nog eens mocht zegevieren, was ik direct verkocht aan deze wedstrijd.

Vandaag een jaar later, sta ik er opnieuw. Deze wil ik voor geen geld missen. En hoe ze het doen is me een raadsel maar ook vandaag is het terug een stralende dag in de Panne! Na de gebruikelijke verkenning maak ik me klaar voor de wedstrijd, begeef me richting wisselzone en ga wat loslopen.

Ik raak aan de praat met een van de deelnemers. En niet zomaar iemand blijkt. Marnix Goegebeur, ondertussen 56 jaar, was een echte topatleet en schitterde op de marathon met een besttijd van 2u13. Een heel aimabele persoon. De vliegt voorbij en al snel wordt de wedstrijd in gang geschoten. Mijn doel is winst bij de H40.

Ik start vrij rustig en loop aanvankelijk rond de 15de plaats op 25 deelnemers. Al snel maak ik enkele plaatsen goed. Ik taxeer de concurrenten en zie niet direct een veteraan. Tot ik op het einde van de eerste run van 2,5 km word voorbij gezoefd door een veteraan. Ik kan amper aanpikken. Dat wordt ‘arbeiten’.

Ik wissel als 5de en 2de H40. Op de MTB moet het dan maar gebeuren, want als loper voel ik me toch de mindere van de eerste H40, een zekere Patrick Verstraete. Ik wissel vlot als 4de en kan al een verschil maken met Patrick. Ik rij tot bij Gianni Vanhooren en de verstandhouding is direct top. Elk om beurt draaien we de gaskraan open. Het verschil wordt groter al komt Lieven Van Bever, ook een veteraan, toch opzetten. Dus blijven gaan! Ik maak bij het ingaan van de tweede ronde wat stuurfouten waardoor ik steeds op achtervolgen ben aangewezen. Ik wissel als 4de overall en 1ste H40.

Na de wissel kan ik snel naar Gianni lopen. Nog eens handjes schudden en dan elk zijn tempo. Ik neem steeds meer afstand. Wanneer we richting de Romeinse vlakte lopen stuurt een seingever me een andere kant op. Verward stop ik. Dit klopt niet. Ik loop toch richting de Romeinse vlakte, zoals in de briefing werd vermeld. Ik verlies kostbare tijd en moet opnieuw mijn voorsprong uitdiepen. In de duinen is het harken. Toch kan ik op Gianni uitlopen. Eens uit de Romeinse vlakte consolideer ik. Mijn derde plaats is binnen en de winst bij de H40 een feit.

Ik nader de finishboog en word als winnaar aangekondigd door Hans Cleemput, de speaker van dienst! Hoe kan dit? Blijkbaar hebben de nummers 1 en 2 het parcours niet gevolgd en zijn ze gediskwalificeerd. Dat is balen voor hen. Maar zoals het reglement het zegt, dient de atleet zelf het parcours te verkennen en is hij zelf verantwoordelijk bij verkeerd lopen.

Hier een les: by failing to prepare, you’re preparing to fail...

Dus totaal onverwacht opnieuw zoals vorig jaar feest: 1ste overall en 1ste H40!