|
Zaterdag stonden zoals vorig jaar een MTB race en cyclocross op de Kluisberg op het programma. Het enige verschil was dat de organisatoren van vorig jaar er de brui aan gaven en dat enkele enthousiastelingen de fakkel hebben overgenomen en het evenement doopten met de naam MTB Fintro Trophy. Naast de overname en de nieuwe naam werd het parcours herschapen tot een echt MTB-parcours. Chapeau aan de organisatie!
Om 10:30 sta ik samen met 25 andere MTB’ers aan de start voor 1 uur knallen. Ik sta achteraan het pak, omdat ik zeker niet over mijn toeren wil gaan. De klim naar de toren kan tellen en ik maak direct een aantal plaatsen goed. Ik kan vlot opschuiven en dat lukt ronde per ronde. Zo kom ik bij het ingaan van de laatste ronde als 8ste door samen met de nummer 9. De laatste ronde is het steeds haasje over tot ik op het einde toch het onderspit moet delven. Ik finish heel tevreden als 9de overall. Tot op vandaag is de uitslag nog niet gekend en weet ik bijgevolg niet hoeveelste ik eindig in de categorie H35. Maar belangrijker dan de uitslag was het gevoel. Het klimmen gaat steeds beter en ook technisch kan ik beter mijn mannetje staan. Na de wedstrijd begeef ik me snel richting camper. Me wat verfrissen, eten en me terug klaarmaken voor de cyclocross van deze namiddag. Om 14:00 staan we met 30 cyclocrossers aan de start. Gezien ik aan dit klassement niet meedoe en gezien de plaats in het klassement bepalend is voor de startpositie, sta ik helemaal als laatste. Het startschot gaat af en ik sta stil. Een ware opstopping. Bij het opgang trekken kom ik nog in aanraking met Patrick Moreel. Gelukkig komen we niet ten val. Ondertussen kan ik met mondjesmaat opschuiven. Bovendien voelen de benen niet meer super aan, eerder verzuurd zelf! Toch kom ik bij Tony Defeyter en Jan Decock aansluiten. Continu wisselen onze posities. Op het einde is het vat af en moet ik ze laten rijden. Zo eindig ik op een 13de positie! Leeg maar voldaan! Dit was een mooie dag! Op naar morgen voor een MTB clinic met Wesley Belaey!!
0 Reacties
Niki mè zin oudmanhuisZondag laatstleden stond de 4h VTT Endurance de la Mazerine in Rixensart op het programma. Rixensart ligt nabij Genval en behoort tot de Brabantse Ardennen. De race vond plaats in een stadspark op een 3,5 km lang parcours gespijsd met singletracks, de nodige hoogtemeters en enkele technische bochten. Kortom mountainbike waardig. Al deze ingrediënten, samen met het stralende weer, voorspelden een topdag!
Gezien het tijdstip van het jaar wou ik niet solo rijden en stelde ik de vraag om met Team Bikesensation present te tekenen. Met Niki en Dirk vormden we een team om 4u lang te knallen. Al zijn we niet meer van de jongsten, we zouden onze huid duur verkopen! Tijdens de verkenning en opwarming werden de plannen gesmeed, afspraken gemaakt en wissels ingeoefend. Ondertussen zagen we de andere ploegen opwarmen. Hier waren geen pannenkoeken!!! Het niveau is merkelijk hoger dan de andere endurance races die ik eerder dit jaar deed. Opnieuw is de sfeer top. Dit zijn evenementen waar iedereen een plaats heeft. Jong of oud, geoefend of niet-geoefend, competitief of recreatief, het maakt niks uit. Niki en ‘zin oudmanhuis’, zijnde Dirk en ikzelf, waren er klaar voor. De race zelf: Om 11:15 staan 105 deelnemers aan de start, waarvan 51 herenteams. De wedstrijd wordt op gang geschoten en Niki is onze startrijder. Dirk en ik positioneren ons als supporter een 500m na de start en zien Niki als 7de voorbijrazen. Dirk neemt plaats in de wisselzone. We zouden telkens om de ronde wisselen. Niki wisselt als 10de overall. Dirk neemt de fakkel over. Wat me opvalt is dat zowel Niki als Dirk serieus getekend hun eerste ronde afwerken. Dit wordt afzien. Zelf start ik vollen bak. Het is een maximale inspanning, 10 minuten lang. Ik geef me volledig. Ik rij me pleuris. Wat is dat?! Dit wordt een goede intervaltraining, vandaag!!! Zo gaat dit ronde na ronde verder. Al snel hebben we geen zicht meer op de posities, maar blijven we knallen, 4 uur lang. Uiteindelijk finishen we met verzuurde benen op een 11de plaats overall en een 8ste plaats bij de herenteams. Niet slecht voor een ‘oudmanhuis’, denk ik dan. Zegerscappel is een klein dorp nabij Cassel, net over de Belgische grens in Frans-Vlaanderen. Maar net zo klein als het dorp is, zo groot is de opkomst voor de Crossduathlon du Haricot in Zegerscappel. Met 447 deelnemers staan we aan de start. Dit kan tellen!! Een duathlon voor iedereen.
Het parcours is vlak en hoofdzakelijk on-road. Toch kan dit de pret niet bederven. De wind zal hier de belangrijkste scherprechter worden. Ook geluk dat de aangekondigde regen uitblijft, waardoor dit al op voorhand een geslaagde dag wordt. Samen met Dirk Baert, teambaas van Bikesensation, staan we aan de start. Het wordt drummen door de ongeziene hoge opkomst. Eens gestart moet ik vooral inhalen. Ik loop op mijn niveau, wel een 10-tal seconden per kilometer trager dan voor mijn enkelblessure. Maar het zij zo. Ik kan comfortabel lopen en wissel als 21ste inclusief duo’s. Een vlotte wissel volgt. Ik spring de MTB op. Al snel voel ik dat het harken wordt. Het ontbreekt me aan kracht. Ik word bijgehaald door een groepje maar moet al snel lossen. Elke versnelling is er teveel aan. Ik blijf tjolen en tel de km’s af. Toch wissel ik als 20ste overall, inclusief duo’s, en 5de H40. In de slotrun loop ik naar mijn doen nog sterk. Het levert me een 18de plaats op 447 en een 5de H40 op 168, op 15sec van het podium, op. Moegestreden kijk ik tevreden terug op deze wedstrijd. Meer zat er vandaag niet in. Dirk eindigde als 10de H40 en schitterde op de MTB. Heel sterke prestatie! We keren met de teletijdmachine van professor Barabas 372 dagen terug in de tijd, en staan op 23 september 2017 voor het eerst aan de start van een crossduathlon in het zand, de Sandman Race in De Panne. En dat ook voor het eerst onder de vlag van Team Bikesensation. De stralende zon, de zeebries en het zeegeruis zorgden voor een echt vakantiegevoel en een uniek kader voor deze wedstrijd. Als ik toen ook nog eens mocht zegevieren, was ik direct verkocht aan deze wedstrijd.
Vandaag een jaar later, sta ik er opnieuw. Deze wil ik voor geen geld missen. En hoe ze het doen is me een raadsel maar ook vandaag is het terug een stralende dag in de Panne! Na de gebruikelijke verkenning maak ik me klaar voor de wedstrijd, begeef me richting wisselzone en ga wat loslopen. Ik raak aan de praat met een van de deelnemers. En niet zomaar iemand blijkt. Marnix Goegebeur, ondertussen 56 jaar, was een echte topatleet en schitterde op de marathon met een besttijd van 2u13. Een heel aimabele persoon. De vliegt voorbij en al snel wordt de wedstrijd in gang geschoten. Mijn doel is winst bij de H40. Ik start vrij rustig en loop aanvankelijk rond de 15de plaats op 25 deelnemers. Al snel maak ik enkele plaatsen goed. Ik taxeer de concurrenten en zie niet direct een veteraan. Tot ik op het einde van de eerste run van 2,5 km word voorbij gezoefd door een veteraan. Ik kan amper aanpikken. Dat wordt ‘arbeiten’. Ik wissel als 5de en 2de H40. Op de MTB moet het dan maar gebeuren, want als loper voel ik me toch de mindere van de eerste H40, een zekere Patrick Verstraete. Ik wissel vlot als 4de en kan al een verschil maken met Patrick. Ik rij tot bij Gianni Vanhooren en de verstandhouding is direct top. Elk om beurt draaien we de gaskraan open. Het verschil wordt groter al komt Lieven Van Bever, ook een veteraan, toch opzetten. Dus blijven gaan! Ik maak bij het ingaan van de tweede ronde wat stuurfouten waardoor ik steeds op achtervolgen ben aangewezen. Ik wissel als 4de overall en 1ste H40. Na de wissel kan ik snel naar Gianni lopen. Nog eens handjes schudden en dan elk zijn tempo. Ik neem steeds meer afstand. Wanneer we richting de Romeinse vlakte lopen stuurt een seingever me een andere kant op. Verward stop ik. Dit klopt niet. Ik loop toch richting de Romeinse vlakte, zoals in de briefing werd vermeld. Ik verlies kostbare tijd en moet opnieuw mijn voorsprong uitdiepen. In de duinen is het harken. Toch kan ik op Gianni uitlopen. Eens uit de Romeinse vlakte consolideer ik. Mijn derde plaats is binnen en de winst bij de H40 een feit. Ik nader de finishboog en word als winnaar aangekondigd door Hans Cleemput, de speaker van dienst! Hoe kan dit? Blijkbaar hebben de nummers 1 en 2 het parcours niet gevolgd en zijn ze gediskwalificeerd. Dat is balen voor hen. Maar zoals het reglement het zegt, dient de atleet zelf het parcours te verkennen en is hij zelf verantwoordelijk bij verkeerd lopen. Hier een les: by failing to prepare, you’re preparing to fail... Dus totaal onverwacht opnieuw zoals vorig jaar feest: 1ste overall en 1ste H40! Zondag, 26 augustus, zou ik me aan de dubbel van de Crosstriathlon Watrissart wagen. Dat betekent ‘s morgens om 10:30 de S versie afwerken en in de namiddag om 14:00 de M versie.
Watissart is een natuurgebied gelegen in een oude steengroeve in Jeumont (Fr). Een heel mooie site om een crosstriathlon te organiseren. Het is mijn derde jaar op rij dat ik er bij ben. De vorige 2 edities beperkte ik me tot de S versie omwille van mijn beperkte zwemkunsten. De S versie staat voor 400m zwemmen, 10km MTB’en op een technisch en fysisch veeleisend parcours en iets meer dan 4km trailrun, met de nodige hoogtemeters en zelfs een passage waar je op handen en voeten omhoog moet klauteren omdat gewoon stappen zelfs niet lukt. Kortom crosstriathlon meer dan de naam waardig. Ik werd er steeds 2de overall en 1ste H40. Dit jaar komt daar dus de M versie bovenop. Oftewel 800m zwemmen, 18 MTB’en en een kleine 9km trailrun. Reden waarom ik deze beide wilde combineren was om te zien of ik rijp ben voor het zwaardere werk zoals een Xterra. Het zou dus de kunst zijn om zuinig om te gaan met mijn krachten. Enkel het zwemmen in de S versie wou ik wel voluit doen. Na de gebruikelijke verkenning maak ik me klaar voor de wedstrijd en ga ik het koude water in om wat op te warmen. Dan naar de briefing en enkele minuten later zijn we met 30 deelnemers vertrokken. Ik zwem naar mijn doen goed en kan mooi tempo maken. Ik kom als 8ste de wisselzone binnen. Na een vlotte wissel vertrek ik op de MTB en op de eerste technische steile beklimming direct na de start haal ik al enkele deelnemers in. Al snel rij ik in 2de positie. Het teken om met de handrem op het parcours af te werken. Ik kom als 2de de wisselzone binnen en begin rustig aan het lopen ook hier kies ik om voorzichtig zonder forceren het parcours af te werken om zo toch nog wat energie over te houden voor de wedstrijd in de namiddag. Toch blijft dit een hels parcours, zelfs met de handrem op. Ik finish vlot als 2de overall en eerste H40. Mijn eerste zege dit jaar bij de H40! Pas gedaan en direct al de focus op de M. Eten, drinken, inschrijven en startgerief ophalen in het wedstrijdsecretariaat, prijsuitreiking voor de S versie waar ik 2x op het podium mag, materiaal installeren in de wisselzone en wetsuit aantrekken en ik sta klaar voor de M-versie. Ik ga terug het water in om opnieuw op te warmen. Ik voel me moe. Al snel beslis ik dat ik achteraan het pak zal starten en gewoon rustig zal van start gaan. Zo beslist, zo gedaan. Het startschot gaat af en met slechts 41 deelnemers duiken we het water in. De 800m zwemmen zijn 2 lussen van 400m met een Australian exit. De eerste lus verloopt vrij rustig tot ik na 300m kramp in mijn linker kuit krijg. Dat wordt hier tjolen! Tijdens de Australian exit kan ik amper lopen maar de kramp gaat eruit. De tweede ronde verloopt vlot al voel ik terug mijn linker kuit en hamstring verkrampen. Ik kom als 26ste in de wisselzone. Bij het uittrekken van mijn wetsuit schiet mijn volledig linker been in de kramp. Ik moet bekomen en verlies hierdoor veel tijd. Toch kan ik verder. De toon is gezet. Alles op souplesse en gewoon proberen te finishen. In het MTB’en haal ik continu in en rij ik al snel naar een 12 de plaats. Ik kan krampvrij wisselen. Ik start het lopen en voel dat de krampen niet ver weg zijn. Ik loop daarom echt op reserve. Maar km na km lukt het beter en op het einde kan ik zelfs voluit gaan. Zo finish ik nog als 9de en 3de H40. Mission accomplished!!! 2de/30 en 1ste/13 H40 9de/41 en 3de/14 H40 Vandaag vond de 3de manche van de Challenge VTT des Eoliennes plaats in Haulchin. Deze challenge bestaat uit 4 endurance-races over 2 uur. Het was mijn eerste deelname, waardoor ik niet in aanmerking kom voor het klassement. Zoals bij de andere endurance wedstrijden in Wallonië is ook hier de sfeer weer top. Het parcours daarentegen viel tegen. Twee maïsvelden doorkruisen en voor de rest asfalt vreten. Een URBAN cross zoals men dat zo mooi kan stellen.
We staan met 43 solo’s aan de start. Samen met de duo’s en trio’s vermoed ik toch dat we een kleine 70 deelnemers hebben. Ik sta middenin het pak op de derde startrij. Ik mis mijn start compleet en mag direct aan inhalen denken. Iedereen zoeft me voorbij. Echt gekkenwerk. Maar na welgeteld 1 km zie je al de eersten sneuvelen. Verbrand zoals dat heet. Nu kan ik beginnen opschuiven. Een ronde telt 3 km. Al na een drietal ronden ligt de wedstrijd grotendeels in zijn plooi. Ik rij dan al in een 8ste positie bij de solo’s. Samen met de nummer 7 rijden we de ganse wedstrijd samen. De laatste ronden zet ik mijn kompaan onder druk, maar hij breekt niet. Tot de laatste bocht heb ik de 7de plaats in handen. Echter ga ik op een lullige manier onderuit en verlies ik zo toch mijn 7de plaats. Maar niks ergs. Ik mag heel tevreden terugkijken op deze wedstrijd die als trainingsprikkel zeker kon tellen. Op naar Watttrisart, waar ik de dubbel zal doen! De S en M Xtriathlon op 1 dag. Is het de aanhoudende hitte of de schreeuw naar vakantie, maar mijn energiepeil kent momenteel ongekende laagtes. Alles voelt lastig en zwaar aan. En de behoefte naar competitie lijkt plots ver weg. Ware het niet dat ik al ingeschreven was voor de Xtriathlon van La Gileppe, was ik dit weekend nooit richting het stuwmeer ginds geweest.
Daar aangekomen blijkt het waterniveau van het meer stukken lager dan normaal. Hier zie je echt wel de gevolgen van de hittegolf. Ook het MTB-parcours is in tegenstelling tot vorig jaar veel beter berijdbaar. Niks van modder, alles koppekeihard. Hier zal gevlamd worden. Ook de moordende slotklim die we vorig deels lopend moesten afwerken, kunnen we nu al fietsend op. Al blijft het skarten! Het loopparcours is volledig hetzelfde als vorig jaar. Na km 1 en 4 krijg je een muur voorgeschoteld die haast niet te verteren valt. In de slotrun kan je echt sterven! We starten om 14 uur. Ik zwem middenin het pak. Het wordt 500m vechten, water drinken, me verslikken, schoppen krijgen, proberen te overleven. Als bij wonder kom ik als 44ste op 133 deelnemers de wisselzone binnen. Waarschijnlijk mijn beste resultaat ooit. Op de mountainbike probeer ik het juiste ritme te vinden. Het loopt wat stroef. Maar na de steile slotklim in de eerste ronde, kom ik onder stoom. Ik blijf geven en met een 16de fietstijd kom ik als 19de overall de wisselzone binnen. Ik maak me klaar voor 6,5km trailrun. Ik start vrij voorzichtig maar kan al snel enkele plaatsen goedmaken. Ondanks een val loop ik toch als 8ste overall en 3de H40 over de eindstreep. Met een 7de looptijd doe ik het tegen alle verwachtingen in super. Wetende dat ik maximum 2 maal een halfuurtje per week loop. Deze week stonden een volle anderhalve kilometer op de teller. Jawel: 1,5 km of 1500 meter! Less is more, zekers! Conclusie: Ondanks een leeg gevoel toch een super resultaat. Nu terug op mijn effen komen en binnen twee weken zijn we present in Watrissart. Vrijdagavond om 19:00 ging ik van start in de 3h VTT de Vodecée. Vodecée ligt nabij Philippeville en op een boogscheut van Gimnée-Doische. Daar nam ik een paar weken geleden, tijdens de B-finale van het WK voetbal, ook deel aan een 3 uur endurance race. Het was toen snikheet.
Nu ook zou het kwik tot boven de 30 graden klimmen. Het parcours was nu minder selectief. Maar de vele stenen die op het parcours rondgezaaid lagen, zorgden toch voor de nodige uitdaging. Net als in Gimnée-Doische was ook hier de sfeer heel amicaal. Echt een aanrader!! De wedstrijd zelf: Met 107 deelnemers staan we aan de start, waarvan 36 solo’s. De rest zijn duo’s en trio’s. Traditiegetrouw start ik achteraan het pak om me zeker niet te vergalopperen. Het startschot wordt met een jachtgeweer, meerbepaald een tweeloop, gegeven. Gelukkig met losse flodders. Als gekken schieten de duo’s en trio’s uit de startblokken. Nog geen 100m verder is er al een valpartij. Ik laat begaan. In het pak, in de achterste gelederen, rij ik op ‘t gemakske de eerste ronde. Bij elke versmalling, singletrack of hindernis is het aanschuiven. Pas vanaf de tweede ronde kon ik wat versnellen. Toch rij ik na 2 ronden al op een 36ste positie overall. Het is gissen naar mijn plaats bij de solo’s. Ronde na ronde schuif ik op. Tot ik samen met een duo en een trio de rondjes afmaal. Na 1u30 wedstrijd voel ik de eerste vermoeidheid opkomen. Toch kan ik vlot blijven rond peddelen. Ik haal vlot de 2 uur. Wonder boven wonder ken ik quasi geen verval. Het laatste half uur begint het te donkeren. Tijd om te wisselen van helm. Nu heb ik er eentje met een koplamp. Het rijden in het donker is toch iets speciaals. Zeker de technische afdalingen waren een uitdaging. Ondertussen overschrijd ik de 3 uur maar toch moeten we nog een ronde. Een ronde telde net geen 5 km. Uiteindelijk finish ik na 3u20 of net geen 69 km’s. Dit zonder noemenswaardig verval. Me happy! De bikefit doet echt wel zijn werk! In tegenstelling tot Gimnée-Doische vormt de tijds- en ronderegistratie geen enkel probleem. Zo zie ik dat ik als 21ste overall eindig en een 5de plaats op 36 bij solo’s behaal. Ik ben dan ook heel tevreden met dit resultaat en nu op naar La Gileppe. Genieten!
Zaterdag was ik voor het tweede jaar op rij van de partij in de Xtriathlon van Bütgenbach. Volgens mij één van de mooiste van het land, omwille van het MTB-parcours vol wortelpartijen. Dat het een hittegolf is, hoef ik jullie niet meer te vertellen. Dat het zo zijn voordelen heeft, is soms moeilijker aan te geven. Behalve dan de vele cornetto’s en ijscrêmes... Dat het nadelen heeft, is overduidelijk. Zeker als je als niet-zwemmer zonder wetsuit aan de slag moet. Maar niet getreurd, onder het motto ‘the journey is more important than the destination’ zou ik vooral genieten van deze wedstrijd. Op de laatste rij start ik het zwemmen. Het wordt worstelen in het water met een 62ste plaats op 88 deelnemers als gevolg. Eens de wisselzone binnen, begint de wedstrijd. Op de NinerRKT9, die een bikefit onderging, knal ik vooruit. Mens en machine zijn één. Het wordt laveren tussen de voor mij rijdende deelnemers. Ik kan oprukken naar een 13de plaats overall en een derde plaats bij de H40. De slottrailrun haspel ik af, zonder forceren. Ik remonteer nog 1 deelnemer. Dit was genieten!!! Resutaat: 12de overall en 3de H40 Gisteren trok ik naar Gimnée-Doische, een dorpje nabij Philippeville in de provincie Namen, voor een endurance race op de mountainbike over 3 uur. De start was gepland om 14:30 en dit betekende dat ik de wedstrijd van de Belgen tegen Engeland om de derde plaats grotendeels zou missen. Maar ‘a man has got to do what a man has got to do’... Biken dus!
Daar aangekomen maakte ik tijd voor de nodige carboloading en parcoursverkenning. Het parcours start met een klim op een veldweg die dan overgaat in een singletrack om dan via een korte nijdige klim op losliggende stenen terug iets verder op diezelfde veldweg te komen. Het blijft klimmen tot we links het bos induiken. Een mooi technische afdaling die terug overgaat in een singletrack die tussen de bomen slalomt. Nu krijgen we een pittige, steile technische beklimming voorgeschoteld waar velen voet aan grond zullen moeten zetten. Eens boven slingert de singletrack terug tussen de bomen. Hier kan je geen snelheid maken. Uiteindelijk kom je op een veldweg richting de startzone op de weg. De parcoursverkenning leerde me dat de hitte en de nijdige, technisch steile klim, die we elke ronde voorgeschoteld krijgen op een ronde van nog geen 3 km, doorslaggevend gingen zijn. Ik zou op basis van de verkenning rustig starten. ‘A man has got to know his limitations’ (dixit Clint Eastwood). De wedstrijd zelf: We staan aan de start met een kleine dertig deelnemers, waarvan trio’s, duo’s en solo’s. Ik kan niet direct zien wie als solo start. Ik vermoed een vijftal, maar het is gissen. Het is geen grote opkomst, waarschijnlijk door het WK voetbal en het hele warme weer. Het is gekkenwerk om dit solo te doen, maak ik me de bedenking. Daarom dat het gros kiest om dit in teamverband te doen. Ik sta achteraan het pak en vertrek als allerlaatste. In de eerste ronde schuif ik naar voor en rij gedurende enkele ronden samen met een triatleet van het Veranda Willems team. Een zekere Denis. Na 45 minuten moet ik hem laten rijden. Net aan de voet van de nijdige klim moet ik voet aan grond zetten omdat een tak in mijn versnellingsapparaat me verhindert verder te fietsen. Het wordt naar boven lopen. Denis is gaan vliegen. Alsook mijn moraal. Maar één ding dat ik van Dirk Baert geleerd heb tijdens de verschillende ritten en clinics, is dat je nooit mag panikeren. Alles komt toch op zijn plaats. Zo peddel ik gewoon verder zonder in het rood te gaan. Na 1u30 wedstrijd zie ik Denis terug rijden. Erop en erover. Ik vermoed dat ik als derde bij de solo’s rij na 2 jonge klasbakken, die me een paar keer dubbelen. Na 3 uur wedstrijd eindig ik leeg, maar voldaan. Aan de finish vraag ik naar de uitslag, maar dat blijkt te moeilijk. Dus wachten maar. Ik wacht het podium af maar de nummer 14 wordt als derde op het podium geroepen. Dit klopt niet. Ik reed vanaf de eerste ronde voor hem uit en finishte zeker voor hem. Was het de gewonnen B-finale van Belgen met het daarbij horend overvloedig bier drinken in het wedstrijdsecretariaat of de hitte, maar een volledige uitslag heeft niemand gezien. Bovendien was ik niet de enige met vragen. Ook bij de duo’s en trio’s waren er fouten. Naar de beker en bijhorende enveloppe mag ik fluiten. Toch een smet op deze mooie wedstrijd. Tot op vandaag heb ik nog geen uitslag gezien. Ik onthou:
Ik vergeet: de uitslag! |
AuteurJan Goddaer AKA Godi. Archieven
November 2018
Categorieën |
RSS-feed
