Een week geleden vond in Ruddervoorde de Superprestige Veldrijden plaats, waar ene Mathieu Vanderpoel bij zijn rentrée de concurrentie op een hoopje reed. Hij trok toen met zijn rhino’s het gras uit de grond en geen schuine kant was voor hem te steil. Hij, samen met zijn collegae, en het slechte weer van de laatste week hertekenden het parcours van een mooi bollend met gras voorziene omloop tot een verraderlijk rondje bezaaid met diepe sporen en zelfs bij momenten met modderpoelen die ruiken naar gegaarde koeienvlaaien. En geloof me, dat stinkt!!!

Nu, zondag laatstleden was het aan ons. Op hetzelfde parcours als de Superprestige maar dan nu als crossduathlon, georganiseerd door de Duathlon Vereniging Balibrugge. Het leek mij een mooie uitdaging.

Samen met Niki verkenden we zaterdag het parcours en waren we toen al getuige van wat Mathieu en co samen met het weer aan de omloop hadden aangericht. We waren het eens, dit wordt geen makkie.

Zondag vertrokken we vrij vroeg richting Ruddervoorde zodat we ook de jeugdreeksen konden zien. Bijna het ganse team van Bikesensation tekende present. Van jong tot oud, met mezelf als ouderdomsdeken. Tijdens deze wedstrijden zagen we toen al hoe veeleisend dit parcours wel is. Niettegenstaande deed iedereen het super. Emma Devoldere was eerste meisje in haar reeks. Broer Yannis werd knap 2de in zijn reeks. Alexander, broer van Andres Dekeyser won met overmacht zijn reeks. Andres werd 3de in zijn reeks. Kortom allemaal podia!!! De groen zwarte armada was top.
Voor de jeugdreeksen was Klaas Vantornout op het parcours aanwezig. Ik vroeg of hij meedeed. Hij twijfelde. Ik zei dat hij het gewoon moest doen en dat het een mooie erkenning voor de sport zou zijn. Of dit de doorslag gaf weet ik niet, maar niet veel later verliet hij de site met een rugnummer in de hand!
Heel weinig atleten tekenden present, maar de kwaliteit stond omgekeerd evenredig met de kwantiteit. Naast Klaas Vantornout, 2x Belgisch kampioen en 2x vice-wereldkampioen veldrijden, stonden Alexander Chamon, een top beachracer, Ward Vermeiren, een topper in het wielrennen, Niki Devoldere, Karel Vandewiele, en nog andere toppers aan de start. Ikzelf had bescheiden ambities. Finishen en geen blessure oplopen. Door tijdsgebrek kom ik niet meer aan trainen toe en worden wedstrijden mijn trainingen.

Om 15:00 gingen we van start voor 2,4km lopen, een kleine 13km op de MTB en opnieuw 2,4km. Op het eerste zicht lijkt dit ‘a walk in the park’. Maar schijn bedriegt. Vooral op de fiets!!!

Hier de wedstrijd:
Ik sta op de derde rij. Ik start behouden en loop kort achter Carl Salomez en Ward Vermeiren. Voor ons lopen Klaas Vantornout en Karel Vandewiele. Ik vermoed dat ik op een 8ste plaats loop, voor Niki Devoldere. Ik loop zonder forceren en kan samen met Carl en Ward wisselen. Ik verlaat de wisselzone net achter Carl maar voor Ward. Al snel haal ik in en maak ik enkele plaatsen goed. Maar op mijn beurt word ik geremonteerd, eerst door Ward en dan door Niki. Beiden poweren er vandoor. Ik moet passen. Ik maak fouten op de schuine kanten. Maar niet veel later zit ik terug in het spoor van Niki, die koos voor een modderbad vol koeienvlaaien. Ik kan 2 ronden lang aan de rekker hangen. Maar dan breekt de veer. Vanaf de vierde ronde zie ik Carl naderen. Het gebrek aan training eist zijn tol. In de vijfde en tevens laatste ronde gaat hij op en over mij. Met een laatste inspanning kan ik toch samen wisselen. Ik loop als zesde de wisselzone uit met Carl in mijn spoor. Hij versnelt en ik moet passen. Ik loop nu gewoon tempo. Ik kan zo als 7de overall finishen en als 1ste H50. De overall winnaar is Klaas Vantornout voor Alexander Chamon.

Met dit resultaat ben ik heel tevreden mee.

Zaterdag stond de Naecon Beach XL Light op het programma. Een combinatie van een MTB beachrace van 20km en een 14,5km lange Kust Trailrun in de namiddag. Alles op één dag.


Het weer beloofde wisselvallig te zijn. Een mix van wind, regen, wolken en zon. Typisch herfstweer!

Ik besliste pas ‘s ochtends vroeg om deel te nemen. Na het BK sprintduathlon loopt het voor geen meter. Ik kom amper aan trainen toe. De hamstringblessure die ik tijdens het BK opliep geneest heel traag, waardoor ik alle geplande wedstrijden moest skippen. Ook dit weekend zou ik skippen, ware het niet dat de honger naar competitie er nog altijd is.

Door de hamstringblessure zou ik de Kust Trailrun als training doen. Voluit lopen is nog zeker niet aan de orde. Na het BK kon ik 2 weken niet lopen. De eerste keer kon ik amper 5km aan een gemiddelde snelheid van 7 km/h lopen. 4 loopsessies later, haal ik een gemiddelde van nauwelijks 11,5 km/h en kan ik versnellen naar een maximum snelheid van 14 km/h. Boodschap is traag lopen en zeker de hamstring niet overbelasten.

Om 10u gaat de MTB race van start. Ik sta samen Yannis en Niki aan de startlijn. Eens het startschot gegeven, volg ik op korte afstand van Niki. Ik geraak in een peletonnetje achter dat van Niki. Na twee valpartijen en wat gestuntel finish ik als 9de overall en eerste H50. Dat deed deugd.

Nu wat eten en drinken en me klaarmaken voor de trailrun.

Om 14:00 gaat het startschot. Ik sta helemaal achteraan het pak. Zo verplicht ik me om heel traag te starten. Ik loop zo zonder forceren, traag. Ondanks een wegvergissing loop ik toch naar een 8ste positie. Ik moet steeds met de handrem op lopen om de hamstring zeker niet te forceren. Na 6 km voel ik mijn linker hamstring tegenwerken. Ik beslis om terug wat gas terug te nemen. En vanaf kilometer 9 voel ik de vermoeidheid opkomen. Ik verlies continu plaatsen. Het gebrek aan trainingskilometers begint zuur op te breken. De laatste 2 kilometers krijg ik nog een serieuze inzinking. Ik strompel als 21ste over de finish. Toch word ik nog 2de in mijn categorie.

De tijdsregistratie liet te wensen over. Zo was het een ware zoektocht om de uitslag te ontrafelen. De uitslag van de combi is moeilijker uit te klaren. Het enige wat ik zeker weet is dat ik in mijn categorie eerste werd en een podium uit de brand sleepte. Alleen weet ik niet of het goud, zilver of brons werd.

Maar What da Hell... het was een leuke dag!

Ondertussen zijn we maandag en zijn alle resultaten aangepast. Na wat rekenwerk mag ik mezelf als 2de van de combi Light overall en als 1ste bij de H50 aankondigen. Yoehaa 🤪👊!!

Er was de laatste tijd heel wat te doen rond de annulatie van het BK Duathlon in Torhout en de steeds meer afnemende populariteit van de duathlonsport. Er werd op sociale media hevig heen en weer gediscussieerd. Ook ik nam deel aan de discussie omdat de sport me wel genegen is. Duathlon is een harde sport, en eerlijkheidshalve veel zwaarder dan triathlon. Ik zal het hier bijhouden, maar misschien is dit voer voor een aparte blog.
Mijn eerste kennismaking met deze sporttak dateert al van 2010 en vanaf 2012 was het mijn hoofdbezigheid. Ik haalde dan ook mijn beste resultaten in deze sport. Tot op vandaag won ik 1 bronzen plak op het EK in Horst op de powerman, 1x zilver en brons op het BK crossduathlon, 1 Belgische titel en een bronzen plak op het BK powerman in Geel en 1x brons op het BK standaard afstand. De laatste 3 seizoenen heb ik wat gas moeten terugnemen omwille van blessureleed. Mijn laatste kampioenschap dateert al van april 2016, het EK sprintduathlon in Kalkar (D) waar ik net naast het podium viel.
Of de polemiek de oorzaak was weet ik niet, maar de organisatie van de duathlon van Herentals en de federatie sloegen de handen in elkaar en namen het BK van Torhout over. Uiteindelijk toch een BK!
Voor mij zat het dit jaar niet mee wat BK’s betrof. Ik was top in het voorjaar voor het BK crossduathlon, maar deze werd terecht geannuleerd door een hevig noodweer. Het BK lange afstand liet ik aan me voorbij gaan omwille van de deelname aan de BeMC (een meerdaagse MTB wedstrijd) en de crosstriathlon van Vlaanderen werd geschrapt als BK. Het zag er dit jaar opnieuw naar uit dat ik aan geen enkel kampioenschap zou deelnemen.
Ware het niet dat de Duathlon van Herentals in extremis een BK werd. Een BK sprintduathlon, met 5km lopen, 20 km fietsen en als slotrun 2,5km op het programma. Iets wat nog binnen mijn mogelijkheden moet liggen gezien de beperkte trainingsarbeid (zeg maar geen) de laatste 2 maand.
Ik schreef me in. Zonder ambitie! Uit sympathie voor de sport die het moeilijk heeft! ‘Om den hoop te vullen’ zoals we dat tegen Hans Cleemput voor de start vertelden.
Op de startlijst stonden 16 vijftigplussers. Op papier had ik iedereen wel al eens verslagen. Maar met mijn ‘slechte’ conditie was een top 5 haalbaar en een podium mogelijk. Jessy Poittez en Bush William waren voor mij de favorieten.
Om 13:05 gaan we van start. Ik start vrij vlot en loop samen met Jessy. Na 3 km krijg ik het moeilijk en na 4 km verkrampt mijn linker hamstring. Een contractuur. Ik word gedwongen om gas terug te nemen en op 1 been loop ik richting wisselzone. Jessy is dan al lang gaan vliegen. De opgebouwde voorsprong op de andere concurrenten bij de 50plussers is verdwenen. Ik wissel nog als 2de H50.
Op de fiets word ik snel bijgebeend door William Busch en Jan Verhelst (60plus), beiden klasbakken. We rijden met 5 renners samen. Ik probeer de hamstring wat te sparen. Ik vrees voor een opgave in de tweede run.
Ik kan relatief vlot wisselen. Maar bij de eerste stappen die ik zet doet de hamstring veel pijn. Ik verplicht me heel traag te lopen zodat ik zeker de finish haal. Toch loop ik de eerste kilometer samen met William. Maar dan verkrampt mijn hamstring helemaal. Vanaf dan is het al hinkend naar de finish strompelen. Met 4:28/km loop ik echt onder mijn niveau! Toch kan ik als derde finishen.
Dit was geen goede wedstrijd maar de bronzen plak maakt veel goed. Mijn 5de bronzen plak op een BK duathlon... Godi, de eeuwige derde...
Nu moet ik terug noodgewongen revalideren. Tijd om wat te focussen op zwemmen en MTB techniek! Al wil ik graag in het najaar nog enkele offroad wedstrijden meepikken!

Jan Goddaer: 48ste op 88 en 3de H50 op 16

Om 5u gaat de wekker. Vroeg uit de veren richting Jeumont (Fr) om present te tekenen op de mooie site Watissart voor de crosstriathlon S. Na de cyclocross van gisteren heb ik er echt zin in, zelfs ondanks de stramme spieren. Geen excuses meer.


Tijdens de opwarming zien we dat de site en het parcours serieus veranderd zijn. En dit in positieve zin. Het parcours is echt Xterra waardig. Een mooi meer, echte MTB en Trailrunning op zijn best! Ik ben blij dat ik voor de S kies. Met mijn slechte conditie wordt dit een survival.


Om 10:15 gaan we van start voor 400m zwemmen. Op 69 deelnemers wissel ik als 21ste. Voor mijn doen, meer dan OK! Ik zie wel dat het niveau toch hoger is dan andere jaren. Eens op de MTB wil ik terrein goed maken. Maar dat lukt met mondjesmaat. Toch kan ik als 8ste wisselen met een 6de fietstijd. Tijdens het lopen krijg ik een klopje. Ik kan niet het verhoopte tempo ontwikkelen. De klimpartijen doe ik wandelend. Een serieus contrast met de vorige jaren. Desondanks strompel ik naar een 5de looptijd en word ik 7de overall.


Er is enkel een podium voor de H40, waardoor ik als 1ste H50 op het derde schavotje bij de H40 het podium op mag. Dit was geen topprestatie, maar ik heb er enorm van genoten!!


Op naar de volgende!

Meer dan anderhalve maand geen competitie is het verdict. Gewoon geen zin. Ik zit in een sportieve dip, zowel fysiek als mentaal. Sporadisch zwem ik, loop ik en het mountainbiken beperkt zich tot wat spelen. Alle geplande wedstrijden werden geschrapt. Elk excuus telde.


Het jaar dat ik 50 werd moest het jaar met de grote resultaten worden. Door het vele werk en het overlijden van mijn vader, bots ik tegen mijn grenzen, moet ik gas terugnemen en mijn doelen bijstellen.


Elk nadeel heb zijn voordeel. Zo begon ik het creatieve aan het sportieve te koppelen, door een filmpje te maken over mijn eerste kleine trial stapjes in het mountainbiken. Dit wordt zeker vervolgd en zal ik ook delen. Maar eerst nog wat finetunen.


Begin deze week schreef ik me in voor de cyclocross van Rollegem tijdens de Rollofeesten. Een laagdrempelige organisatie en een ideale start om de competitie te hervatten. Een bijkomende factor was dat ik nog eens de cyclocrossfiets kon van stal halen. Het was toch al enkele jaren geleden dat ik dit paard had getemd.


Daar aangekomen, verkende ik het parcours. Een urban cross zoals ze dat zo mooi noemen. Al snel vond ik genoeg redenen om niet te starten. De kop is er niet meer... Ik vertrok voor een duurtraining, met een geplande stop in Bellegem waar Niki van dienst was als bartender!
Om de één of andere reden reed ik toch terug richting Rollegem om nog eens te zien hoe het met de cyclocross was gesteld. Bernice, een vrijwilligster, overtuigde me om toch deel te nemen.


Er was een heel beperkte opkomst. Met een handvol renners stonden we aan de start. Eens gestart kon ik snel de koppositie nemen en stelselmatig uitlopen. Ik won vlot en kreeg als winnaar een medaille en een gigantische beker. Sportief stelde dit niet veel voor maar belangrijker is dat ik me terug geamuseerd heb.


Het geeft me energie en het was een ideale prikkel!


Op naar morgen waar ik aan de start sta van Crosstriathlon Wattrisart S.

Sport kent geen geheimen.


Eerder dit jaar, toen ik mijn planning opmaakte, had ik deze triathlon aangekruist. Enerzijds omdat het het BK crosstriathlon was en anderzijds omwille van het parcours met enkele mythische hellingen met op kop de Koppenberg.


De laatste maanden trainde ik nauwelijks. Zwemmen en lopen doe ik sporadisch. MTB’en doe ik voornamelijk tijdens mijn woon-werk verplaatsingen. Het vormpeil gaat zienderogen achteruit. Toch sta ik aan de start van mijn 21ste wedstrijd van dit seizoen. En ook nu wil ik knallen. Maar sport kent geen geheimen. Wie niet traint, krijgt slaag...


Ondertussen werd het duidelijk dat door de beperkte opkomst het BK werd geannuleerd. Met 50 deelnemers zouden we 1000m zwemmen in het Donkmeer, 34km MTB’en in de Vlaamse Ardennen nabij Oudenaarde en 10,5km trailrunnen aan het Donkmeer. Door het mooie weer van de laatste tijd werd het een no-wetsuit swim... Dit wordt 1 km lang verzuipen...


Om 10:00 wordt het startschot gegeven. Ik zwem rustig in het 23,7° warme water. Al snel spartel ik helemaal achteraan het pak. Ik blijf gewoon rustig doorzwemmen, zonder forceren. Na 22min30 sec klauter ik als 44ste het water uit. Ik laat slechts 6 zwemmers achter me. Nu begint de race...


Ik start het MTB’en en kan al snel enkele plaatsen goedmaken. Maar gedurende de rit rij ik zo’n 5 keer verkeerd. Logischerwijs staat een pijl voor de bocht. Nu was dit veelal anders waardoor ik geregeld kostbare tijd verloor. Daarnaast had ik een slecht gevoel op de MTB. Ik stuurde slecht en ik maakte veel fouten. Kwam het door de bandendruk?
Ik rij de ganse rit met Didier Vandenbossche, 2 jaar geleden nog Europees en Belgisch kampioen Crosstriathlon bij de H50. We rijden voor plaats 3 en 4 bij de H50. Voor ons vlamt William Busch op een 2de plaats. Ook hij heeft een collectie eremetaal op diverse BK’s crossduathlon en crosstriathlon. Didier en ikzelf blijven ronddraaien en gaan samen de wisselzone binnen.


Didier wisselt snel en gaat er als een speer vandoor. Ik kan gewoon tempo lopen. Ik vertrek als 21ste overall en loop toch naar een 17de plaats overall en 4de H50. Het niveau bij de H50 was hoog, maar sport kent geen geheimen... Als je niet traint, krijg je slaag...


Nu volgt een time-out. Gewoon sporten voor de fun, opladen en opbouwen naar La Gileppe.


C U later!

De voorbije weken waren hectisch. De voorbereiding van de verhuis van WZC Lichtendal naar het nieuwe WZC in Bellegem, het gebruiksklaar maken van het nieuwe WZC, de verhuis zelf en de eerste week in exploitatie zorgden voor lange werkdagen, soms slapeloze nachten en weinig tot geen sport.


Het is vrijdagavond, 28 juni. In WZC Lichtendal vieren we het afscheid van onze werkplek. Voor de personeelsleden van het eerste uur betekent dit toch een periode van maar liefst 35 jaar. Dit is niet niks!


Het zorgt ook voor een soort ontlading, decompressie omwille van het intensieve werk gedurende de voorbije weken. Het wordt een mooi feest. Anekdotes worden opgehaald, er wordt gelachen, een traan weggepinkt, een glas gehoffen, gedanst en zelfs gezongen. De uren vliegen voorbij. Pas om 4u15 zie ik mijn bed.


Niet de ideale voorbereiding voor een 2 uur endurance MTB race.


‘Aje keunt utgoan, keun dje oak wèrken, zie ons voadre olsan...’


Met deze uitspraak in gedachte beslis ik om toch op 29 juni deel te nemen aan de 2h VTT Fauroeulx. 2 uur mountainbiken op een vlak parcours vol asfalt, hobbelige singletracks en een veldweg. Niet het meest uitdagende parcours. Het weer echter zal wel voor de nodige uitdaging zorgen. Met een felle zon en 32 graden celsius, belooft dit toch een zware opdracht te worden.


Bij de opwarming samen met Niki en Yannis voel ik direct de vermoeidheid van een nachtje stappen. Dit wordt skarten! Niki vindt hier een parcours op zijn lijf geschreven. En dat voel je direct bij de opwarming. Onze Niki ziet het zitten. Ook Yannis dartelt vlot rond.


Om 17u gaan we met 65 deelnemers van start, solo’s en ploegen samen. Ik mis compleet mijn start. De focus is er niet. Niki zit direct in de kop van de wedstrijd. Ik haal in en rij na enkele ronden rond een 7de plaats. Ik kan 40 minuten voluit rijden. En dan kraak ik. De vermoeidheid en de hitte dwingen me gas terug te nemen. Ik verlies terrein. Het wordt tjolen, skarten en bleiten. Het duurt tot 1u30 wedstrijd alvorens ik mijn tweede adem terug vind. Ik word op dat moment door Niki gedubbeld die op koers ligt voor zilver bij de solo’s. Ik rij de wedstrijd uit en eindig als 8ste op 36 in categorie ‘solo’ en 16de op 65 inclusief teams.
Niki en Yannis worden beiden 2de!! Klasse!!!


Gezien de omstandigheden moet ik hier tevreden mee zijn. Maar dit is niet iets voor elke week...


Nu rusten!!!!

We schrijven zondag 16 juni 2019. Ik sta voor de vijfde maal aan de start van de Triathlon/Duathlon van Wanze en voor de derde keer aan de 55,5 Triathlon, wat zoveel betekent als 500m zwemmen in de Maas, 50 km knallen op een parcours met de nodige hoogtemeters en wind en 5 km lopen op een betonpad langs de Maas. De 2 vorige edities werd ik 3de bij de H40. Nu wou ik op het hoogste schavotje staan, na in het verleden al winst in de crossduathlon (2015) en de promo triathlon (2017) telkens in de H40 categorie.


De laatste weken waren hectisch op het werk. Het zorgde voor stress, slaaptekort en gebrek aan training. Conditioneel gaat het bergaf. En het energielevel staat onder nul. Toch wil ik er bij zijn. Dit is een van de mooiste triathlons door zijn unieke afstanden. Vandaag zou ik vertrekken met het idee ‘we knallen erop los en zien wel waar het schip strandt’.


Om 14:00 wordt het startschot gegeven. Tijdens de opwarming voelde ik dat het watergevoel niet slecht was. Hier in de Maas zwemmen is toch wat makkelijker dan in de zee. Eens het startschot gegeven, zwem ik in het midden van de Maas weg van de grote massa. Zo kan ik rustig mijn ding doen. Het gevoel is niet slecht. Ik kom na een kleine 9 minuten aan de oevers. Ik klauter uit het water en loop naar de wisselzone en wissel rustig. Ik neem mijn tijd, ik ben overigens 50.


Ik spring de fiets op en begin te knallen. Net zoals vorig jaar hangt gedurende 2 ronden een pak renners in mijn wiel, ondanks dit een non-drafting wedstrijd is. Ik ruk op naar een 22ste plaats overall. Op het einde krijg ik wel last van opkomende krampen.


Ik start het lopen nog vlot. De eerste 2 km in 7min25. Maar dan komen de krampen op. Ik moet serieus temporiseren en verlies nog 3 plaatsen. Helemaal verkrampt, finish ik als 25ste en later blijkt als 1ste H50.


Mission accomplished.


Nu wordt het enkele weken zonder competitie. Werken en opladen.


Tot in den draai!

De Tri Beaufort Trophy is een wedstrijd die bestaat uit 3 disciplines, met name zeezwemmen, tijdrijden en hardlopen. Je kan kiezen tussen een L of XL versie. De L versie staat voor 1km zeezwemmen, 39km tijdrijden en 12 km hardlopen. De XL versie op zijn beurt voor 2km zeezwemmen, 78km tijdrijden en 18km hardlopen. Bij de Trophy worden de plaatsen van de drie disciplines opgeteld en hij of zij met de minste punten wordt de winnaar. De tijd speelt hier geen rol.


Je kan ook aan één of meerdere van deze disciplines deelnemen, zonder de volledige Trophy te doen. Zo wordt dit een soort cross-over van tijdritspecialisten, zwemmers, triathleten, duathleten en hardlopers.
Het strijdtoneel vindt plaats in Oostduinkerke en Wulpen.


Gezien de drukke professionele agenda is een weekendje zee en zeker Wulpen aardig meegenomen.


Ik kies voor de L versie omdat de afstand van het zwemmen en lopen voor mij te hoog gegrepen is. Met welgeteld 3 zwemtrainingen van telkens 1 km in de laatste 3 maand wordt het zeezwemmen een echte uitdaging. Op zaterdag 8 juni zou het zeezwemmen om 18:00 doorgaan. Echter stormweer gooit roet in het eten en daardoor wordt het zwemnummer verplaatst naar zondagmorgen om 6:30. Zo gaan alle disciplines door op 1 dag. Een lange dag!


Zondag 9 juni:


Om 5:00 gaat de wekker. We staan met de mobilhome aan de surfclub Windekind in Oostduinkerke. Het is 9 graden en de storm is gaan liggen. Ik eet een overstimsbar als ontbijt, drink wat en ga me aanmelden. Omdat ik toch wat onzeker ben, vraag ik of ik met een safetybuoy mag zwemmen. Het is mijn eerste keer in de zee en met de beperkte voorbereiding wil ik geen onnodige risico’s nemen. Ik krijg een ja. Met slechts 16 deelnemers staan we aan de start. Om 6:35 gaan we van start. We moeten rond 3 boeien zwemmen. Door de stroming wordt het een uitdaging om de boeien niet te missen. We lopen het water in. Ik loop uiterst links zodat ik zeker niet tegen de stroom in moet zwemmen. Het water voelt koud aan. Wanneer ik het water induik, stokt mijn adem. De borststreek doet pijn. Ik kan geen crawl zwemmen. Ik moet acclimatiseren. Ik vermoed dat ik rond een 11de plaats zwem. Ik geraak op dreef en kan crawl zwemmen. Ik passeer vlot de eerste boei. Nu naar de tweede boei. Ook dat lukt nog. Maar daar kom ik voor het eerst in de moeilijkheden. Ik blijf hangen aan de boei, ga kopje onder, en verslik me... Ik moet me herpakken. Ik zwem na de boei rechtdoor naar de volgende boei die er maar niet komt. Ik zie ook geen andere deelnemers meer, met uitzondering van een andere zwemmer die in mijn voeten zwemt. Ik blijf door zwemmen tot 2 redders op een jetski me de weg wijzen. Ik ben compleet het noorden kwijt en lig volledig uit koers. Dit wordt een lange zwembeurt! Na 26minuten of 1,35km kom ik als 14de het water uit gestrompeld. Mijn eerste keer zeezwemmen was er eentje om niet snel te vergeten. Voor de Trophy betekent dit een dikke 14 punten. Een niet meer in te halen achterstand.


Ik ga me verkleden en vertrek richting Wulpen. Daar warm ik op voor de tijdrit, die voor mij om 10:16 van start gaaat. Ik kom er vele oud gekenden tegen vanuit tijdrijders milieu. Het is een leuk weerzien! Het was inderdaad een tijdje geleden dat ik nog eens een tijdrit had gedaan. Meer bepaald 1 jaar geleden. Zolang heeft mijn tijdritpaard stof vergaard. Zonder ook maar 1 training op mijn paard zou ik nu 39 km lang, plat overgebogen op mijn tijdritfiets, knallen. Toch iets anders dan op de fully de Ardennen onveilig maken. Zouden mijn rug, hamstrings en edele delen het houden was de vraag.


Om 10:16 knal ik het podium af. Het wordt 3 ronden van 13 km vechten tegen de wind. De eerste ronde gaat vlot, de tweede ook, de derde wordt knokken. Opkomende krampen in mijn linker kuit doen me wat inhouden. Het zeezwemmen had dus wel degelijk een impact. Ik finish na 57 minuten als 13de overall en 4de H40. In de Trophy word ik 2de. Dit betekent een 7de plaats na 2 proeven. Ik ben dik content met dit resultaat.


Nu nog wat losrijden, eten, drinken en rusten. Om 17:00 staat immers 12 km hardlopen op het programma. Om 15:00 krijg ik uit het niets krampen in mijn beide benen. Dat belooft niks goed. Zal lopen nog wel lukken? Ik drink en neem extra zout. Met stramme spieren ga ik richting de start. Met een 50 tal deelnemers gaan we van start. Ik start voorzichtig. De eerste 8 km loop ik vlot onder de 4min/km. Erna wordt het verkrampen en vechten. Het zwemmen en fietsen eisen hun tol. Ik kan toch als 6de overall finishen met als kers op de taart de overwinning bij de H40. In de Trophy word ik 3de.


Overall in de Trophy word ik vermoedelijk 5de. Een officiële uitslag heb ik nog niet gevonden.


Dit was een mooie, lange dag vol sport en leuke ontmoetingen! Dit deed deugd!!!
Ook een dikke proficiat aan de organisatie!


En nu op naar de volgende!!