Op 16 februari 2020, stond ik aan de start van de Trail des Z'Amoureux. Wist ik veel dat dit mijn laatste wapenfeit zou zijn tot op de dag van zaterdag 20 juni 2021. Jawel, 16 maanden langs de kant.

De Corona, een knieblessure met een operatie als gevolg en een zware val op de linker schouder waren mijn deel zijn. Van trainen kwam weinig in huis met als resultaat een mooi speklaagje ter hoogte van het abdomen, of buikje in de volksmond.

De laatste weken kwam de zin in competitie terug. Mijn focus lag de laatste maanden vooral op trail en enduro. Veel fun en weinig puffen. Maar nu kriebelde het echt om me aan een wedstrijd te wagen. 

Nadat ik vorige week als vervanger in de trio-Triathlon van Kortrijk had gefietst, wist ik dat de conditie allesbehalve was. Toch schrikte het me niet af om deel te nemen aan de XC van Oostende (De Schorre). Het zou afzien worden en een goed resultaat is dan ook niet aan de orde. Focus op plezier en afzien, de rest is bijzaak.

Zo startte ik samen met een kleine 30-tal deelnemers in de open categorie, of de categorie van de niet-gelicentieerden. Ik vermoed dat we met een 3-tal 50-plussers waren, waaronder Theo David, een echte klasbak die net de kaap van 60 voorbij is.

Ik wist dat ik 40 minuten lang een pak rammel zou krijgen van het jong en ook ouder geweld. En zo geschiedde. Ik miste compleet mijn start en dook als laatste de eerste bocht in. Enkele  bochten verder had ik al een paar plaatsten goedgemaakt, maar ik bleef in de staart van de wedstrijd hangen. Het werd een wedstrijd in de wedstrijd. Ik genoot ten volle van het parcours, de onderlinge strijd, de verzuring in de benen en het branderige gevoel in de longen. 

In de 5de en laatste ronde schoot een kramp in de rechter dij waardoor ik gas moest terugnemen en  de rest van het parcours op reserve moest afwerken. Moe en voldaan finishte ik mijn eerste wedstrijd van dit seizoen.

​Het smaakt naar meer!!

Dat 2020 afwijkt van alle voorafgaande jaren is op zijn minst een understatement. Nooit eerder werd ons leven zo overhoop gehaald. Zowel sportief, professioneel als het leven an sich... Vrijheid, vanzelfsprekendheden en tal van fundamentele waarden kwamen onder druk te staan door een onzichtbaar virus. Dat 2021 in de lijn zal liggen van 2020 lijkt mij nu al een uitgemaakte zaak. Het wordt zoeken naar nieuwe evenwichten.



Sportief begon 2020 nochtans schitterend. Ik had een goede winter achter de rug en had al wat loopkilometers achter de kiezen. Ik wou het seizoen voorzichtig starten om zo medio 2020 top te zijn met enkele grote wedstrijden in het vizier zoals de Xterra België. Ook in september stond het WK Multisport in het rood op mijn kalender aangevinkt.


Ik liep een eerste trailrun in februari (Trail des Z’Amoureux) en werd er 5de overall en 1ste H50. Ik was vertrokken. Wat ik toen niet wist dat dit mijn enige wedstrijd zou zijn. Dit is een unicum... 1 wedstrijd op een jaar... 100% winst in mijn leeftijdscategorie...


Het Covid virus legde ons land en met uitbreiding de ganse wereld lam. Van competitie was lang geen sprake. Ik beperkte me dan ook tot wat recreatief sporten. Ik focuste me meer en meer op techniek op de mountainbike... trailriding... en filmpjes maken op youtube onder het pseudoniem Godi Fiftyplus...


Op een blauwe maandag in juni trok ik nog eens de loopsloffen aan... 5 km loslopen... op zich niks speciaals ware het niet dat na het lopen ik plots hevige kniepijn kreeg en mijn knie dubbeldik zag. Na enkele doktersbezoeken en MRI’s volgde een meniscusoperatie op 12 augustus. Na 6 weken zou ik terug lopen.


Om een lang verhaal kort te maken, de eerste loopbeurt geschiedde pas vorige week en vandaag 23 december liep ik een tweede keer... nog altijd niet pijnvrij... dit na een cortisone inspuiting en 2 gelinspuitingen... Ik blijf voorzichtig verder werken en hoop in 2021 er opnieuw te staan...


Maar door het fysiek leed verlegde ik mijn focus ook naast het veld.


Zo maak ik deel uit van het bestuur van In het Wiel van Het Ventiel die de Peugeot Classic heeft overgenomen. Deze organisatie wil via een fietsevenement de problematiek van jongdementie en psychische kwetsbaarheid onder de aandacht brengen. Meer info vind je op www.inhetwielvanhetventiel.com


Daarnaast ben ik nu ook bestuurslid van het nieuwe, onder het doopvont gehouden, Bellegems Multisport Team, met als drijvende kracht Niki Devoldere en in zijn spoor Filip Tack. Dit team wil op een laagdrempelige manier de duathlonsport in Bellegem promoten.


Met slechts 1 wedstrijd, een meniscusoperatie en een moeilijke revalidatie is dit sportief een jaar in mineur, maar daartegenover staat dat de nieuwe uitdagingen die mijn pad kruisten toch kleur gaven aan dit heel bizarre jaar...


Elk nadeel heb zijn voordeel...

Mijn laatste wedstrijd dateert van 17 november vorig jaar. Net geen 3 maand zonder competitie. Een eeuwigheid...
De trend van vorig jaar wordt verdergezet. Klooien, klooien en nog eens klooien. Ik krijg maar geen regelmaat in mijn sporten. Ik spreek van sporten omdat trainen toch van een andere dimensie is. Maar zoals ik eerder al schreef laat ik dit jaar alles op me afkomen en neem ik het zoals het komt. 

Zo wou ik na bijna 3 maand nog eens proeven van een wedstrijd, zonder druk. Een korte trailrun is daar het ideale kader voor. Genieten van het landschap en zo snel mogelijk traag lopen, i love it!

De Trail des Z’Amoureux (8,5km) werd het. 

Ik sta aan de start en kijk wie mogelijks 50 plus is. Zo taxeer ik de tegenstand. Ik start dan ook op de 3de rij met de handrem op en loop na 1km op een 11de plaats. In de voorste gelederen wordt er gevlamd en zie ik heel wat jong geweld zichzelf opblazen. Zo raap ik al snel enkele lopers op. Ik zet mijn koers verder, steeds met de nodige reserve. Na 4,5km krijg ik toch een dipje. Ik word door 2 youngsters geremonteerd. Maar een anderhalve kilometer verder, zet ik me op kop en klief ik door de storm ‘Dennis’. Al snel moeten ze passen. Zo loop ik als 5de over de finish en als 1ste H50.

Dit doet deugd!!! Op naar meer!!
​
Jan Goddaer: 5de op 176 en 1ste H50

2019 loopt op zijn einde. Dus tijd om een balans op te maken.

Het werd een jaar met ups and downs. Eind 2018 zette ik me scherp om er nog eens deftig tegen aan te gaan. Nu 12 maand later en 6 kg zwaarder, moet ik eerlijk toegeven dat ik maar deels in mijn opzet ben geslaagd.

In de eerste helft van 2019 kon ik de meubelen nog redden. Vanaf juli brak de veer en tot op vandaag is van trainen al lang geen sprake meer. Gewoon nog wat sporten en bewegen is het nieuwe credo.

Een jaar om niet snel te vergeten, maar tevens een jaar waar ik liever niet aan herinnerd word...

Hoe is het zover kunnen komen?

Ik had een goede winter en had me een aantal doelen gesteld in de eerste helft van 2019. Een eerste hoofddoel in mijn macroplanning was in maart het BK crossduathlon in Retie, een tweede het BK Duathlon lange afstand in Geluwe begin mei. Mijn debuut op zowel de BeMC, de zwaarste meerdaagse mountainbike marathon in de Benelux, als de Raid VTT des Chemins du Soleil in de Rhônes-Alpes waren de laatste speerpunten van mijn macroplanning. Beiden vond je respectievelijk halverwege mei en begin juni terug op de kalender. Mijn wedstrijdkalender zou ik in functie van deze 4 speerpunten aanvullen. Vanaf juli zou ik dan het tweede deel van mijn seizoen plannen.

Professioneel stond ik voor een grote uitdaging, de opstart van een nieuw woonzorgcentrum. De opening was gepland eind mei, begin juni.

De kunst zou er in bestaan om sport en werk op elkaar af te stemmen.


De wet van Murphy...

Ik start het seizoen heel goed en laat direct mooie resultaten noteren. Zo word ik 2de H50 na de ongenaakbare Filip Parein op de crossduathlon van Westrozebeke en als eerste 50 plusser mag ik op het tweede schavotje van het podium bij de H40 op de Sandman Inferno na Kevin Strubbe en voor ploegmaat Wim.

Maar mooie liedjes duren niet lang...

In februari krijg ik slecht nieuws over de gezondheidstoestand van mijn vader.

Ik neem tussendoor toch nog deel aan het clubkampioenschap, waar ik letterlijk iedereen aan flarden loop en rijd. Maar door 5 wegvergissingen moet ik de overwinning toch uit handen geven. Dit is waarschijnlijk mijn sterkste prestatie in 2019. Murphy...

Vier dagen later sterft mijn vader...

De focus op de sport verdwijnt en ondertussen zit ik in volle voorbereiding voor de realisatie van het nieuwbouwproject in Bellegem, een nieuw woonzorgcentrum.

Sportief kan ik me moeilijk opladen. Toch ga ik op 14 maart richting Retie voor het BK crossduathlon. Op papier maak ik een kans en de conditie is er nog altijd. Maar wie kom ik terug op mijn pad tegen. Jawel, fucking Murphy. Door een noodweer wordt het BK geannuleerd.

Nu focus richting BK Duathlon lange afstand begin mei. Maar door de drukke agenda en een mindere mentale weerbaarheid pas ik voor het BK en laat ik ook de Raid VTT des Chemins du Soleil varen. Ik focus me enkel nog op de BeMC. Daar gaat mijn planning...

De BeMC overleef ik. Ik kan heel tevreden terugblikken op deze 4daagse met een 11de plaats bij de H50.

Vanaf juni staat alles in het teken van het werk. Ik pik hier en daar een wedstrijd mee. Ik haal al bij al mooie resultaten, zonder te trainen. In juli breekt de veer. Vanaf dan geldt de volgende slogan:
(If you) don’t train, perform smart.

In september laad ik me nog eens op voor het BK sprintduathlon in Herentals. Op papier maak ik kans voor podium en misschien zelfs meer. Maar opnieuw kom ik fucking Murphy tegen. Na 4km wedstrijd loop ik een hamstringblessure op en finish ik op halve kracht of op één been als 3de H50. Hier zat meer in. De bronzen medaille verzacht de pijn...

Ondanks fucking Murphy haal ik in 2019 toch 12 overwinningen in mijn leeftijdscategorie.

Vandaag, 30 december, is er van een macroplanning, training of ambitie geen enkel sprake.

In 2020 nemen we de dingen zoals ze komen en mijden we fucking Murphy!

Vorige zondag was ik van de partij op de Crossduathlon van Wachtebeke, de Medium of korte versie. Al voor de vierde keer op rij. Het was pas zaterdagavond laat dat de beslissing viel. Ik zou deelnemen maar dan louter als training. Het was wederom een drukke werkweek, en ik kwam maar niet aan trainen toe. Daarom was de keuze voor de korte versie dan ook snel gemaakt.


Zondagochtend vertrokken we richting Wachtebeke. Bij de verkenning zagen we dat de organisatie opnieuw kon gebruik maken van het cyclocross parcours van Jurgen Mettepenningen. Dat stemde me tevreden. Maar ook op het einde van het parcours werd gebruik gemaakt van een zandbak en een washboard. Het valt me op dat men in Wachtebeke volop inzet op het wielrennen. Zo is er een BMX- parcours, een TRIAL-zone en dus ook een initiatieparcours voor veldrijden. Top!!! Hopelijk volgt Kortrijk!!!


Na de opwarming was het tijd om me wedstrijd klaar te maken. We hadden de tijd wat uit het oog verloren. Snel omkleden dus en richting startzone. We stonden met amper 26 deelnemers aan de start. Volgens mij niet te verwonderen gezien het grote aanbod van wedstrijden die dag, maar vooral de hoge kostprijs zal doorslaggevend geweest zijn. Het was iets wat ik die dag geregeld hoorde. Toch iets om over na te denken.


Om 13u20 gingen we van start. Er deed heel wat jeugdig geweld mee, maar ook enkele mountainbike kleppers zoals Mario Lysen en Bart Goudeseune en ook Ignace Verdoodt is een klepper op de fiets blijkt na wat opzoekingswerk. Voor de H50 wordt Luc Hernaert de man om in het oog te houden. Zo werd hij op het BK in Herentals 7de dit jaar bij de H50.


Ik zou trainen wat zoveel betekent als niet voluit lopen, proberen goed te biken en dan zonder forceren een slotrun te lopen. En zo geschiedde.


De race:


Ik sta vrij achteraan aan de start en laat het jeugdig geweld samen met enkele beren zoals Ignace Verdoodt en Mario Lysen lopen. Ik loop rond een 13de positie na 1 km. Ik haal Mario Lysen in en na meer dan 2 km maak ik nog een plaats goed. Als 11de wissel ik, ver weg van de koplopers en op korte afstand gevolgd door Mario Lysen.


Na de wissel probeer ik me terug in de race te fietsen. Al snel maak ik enkele plaatsen goed. Maar even snel word ik door Mario ingehaald. Op de technische passages kan ik hem nog onder druk zetten maar al snel moet ik passen.
Met een 6de fietstijd wissel ik als 7de, Mario als 5de. Ik kan Mario nog remonteren in de slotrun en kan zo als 6de overall finishen met een 8ste looptijd in de slotrun. Ik win afgescheiden bij de H50 voor Luc Hernaert.


Dat ik trager word, is steeds meer zichtbaar. Maar dat ik de jeugd en enkele sterke veertigers nog het vuur aan de schenen kan leggen stemt me meer dan tevreden.

Een week geleden vond in Ruddervoorde de Superprestige Veldrijden plaats, waar ene Mathieu Vanderpoel bij zijn rentrée de concurrentie op een hoopje reed. Hij trok toen met zijn rhino’s het gras uit de grond en geen schuine kant was voor hem te steil. Hij, samen met zijn collegae, en het slechte weer van de laatste week hertekenden het parcours van een mooi bollend met gras voorziene omloop tot een verraderlijk rondje bezaaid met diepe sporen en zelfs bij momenten met modderpoelen die ruiken naar gegaarde koeienvlaaien. En geloof me, dat stinkt!!!

Nu, zondag laatstleden was het aan ons. Op hetzelfde parcours als de Superprestige maar dan nu als crossduathlon, georganiseerd door de Duathlon Vereniging Balibrugge. Het leek mij een mooie uitdaging.

Samen met Niki verkenden we zaterdag het parcours en waren we toen al getuige van wat Mathieu en co samen met het weer aan de omloop hadden aangericht. We waren het eens, dit wordt geen makkie.

Zondag vertrokken we vrij vroeg richting Ruddervoorde zodat we ook de jeugdreeksen konden zien. Bijna het ganse team van Bikesensation tekende present. Van jong tot oud, met mezelf als ouderdomsdeken. Tijdens deze wedstrijden zagen we toen al hoe veeleisend dit parcours wel is. Niettegenstaande deed iedereen het super. Emma Devoldere was eerste meisje in haar reeks. Broer Yannis werd knap 2de in zijn reeks. Alexander, broer van Andres Dekeyser won met overmacht zijn reeks. Andres werd 3de in zijn reeks. Kortom allemaal podia!!! De groen zwarte armada was top.
Voor de jeugdreeksen was Klaas Vantornout op het parcours aanwezig. Ik vroeg of hij meedeed. Hij twijfelde. Ik zei dat hij het gewoon moest doen en dat het een mooie erkenning voor de sport zou zijn. Of dit de doorslag gaf weet ik niet, maar niet veel later verliet hij de site met een rugnummer in de hand!
Heel weinig atleten tekenden present, maar de kwaliteit stond omgekeerd evenredig met de kwantiteit. Naast Klaas Vantornout, 2x Belgisch kampioen en 2x vice-wereldkampioen veldrijden, stonden Alexander Chamon, een top beachracer, Ward Vermeiren, een topper in het wielrennen, Niki Devoldere, Karel Vandewiele, en nog andere toppers aan de start. Ikzelf had bescheiden ambities. Finishen en geen blessure oplopen. Door tijdsgebrek kom ik niet meer aan trainen toe en worden wedstrijden mijn trainingen.

Om 15:00 gingen we van start voor 2,4km lopen, een kleine 13km op de MTB en opnieuw 2,4km. Op het eerste zicht lijkt dit ‘a walk in the park’. Maar schijn bedriegt. Vooral op de fiets!!!

Hier de wedstrijd:
Ik sta op de derde rij. Ik start behouden en loop kort achter Carl Salomez en Ward Vermeiren. Voor ons lopen Klaas Vantornout en Karel Vandewiele. Ik vermoed dat ik op een 8ste plaats loop, voor Niki Devoldere. Ik loop zonder forceren en kan samen met Carl en Ward wisselen. Ik verlaat de wisselzone net achter Carl maar voor Ward. Al snel haal ik in en maak ik enkele plaatsen goed. Maar op mijn beurt word ik geremonteerd, eerst door Ward en dan door Niki. Beiden poweren er vandoor. Ik moet passen. Ik maak fouten op de schuine kanten. Maar niet veel later zit ik terug in het spoor van Niki, die koos voor een modderbad vol koeienvlaaien. Ik kan 2 ronden lang aan de rekker hangen. Maar dan breekt de veer. Vanaf de vierde ronde zie ik Carl naderen. Het gebrek aan training eist zijn tol. In de vijfde en tevens laatste ronde gaat hij op en over mij. Met een laatste inspanning kan ik toch samen wisselen. Ik loop als zesde de wisselzone uit met Carl in mijn spoor. Hij versnelt en ik moet passen. Ik loop nu gewoon tempo. Ik kan zo als 7de overall finishen en als 1ste H50. De overall winnaar is Klaas Vantornout voor Alexander Chamon.

Met dit resultaat ben ik heel tevreden mee.

Zaterdag stond de Naecon Beach XL Light op het programma. Een combinatie van een MTB beachrace van 20km en een 14,5km lange Kust Trailrun in de namiddag. Alles op één dag.


Het weer beloofde wisselvallig te zijn. Een mix van wind, regen, wolken en zon. Typisch herfstweer!

Ik besliste pas ‘s ochtends vroeg om deel te nemen. Na het BK sprintduathlon loopt het voor geen meter. Ik kom amper aan trainen toe. De hamstringblessure die ik tijdens het BK opliep geneest heel traag, waardoor ik alle geplande wedstrijden moest skippen. Ook dit weekend zou ik skippen, ware het niet dat de honger naar competitie er nog altijd is.

Door de hamstringblessure zou ik de Kust Trailrun als training doen. Voluit lopen is nog zeker niet aan de orde. Na het BK kon ik 2 weken niet lopen. De eerste keer kon ik amper 5km aan een gemiddelde snelheid van 7 km/h lopen. 4 loopsessies later, haal ik een gemiddelde van nauwelijks 11,5 km/h en kan ik versnellen naar een maximum snelheid van 14 km/h. Boodschap is traag lopen en zeker de hamstring niet overbelasten.

Om 10u gaat de MTB race van start. Ik sta samen Yannis en Niki aan de startlijn. Eens het startschot gegeven, volg ik op korte afstand van Niki. Ik geraak in een peletonnetje achter dat van Niki. Na twee valpartijen en wat gestuntel finish ik als 9de overall en eerste H50. Dat deed deugd.

Nu wat eten en drinken en me klaarmaken voor de trailrun.

Om 14:00 gaat het startschot. Ik sta helemaal achteraan het pak. Zo verplicht ik me om heel traag te starten. Ik loop zo zonder forceren, traag. Ondanks een wegvergissing loop ik toch naar een 8ste positie. Ik moet steeds met de handrem op lopen om de hamstring zeker niet te forceren. Na 6 km voel ik mijn linker hamstring tegenwerken. Ik beslis om terug wat gas terug te nemen. En vanaf kilometer 9 voel ik de vermoeidheid opkomen. Ik verlies continu plaatsen. Het gebrek aan trainingskilometers begint zuur op te breken. De laatste 2 kilometers krijg ik nog een serieuze inzinking. Ik strompel als 21ste over de finish. Toch word ik nog 2de in mijn categorie.

De tijdsregistratie liet te wensen over. Zo was het een ware zoektocht om de uitslag te ontrafelen. De uitslag van de combi is moeilijker uit te klaren. Het enige wat ik zeker weet is dat ik in mijn categorie eerste werd en een podium uit de brand sleepte. Alleen weet ik niet of het goud, zilver of brons werd.

Maar What da Hell... het was een leuke dag!

Ondertussen zijn we maandag en zijn alle resultaten aangepast. Na wat rekenwerk mag ik mezelf als 2de van de combi Light overall en als 1ste bij de H50 aankondigen. Yoehaa 🤪👊!!

Er was de laatste tijd heel wat te doen rond de annulatie van het BK Duathlon in Torhout en de steeds meer afnemende populariteit van de duathlonsport. Er werd op sociale media hevig heen en weer gediscussieerd. Ook ik nam deel aan de discussie omdat de sport me wel genegen is. Duathlon is een harde sport, en eerlijkheidshalve veel zwaarder dan triathlon. Ik zal het hier bijhouden, maar misschien is dit voer voor een aparte blog.
Mijn eerste kennismaking met deze sporttak dateert al van 2010 en vanaf 2012 was het mijn hoofdbezigheid. Ik haalde dan ook mijn beste resultaten in deze sport. Tot op vandaag won ik 1 bronzen plak op het EK in Horst op de powerman, 1x zilver en brons op het BK crossduathlon, 1 Belgische titel en een bronzen plak op het BK powerman in Geel en 1x brons op het BK standaard afstand. De laatste 3 seizoenen heb ik wat gas moeten terugnemen omwille van blessureleed. Mijn laatste kampioenschap dateert al van april 2016, het EK sprintduathlon in Kalkar (D) waar ik net naast het podium viel.
Of de polemiek de oorzaak was weet ik niet, maar de organisatie van de duathlon van Herentals en de federatie sloegen de handen in elkaar en namen het BK van Torhout over. Uiteindelijk toch een BK!
Voor mij zat het dit jaar niet mee wat BK’s betrof. Ik was top in het voorjaar voor het BK crossduathlon, maar deze werd terecht geannuleerd door een hevig noodweer. Het BK lange afstand liet ik aan me voorbij gaan omwille van de deelname aan de BeMC (een meerdaagse MTB wedstrijd) en de crosstriathlon van Vlaanderen werd geschrapt als BK. Het zag er dit jaar opnieuw naar uit dat ik aan geen enkel kampioenschap zou deelnemen.
Ware het niet dat de Duathlon van Herentals in extremis een BK werd. Een BK sprintduathlon, met 5km lopen, 20 km fietsen en als slotrun 2,5km op het programma. Iets wat nog binnen mijn mogelijkheden moet liggen gezien de beperkte trainingsarbeid (zeg maar geen) de laatste 2 maand.
Ik schreef me in. Zonder ambitie! Uit sympathie voor de sport die het moeilijk heeft! ‘Om den hoop te vullen’ zoals we dat tegen Hans Cleemput voor de start vertelden.
Op de startlijst stonden 16 vijftigplussers. Op papier had ik iedereen wel al eens verslagen. Maar met mijn ‘slechte’ conditie was een top 5 haalbaar en een podium mogelijk. Jessy Poittez en Bush William waren voor mij de favorieten.
Om 13:05 gaan we van start. Ik start vrij vlot en loop samen met Jessy. Na 3 km krijg ik het moeilijk en na 4 km verkrampt mijn linker hamstring. Een contractuur. Ik word gedwongen om gas terug te nemen en op 1 been loop ik richting wisselzone. Jessy is dan al lang gaan vliegen. De opgebouwde voorsprong op de andere concurrenten bij de 50plussers is verdwenen. Ik wissel nog als 2de H50.
Op de fiets word ik snel bijgebeend door William Busch en Jan Verhelst (60plus), beiden klasbakken. We rijden met 5 renners samen. Ik probeer de hamstring wat te sparen. Ik vrees voor een opgave in de tweede run.
Ik kan relatief vlot wisselen. Maar bij de eerste stappen die ik zet doet de hamstring veel pijn. Ik verplicht me heel traag te lopen zodat ik zeker de finish haal. Toch loop ik de eerste kilometer samen met William. Maar dan verkrampt mijn hamstring helemaal. Vanaf dan is het al hinkend naar de finish strompelen. Met 4:28/km loop ik echt onder mijn niveau! Toch kan ik als derde finishen.
Dit was geen goede wedstrijd maar de bronzen plak maakt veel goed. Mijn 5de bronzen plak op een BK duathlon... Godi, de eeuwige derde...
Nu moet ik terug noodgewongen revalideren. Tijd om wat te focussen op zwemmen en MTB techniek! Al wil ik graag in het najaar nog enkele offroad wedstrijden meepikken!

Jan Goddaer: 48ste op 88 en 3de H50 op 16