De laatste weken waren een emotionele rollercoaster waardoor de honger naar sport volledig op de achtergrond kwam te staan. De loopjes of MTB-ritten werden steeds ingekort wegens geen zin of energie. Een platte batterij. De drang naar competitie is dan ook ver te zoeken. 

Vorig weekend stond het BK crossduathlon aangestipt als mijn eerste hoofddoel van dit seizoen, maar een hevige storm, die het land doorkruiste, besliste daar anders over. Code oranje en annulatie van de wedstrijd. Ondanks medaillekansen voelde ik geen ontgoocheling. Als het hoofd niet meewil dan is competitie ver af. 
Toch wil ik niet bij de pakken blijven zitten.

Al een tijdje geleden had ik me ingeschreven voor de North C Trail in Koksijde. Ik nam me voor om sowieso te gaan. Ik heb namelijk toch enige roots in Koksijde. Ik ambieerde geen resultaat. Gewoon er bij zijn en de natuurelementen voelen. De aangekondigde wind en winterse hagelbuien beloofden in elk geval veel goeds.

In tegenstelling tot de meeste organisaties wordt hier de geboortedatum en niet het geboortejaar als criterium voor de opdeling van de leeftijdscategorieën gebruikt. Concreet betekent dit dat ik pas vanaf 20 april tot de agegroup H50 behoor. Resultaat, ik sta als oudje bij de H40 aan de start. 

Niettegenstaande ik geen ambitie heb en ik bij de H40 wordt gerekend waardoor mogelijke winst in mijn agegroup uitgesloten is, taxeer ik aan de start de atleten rondom mij. De aard van het beestje...
Ik zie 2 kalende mannen op de eerste rij staan. Die moet ik in het oog houden.
Ik start op een derde rij, rustig. Zoals iedereen trouwens. Ik kom snel vooraan en loop zelfs een gans stuk tegen wind aan de leiding, voor mannen als Kris Coddens. Mijn ‘moment de gloire’ heb ik alvast gehad.
Het is beuken tegen de wind. Ik verzwak wat en zak weg in de kopgroep. Bij het verlaten van het strand moet ik mijn inspanning bekopen en verlies ik kostbare tijd en plaatsen. Ik loop rond een 11de positie. Ik geniet van het parcours, de wind en zelfs de hagelbuien. Ik loop ondertussen als 2de H40. Ik kan gans de wedstrijd mijn ding doen en eindig zo, weliswaar verzuurd en onderkoeld, op een 9de plaats overall en een 2de bij de H40. 
​
Ik was blij om er bij te zijn. Toch een stap in de goede richting...
.

Door omstandigheden zal ik mijn verslag beperken tot het videoverslag van Niki Devoldere.
​
​https://www.youtube.com/watch?v=l0onyojU3BE

Epic verwijst naar iets legendarisch of heldhaftigs en dat is zeker het geval voor de EPIC 200. 200km mountainbiken in de Brabantse Ardennen in de regio van Waver, tevens startplaats van dit evenement, en dat in de winter. Het lijkt onmenselijk. En toch...

De Epic 100, de kleine broer van de Epic 200, leek mij meer haalbaar. Al zou het weer bepalend zijn! Bij een regeneditie en dat in de winter, is finishen voor mij quasi onmogelijk. Toch wou ik er bij zijn om zo de nodige km’s en hoogtemeters te halen in functie van de BeMC. Ook Dirk Baert deelde dezelfde mening. Zo stonden de 2 oudjes van Team Bikesensation aan de start voor hun epische heldentocht.

D-day:

Het is 7u en de wekker gaat af. Opstaan. Ontbijt bestaat uit witte boterhammen met abrikozenconfituur gedopt in koffie. Hmmm. Om 8u ga ik richting de inschrijvingen. Het is koud. 2 graden en hier en daar zie je rijmplekken. Vraag is welke kledij doe ik aan? Want het belooft wel 12 graden te worden. Zaak is om niet te dik of te licht gekleed van start te gaan. Ik kies voor de zekerheid en voorzie me van de nodige lagen. Ondertussen krijg ik vanuit het niks serieuze keelpijn. Slikken doet pijn. De griep is in het land en de keelontstekingen staan goedkoop. Dat belooft.

Om 9u vertrek ik in het zog van Dirk voor 100km afzien. Ik start voorzichtig. Ik ben precies niet klaar om af te zien. Zodra het klimt moet ik Dirk laten rijden. Ik voel me niet top. Wat ziekjes... Ik maak tempo en rij steeds met de handrem op. Na enkele hellingen kom ik in mijn ritme. Vooral bergop gaat het steeds beter en beter. Ik sluit bij Dirk aan. Tot km 50 rijden we samen. Al hang ik steeds aan de rekker en speel ik continu jo-jo. Bergop heb ik over maar op het vlakke of tegen de wind kom ik kracht tekort. Van koude is al lang geen sprake meer. Meer zelfs de zon straalt en ik ben aan het chaufferen.

Op km 50 gebeurt het ondenkbare. Dirk kent een moeilijk moment en moet bergop passen. Ik rij zonder forceren verder. Dirk speelt nu jo-jo. Na enkele hellingen is van Dirk geen sprake meer... Dit had ik niet zien aankomen. Tot 3u45 bolt de Cannondale lekker. Vanaf dan begint de motor te sputteren en zijn de benen al serieus verzuurd.

De laatste 15 km worden een lijdensweg. Ik geraak geen poot meer vooruit. Ik verwacht ieder moment Dirk. Het duurt echter tot de laatste hectometers alvorens Dirk me terug in het vizier krijgt. Ik bol tevreden en afgepeigerd als 21ste en 3de H50 over de meet, op 1 sec gevolgd door Dirk.

Elk kenden we onze goede en slechte momenten, weliswaar op een verschillend tijdstip, wat toch resulteerde in een gezamelijke finish. Mooier kon niet. Wat een contrast met vorig jaar toen ik bergop geen poot vooruit raakte.

Nu een dag later, met de nodige keelpastilles en pijnstillers, geniet ik nog na.

​De Sandman Inferno 2019 heeft zijn naam alle eer aangedaan. Een oord van helse verschrikkingen. Een echt grijze dag waar je geen hond door jaagt. Koude, wind en regen waren de ingrediënten van deze strand- en duinduathlon in Westende.Ondanks het rotweer tekende bijna het ganse team present. 
Gelukkig koos ik voor de light versie. Een Inferno voor softies... De rest van het team, met uitzondering van Niki Devoldere, maakte dezelfde keuze. 
De wedstrijd zelve:
Om 10:30 staan we met 71 deelnemers, die voor de Light versie kozen, aan de start. Ik posteer me op de tweede rij.
Drie, twee, een en iedereen trekt zich op gang. Ik start vlot en zie mijn ploegmakker Wim Decoene enkele plaatsen voor me uit lopen. Ik hou hem in het vizier, al wordt hij kleiner en kleiner. 
Ik loop de wisselzone binnen rond een 10de plek en wissel heel vlot. Zo kan ik met een kleine achterstand op Wim vertrekken voor 20km MTB op het strand en in de Westendse duinen. Al snel haal ik Wim, Gianni Vanhooren en Joeri Deleebeeck in. Er sluiten nog enkele renners aan. Op de golfbrekers probeer ik het verschil te maken en ons groepje wordt uitgedund. Wim en Joeri moeten de rol lossen. We rijden richting Kevin Strubbe die op een derde positie ligt, achter het kopduo Kasper Lagae en Robin Schuermans. Kevin dringt niet meer aan en laat zich inlopen. Zo gaan we met zijn zessen richting de duinen. Door de regen zie ik door mijn bril geen steek meer. Dan maar zonder bril met versterkte glazen verder. Eens de duinen in wordt het harken. Door het beperkte zicht schat ik de bochten continu verkeerd in. Daar bovenop hebben de slicks te weinig grip in de singletracks. Ik moet passen en blijf met Tim Vijverman en Gianni Vanhooren achter.
Ik wissel uiteindelijk als 7de met een kleine achterstand op Gianni. Tim volgt iets verder. Ik start de slotrun vlot en loop al snel samen met Tim richting Gianni. Eens bij Gianni moet ik Tim laten gaan. De rest van de race lopen Gianni en ik samen. Ik sleur op kop maar heb niet de benen om Gianni er af te lopen en in de laatste hectometers moet ik passen op een moordende versnelling.
Tevreden finish ik als 8ste overall en 2de H40 na Kevin Strubbe, bij het ontbreken van een H50 categorie. Wim wordt 9de overall en 3de H40. 
Dit was er eentje om niet snel te vergeten.

We schrijven 26 januari, de dag dat mijn vader 86 jaar wordt. Dat we ouder worden en steeds minder vat krijgen op de tijd en op wat het met ons doet, ondervind ik zelf. Etienne Vermeersch is niet meer, mijn vader is 86 en ik duik de categorie +50 binnen.


Von Bismarck voerde in 1889 de pensioenleeftijd op 65 jaar in. Met die gedachte toen, dat haast niemand deze leeftijd haalde. Zo heb je in de topsport ook een ongeschreven wet dat 35 of 40 jaar de leeftijd is waarop je de fiets of schoenen aan de haak hangt. Bij de recreatieve competitiebeesten ligt de grens op 50. Wel, ik heb deze grens bereikt. Wat nu?


Grenzen verleggen, denk ik dan!


Zo sta ik op 26 januari aan de start van mijn eerste wedstrijd van het seizoen 2019, opnieuw onder de vlag van Team Bikesensation, maar ook voor het eerst in de categorie H50. Het geeft een dubbel gevoel. Blij om er nog altijd bij te kunnen zijn, triest om te beseffen dat het mooiste achter de rug ligt. Met dit besef beleef ik de sport en de wedstrijden anders. Het tot het gaatje gaan maakt plaats voor met enige reserve en comfort te genieten.


Met die intentie sta ik ook aan de start. Op een 4de rij... laat de jonge gasten maar knallen. Samen met Niki Devoldere verdedigen we de kleuren van de groen-zwarte armada. Een resultaat halen is ondergeschikt. In de H50 wordt zelfs een podium moeilijk met mannen als Filiep Parein en David Tournant.


Het startschot gaat af. Ik vertrek rustig en kan niet voluit lopen. Maar na één ronde van ongeveer 1,3km die we 3 maal moeten afleggen, voel ik de boterhammen met confituur opkomen. Voluit lopen zit er sowieso niet in en ik probeer mijn tempo hoog te houden. Ik kan samen met Dirk Beullens wisselen. Dirk maakt een supersonische wissel! Hij is gaan vliegen.


Ik begin het mountainbiken alleen. Het parcours telt 3 ronden en is een opeenvolging van vettige modderstroken, oplopende stroken asfalt en een passage met vettige singletracks. Al snel vormt zich een groepje met 3. We begrijpen elkaar en knallen elk om beurt. Dit is genieten! We gaan samen richting wisselzone.


De wissel loopt voor geen meter. Ik vertrek voor de laatste 4km lopen. Ik start heel voorzichtig en kom meer en meer onder stoom. Zo raap ik nog verschillende atleten op waaronder Gianni Vanhooren en Sam Lepoutre. Ik finish zonder forceren op een mooie 10de plaats op 107 deelnemers en een 2de plaats bij de H50 (exclusief BK Brandweer).


Dit is stukken beter dan verwacht. Gezond blijven is de boodschap, zodat we dit nog een tijdje kunnen doen.

2018 loopt op zijn einde. Op de wedstrijdkalender staat momenteel niks in fluo. De feestmaaltijden volgen elkaar in hoog tempo op. Het weer is grijs en koud. Dus tijd om terug te blikken op het afgelopen seizoen.


2017 eindigde met een linker enkel aan flarden. Gescheurde enkelbanden en een botoedeem. Vooral het botoedeem baarde me zorgen. In de boekjes las ik dat het herstel varieerde tussen de 6 à 12 maand. In het slechtste geval werd 2018 een verloren jaar. In het beste geval kon ik vanaf de vakantiemaanden terug mijn ding doen. Ik draaide heel snel de knop om en nam van de gelegenheid gebruik om in mijn laatste jaar als H40 nieuwe horizonten te ontdekken.


Zo nam ik samen met Korneel Lagae, in duo, voor het eerst deel aan een beachrace, stond ik voor het eerst aan de start van een meerdaagse MTB raid, de LCMT en nam ik deel aan verschillende MTB endurance races. Dit alles met wisselend succes. Door het zand klieven was leuk. De LCMT werd een DNF en de endurance races in Wallonië waren altijd een feest.


Tegen doktersadvies in stond ik in februari en maart aan de start van respectievelijk de Inferno Sandman Xduathlon en de Xduathlon van Lac de l’eau d’heure. Ik werd in beide wedstrijden derde bij de H40 maar kreeg steeds een hamstringblessure als toetje er bovenop. Reden was overbelasting van de rechter hamstring ten gevolge van een andere loophouding door de pijnlijke linker enkel. Hoe het lichaam een kinetische keten vormt...


Het zou duren tot juni alvorens het lopen een beetje lukte. Halverwege juni stonden de 55,5 triathlon van Wanze en de Xtriathlon des Shark (Couvin) op het programma. In Wanze kon ik als derde H40 finishen en in Couvin werd ik 5de H40. Een geslaagde rentree.


Vanaf juli kon ik eindelijk pijnvrij lopen en begon het tij te keren.
Zowel tijdens de Xtriathlon van Butgenbach als deze van La Gileppe werd ik 3de H40 en presteerde ik terug op niveau.


Net als vorig jaar won ik de Xtriathlon van Watrissart S bij de H40 en de Sandman Xduathlon S overall.


Het jaar sloot ik af met een beachrace en een trailrun in Oostduinkerke. Vooral de trailrun in het Oostduinkerkse zand was een succes. Ik kon er als eerste H40 finishen.


Ondanks een valse start kon ik 2018 toch in schoonheid afsluiten!


2019 wordt mijn eerste jaar bij de H50. Pfff. De categorie van de medioren om het mooi te zeggen...
Dat ik ouder word betekent niet dat uitdagingen er minder op worden.
Zo staan volgend jaar de Grand Raid Nisramont, BeMC, les Chemins du Soleil als nieuwe uitdagingen op de agenda samen met het gebruikelijke du- en triathlon programma.


Op naar 2019!

Exact 1 jaar geleden paste ik voor de Ednine Beach Challenge en de Coast Trail. De reden was dubbel, enerzijds een weerspannige rechter achillespees en anderzijds de focus op meer techniektrainingen op de MTB. Tijdens de techniektraining in Beernem, nu exact 365 dagen geleden, liep het mis. Een val met gescheurde enkelbanden en botoedeem als gevolg. Het zou mijn ganse seizoen hypothekeren. Pas vanaf de vakantiemaanden begon het tij te keren. Dit jaar wou ik als revanche zeker deelnemen aan deze wedstrijden. Ik koos voor de kortere versies.

Om 10:00 ging de Ednine Beach Challenge van start. De deelnemers van de 22km stonden in derde box, helemaal achteraan. De eerste box was voor de eliterenners van de 44km. De tweede box werd bemand door de deelnemers aan de combiwedstrijd oftewel ‘the king of the beach’ challenge en de vrouwen. De ‘king of the beach’ bestaat uit de lange versie van de mtb-beach race en de 21km lange Cost Trail run. Zwoare paté, ip zin Wesvlams.

De wedstrijd:

De derde startbox betekent sowieso inhalen.
Het startschot gaat af. Al lopend probeer ik tussen het pak door op te schuiven. Het lukt niet echt. Ik spring de fiets op en probeer te knallen. Het loopt voor geen meter. Direct ga ik in het rood. Het is zoeken naar de betere berijdbare stukken. Het peloton scheurt. Ik kom in een groepje terecht en neem het meeste werk op mijn schouders. Stampen en niet plooien wordt mijn leuze. Wanneer we het losse zand op moeten, rij ik me keer voor keer vast. Het zandgevoel was er aan geen kanten. Het wordt een wedstrijd met ups and downs. Na 2 ronden van 11km zit mijn wedstrijd er op. Ik finish als 17de overall en als 6de H40. Geen super wedstrijd, maar een ideale voorbereiding voor de Coast Trail enkele uren later.

Snel richting camper voor wat carboloading, verse kledij en wat rusten.

Om 14:30 luidt het startschot. Met 220 deelnemers vertrekken we voor 10km zand, zand en nog eens zand. De eerste 2km lopen we op het strand richting Koksijde om dan links de duinen in te gaan. Hier volgt een eerste zware passage in de duinen. Ik start op het strand doelbewust met de handrem op. Ik loop rond een 12de positie. Schuif op en leg mezelf op om voor een toptien plaats te gaan. Wanneer we het strand verlaten, loop ik al op een 7de positie. Ik voel me in mijn sas in de duinen. Waar ik me met de MTB continu vast reed, zweef ik nu als het ware over het losse zand en de duinen. Ik kom al snel in een 4de positie. De derde komt in zicht. Maar na 6,5 km begint mijn beperkte loopbasis me zuur op te breken. Ik begin terug terrein te verliezen en dring niet meer aan. Ik kan zo zonder forceren als vierde en eerste H40 deze Coast Trail run beëindigen.
Bij de finish word ik door Hans Cleemput, speaker van dienst, als de officieuze ‘prince of the beach’ uitgeroepen! Nice!!


Deze revanche smaakt zoet!!!

Zondag stond traditiegetrouw de crossduathlon S van Wachtebeke in het domein Puyenbroeck op de kalender. Mijn derde deelname op rij al en tevens mijn afsluit van dit duathlon- en triathlonseizoen.

Zaterdag stond de verkenning op het programma. Het parcours was hertekend en dat in positieve zin. Gezien volgende week de cyclocross van Wachtebeke voor profs op dezelfde lokatie doorgaat en het parcours al deels opgebouwd was, konden we proeven van een deeltje van het cyclocrossparcours. Blijkbaar een geste van Jurgen Mettepenningen, hoorde ik achteraf van de organisatie. Tijdens de verkenning was duidelijk dat het parcours veel uitdagender was dan de voorafgaande jaren. Met dank aan Jurgen Mettepenningen, die trouwens zaterdag goedkeurend het parcours aan het overschouwen was. Wij passeerden Jurgen en ik knikte voorzichtig. Bij het herhalen van enkele passages van het cyclocrossparcours kruisten we opnieuw Jurgen. Spontaan geraakten we aan de babbel. Een heel aimabel, bescheiden en toegankelijk persoon met een ongeziene passie voor de cyclocross. Ik zie het Lefebvre van Quickstep niet doen... gewoon een babbelke slaan met gewone stervelingen.

Na de verkenning stond nog een zwemtraining op het programma. Ja, we beginnen lichtjes weer op te bouwen naar het volgende seizoen.

Zondagmorgen nog een laatste verkenning en wat opwarmen. Dat laatste was echt nodig gezien de temperatuur echt wel een duik had genomen. Dat zijn we niet meer gewoon.
Om 13u05 werden we op gang geschoten. Dit jaar was het deelnemersveld van een beduidend hoger niveau. Met Gert Van Poucke, meervoudig Belgisch kampioen op de sprintduathlon, Kevin Strubbe en Giovanni Vanhooren, was winnen en zelfs een podium halen haast onmogelijk. Neem daar nog bij dat verschillende mountainbikers en lopers de weg naar dit evenement gevonden hadden. Gert Van Poucke, ondertussen 3 jaar gestopt met duathlon, zou hier gewoon voor de fun zonder specifieke training deelnemen. Maar bij dergelijke atleten weet je dat de klasse blijft. Zo zou ook later blijken.

De wedstrijd:

Ik start voorzichtig en loop samen met Gianni in mijn zog. Ik vermoed dat ik na een kilometer rond een 6de positie loop. Plots word ik voorbij gehold door 2 atleten en moet ik passen. Gianni lost me van geen vin. We wisselen samen op plaats 8 en 9, ver weg van het podium.

Een goede wissel volgt en we vertrekken voor 11km MTB. Ik rij met de hardtail met vaste vork, mijn speedbike. Samen met Gianni in mijn wiel, raap ik concurrent na concurrent op. In een bocht hoor ik plots lawaai. Ik kijk om en zie dat Gianni gevallen is. Ik blijf me focussen op de renners die voor me uit rijden. In een mum van tijd komt Gianni terug in mijn wiel post vatten. Klasse om na een val zo snel terug te keren. Maar ook een teken dat ik hem er zeker niet zal afrijden. Toch wil het niet tactisch spelen en blijf ik geven. En komen we als de nummer 4 en 5 in de wisselzone.

Opnieuw een vlotte wissel en we zijn weg voor de laatste 3km lopen, met Gianni in mijn tred. Ik blijf geven en mijn wedstrijd lopen. We komen steeds dichter op de nummer 3. Ik kan enkele meters uitlopen op Gianni. Is hij aan het kraken? Uiteindelijk kom ik bij de nummer 3, een 20-jarige mountainbiker. Ik ga erop en erover. Toch blijft hij me volgen. Ik hoor zijn adem stokken. Hij moet er af. Gianni op zijn beurt remonteert hem ook en blijft verder druk op me uitoefenen. Ik moet tot het einde geven.

Ik kom uiteindelijk als derde en 2de H40 over de meet, na Kevin Strubbe die tweede werd en 1ste H40 en de winnaar Gert Van Poucke. Het hoogst haalbare!
Een ding is duidelijk. Gianni en ikzelf zijn elkaar waard!
Ik blik tevreden terug op deze wedstrijd.
Nu focus op 2019.

Zaterdag stonden zoals vorig jaar een MTB race en cyclocross op de Kluisberg op het programma. Het enige verschil was dat de organisatoren van vorig jaar er de brui aan gaven en dat enkele enthousiastelingen de fakkel hebben overgenomen en het evenement doopten met de naam MTB Fintro Trophy. Naast de overname en de nieuwe naam werd het parcours herschapen tot een echt MTB-parcours. Chapeau aan de organisatie!


Om 10:30 sta ik samen met 25 andere MTB’ers aan de start voor 1 uur knallen. Ik sta achteraan het pak, omdat ik zeker niet over mijn toeren wil gaan. De klim naar de toren kan tellen en ik maak direct een aantal plaatsen goed. Ik kan vlot opschuiven en dat lukt ronde per ronde. Zo kom ik bij het ingaan van de laatste ronde als 8ste door samen met de nummer 9. De laatste ronde is het steeds haasje over tot ik op het einde toch het onderspit moet delven. Ik finish heel tevreden als 9de overall.
Tot op vandaag is de uitslag nog niet gekend en weet ik bijgevolg niet hoeveelste ik eindig in de categorie H35.


Maar belangrijker dan de uitslag was het gevoel. Het klimmen gaat steeds beter en ook technisch kan ik beter mijn mannetje staan.


Na de wedstrijd begeef ik me snel richting camper. Me wat verfrissen, eten en me terug klaarmaken voor de cyclocross van deze namiddag.


Om 14:00 staan we met 30 cyclocrossers aan de start. Gezien ik aan dit klassement niet meedoe en gezien de plaats in het klassement bepalend is voor de startpositie, sta ik helemaal als laatste. Het startschot gaat af en ik sta stil. Een ware opstopping. Bij het opgang trekken kom ik nog in aanraking met Patrick Moreel. Gelukkig komen we niet ten val. Ondertussen kan ik met mondjesmaat opschuiven. Bovendien voelen de benen niet meer super aan, eerder verzuurd zelf! Toch kom ik bij Tony Defeyter en Jan Decock aansluiten. Continu wisselen onze posities. Op het einde is het vat af en moet ik ze laten rijden. Zo eindig ik op een 13de positie! Leeg maar voldaan!


Dit was een mooie dag!


Op naar morgen voor een MTB clinic met Wesley Belaey!!

Zondag laatstleden stond de 4h VTT Endurance de la Mazerine in Rixensart op het programma. Rixensart ligt nabij Genval en behoort tot de Brabantse Ardennen. De race vond plaats in een stadspark op een 3,5 km lang parcours gespijsd met singletracks, de nodige hoogtemeters en enkele technische bochten. Kortom mountainbike waardig. Al deze ingrediënten, samen met het stralende weer, voorspelden een topdag!

Gezien het tijdstip van het jaar wou ik niet solo rijden en stelde ik de vraag om met Team Bikesensation present te tekenen. Met Niki en Dirk vormden we een team om 4u lang te knallen. Al zijn we niet meer van de jongsten, we zouden onze huid duur verkopen!

Tijdens de verkenning en opwarming werden de plannen gesmeed, afspraken gemaakt en wissels ingeoefend. Ondertussen zagen we de andere ploegen opwarmen. Hier waren geen pannenkoeken!!! Het niveau is merkelijk hoger dan de andere endurance races die ik eerder dit jaar deed.
Opnieuw is de sfeer top. Dit zijn evenementen waar iedereen een plaats heeft. Jong of oud, geoefend of niet-geoefend, competitief of recreatief, het maakt niks uit.

Niki en ‘zin oudmanhuis’, zijnde Dirk en ikzelf, waren er klaar voor.


De race zelf:
Om 11:15 staan 105 deelnemers aan de start, waarvan 51 herenteams. De wedstrijd wordt op gang geschoten en Niki is onze startrijder. Dirk en ik positioneren ons als supporter een 500m na de start en zien Niki als 7de voorbijrazen. Dirk neemt plaats in de wisselzone. We zouden telkens om de ronde wisselen. Niki wisselt als 10de overall. Dirk neemt de fakkel over. Wat me opvalt is dat zowel Niki als Dirk serieus getekend hun eerste ronde afwerken. Dit wordt afzien. Zelf start ik vollen bak. Het is een maximale inspanning, 10 minuten lang. Ik geef me volledig. Ik rij me pleuris. Wat is dat?! Dit wordt een goede intervaltraining, vandaag!!!
Zo gaat dit ronde na ronde verder. Al snel hebben we geen zicht meer op de posities, maar blijven we knallen, 4 uur lang.

Uiteindelijk finishen we met verzuurde benen op een 11de plaats overall en een 8ste plaats bij de herenteams.

Niet slecht voor een ‘oudmanhuis’, denk ik dan.