Er was de laatste tijd heel wat te doen rond de annulatie van het BK Duathlon in Torhout en de steeds meer afnemende populariteit van de duathlonsport. Er werd op sociale media hevig heen en weer gediscussieerd. Ook ik nam deel aan de discussie omdat de sport me wel genegen is. Duathlon is een harde sport, en eerlijkheidshalve veel zwaarder dan triathlon. Ik zal het hier bijhouden, maar misschien is dit voer voor een aparte blog.
Mijn eerste kennismaking met deze sporttak dateert al van 2010 en vanaf 2012 was het mijn hoofdbezigheid. Ik haalde dan ook mijn beste resultaten in deze sport. Tot op vandaag won ik 1 bronzen plak op het EK in Horst op de powerman, 1x zilver en brons op het BK crossduathlon, 1 Belgische titel en een bronzen plak op het BK powerman in Geel en 1x brons op het BK standaard afstand. De laatste 3 seizoenen heb ik wat gas moeten terugnemen omwille van blessureleed. Mijn laatste kampioenschap dateert al van april 2016, het EK sprintduathlon in Kalkar (D) waar ik net naast het podium viel.
Of de polemiek de oorzaak was weet ik niet, maar de organisatie van de duathlon van Herentals en de federatie sloegen de handen in elkaar en namen het BK van Torhout over. Uiteindelijk toch een BK!
Voor mij zat het dit jaar niet mee wat BK’s betrof. Ik was top in het voorjaar voor het BK crossduathlon, maar deze werd terecht geannuleerd door een hevig noodweer. Het BK lange afstand liet ik aan me voorbij gaan omwille van de deelname aan de BeMC (een meerdaagse MTB wedstrijd) en de crosstriathlon van Vlaanderen werd geschrapt als BK. Het zag er dit jaar opnieuw naar uit dat ik aan geen enkel kampioenschap zou deelnemen.
Ware het niet dat de Duathlon van Herentals in extremis een BK werd. Een BK sprintduathlon, met 5km lopen, 20 km fietsen en als slotrun 2,5km op het programma. Iets wat nog binnen mijn mogelijkheden moet liggen gezien de beperkte trainingsarbeid (zeg maar geen) de laatste 2 maand.
Ik schreef me in. Zonder ambitie! Uit sympathie voor de sport die het moeilijk heeft! ‘Om den hoop te vullen’ zoals we dat tegen Hans Cleemput voor de start vertelden.
Op de startlijst stonden 16 vijftigplussers. Op papier had ik iedereen wel al eens verslagen. Maar met mijn ‘slechte’ conditie was een top 5 haalbaar en een podium mogelijk. Jessy Poittez en Bush William waren voor mij de favorieten.
Om 13:05 gaan we van start. Ik start vrij vlot en loop samen met Jessy. Na 3 km krijg ik het moeilijk en na 4 km verkrampt mijn linker hamstring. Een contractuur. Ik word gedwongen om gas terug te nemen en op 1 been loop ik richting wisselzone. Jessy is dan al lang gaan vliegen. De opgebouwde voorsprong op de andere concurrenten bij de 50plussers is verdwenen. Ik wissel nog als 2de H50.
Op de fiets word ik snel bijgebeend door William Busch en Jan Verhelst (60plus), beiden klasbakken. We rijden met 5 renners samen. Ik probeer de hamstring wat te sparen. Ik vrees voor een opgave in de tweede run.
Ik kan relatief vlot wisselen. Maar bij de eerste stappen die ik zet doet de hamstring veel pijn. Ik verplicht me heel traag te lopen zodat ik zeker de finish haal. Toch loop ik de eerste kilometer samen met William. Maar dan verkrampt mijn hamstring helemaal. Vanaf dan is het al hinkend naar de finish strompelen. Met 4:28/km loop ik echt onder mijn niveau! Toch kan ik als derde finishen.
Dit was geen goede wedstrijd maar de bronzen plak maakt veel goed. Mijn 5de bronzen plak op een BK duathlon... Godi, de eeuwige derde...
Nu moet ik terug noodgewongen revalideren. Tijd om wat te focussen op zwemmen en MTB techniek! Al wil ik graag in het najaar nog enkele offroad wedstrijden meepikken!

Jan Goddaer: 48ste op 88 en 3de H50 op 16

Om 5u gaat de wekker. Vroeg uit de veren richting Jeumont (Fr) om present te tekenen op de mooie site Watissart voor de crosstriathlon S. Na de cyclocross van gisteren heb ik er echt zin in, zelfs ondanks de stramme spieren. Geen excuses meer.


Tijdens de opwarming zien we dat de site en het parcours serieus veranderd zijn. En dit in positieve zin. Het parcours is echt Xterra waardig. Een mooi meer, echte MTB en Trailrunning op zijn best! Ik ben blij dat ik voor de S kies. Met mijn slechte conditie wordt dit een survival.


Om 10:15 gaan we van start voor 400m zwemmen. Op 69 deelnemers wissel ik als 21ste. Voor mijn doen, meer dan OK! Ik zie wel dat het niveau toch hoger is dan andere jaren. Eens op de MTB wil ik terrein goed maken. Maar dat lukt met mondjesmaat. Toch kan ik als 8ste wisselen met een 6de fietstijd. Tijdens het lopen krijg ik een klopje. Ik kan niet het verhoopte tempo ontwikkelen. De klimpartijen doe ik wandelend. Een serieus contrast met de vorige jaren. Desondanks strompel ik naar een 5de looptijd en word ik 7de overall.


Er is enkel een podium voor de H40, waardoor ik als 1ste H50 op het derde schavotje bij de H40 het podium op mag. Dit was geen topprestatie, maar ik heb er enorm van genoten!!


Op naar de volgende!

Meer dan anderhalve maand geen competitie is het verdict. Gewoon geen zin. Ik zit in een sportieve dip, zowel fysiek als mentaal. Sporadisch zwem ik, loop ik en het mountainbiken beperkt zich tot wat spelen. Alle geplande wedstrijden werden geschrapt. Elk excuus telde.


Het jaar dat ik 50 werd moest het jaar met de grote resultaten worden. Door het vele werk en het overlijden van mijn vader, bots ik tegen mijn grenzen, moet ik gas terugnemen en mijn doelen bijstellen.


Elk nadeel heb zijn voordeel. Zo begon ik het creatieve aan het sportieve te koppelen, door een filmpje te maken over mijn eerste kleine trial stapjes in het mountainbiken. Dit wordt zeker vervolgd en zal ik ook delen. Maar eerst nog wat finetunen.


Begin deze week schreef ik me in voor de cyclocross van Rollegem tijdens de Rollofeesten. Een laagdrempelige organisatie en een ideale start om de competitie te hervatten. Een bijkomende factor was dat ik nog eens de cyclocrossfiets kon van stal halen. Het was toch al enkele jaren geleden dat ik dit paard had getemd.


Daar aangekomen, verkende ik het parcours. Een urban cross zoals ze dat zo mooi noemen. Al snel vond ik genoeg redenen om niet te starten. De kop is er niet meer... Ik vertrok voor een duurtraining, met een geplande stop in Bellegem waar Niki van dienst was als bartender!
Om de één of andere reden reed ik toch terug richting Rollegem om nog eens te zien hoe het met de cyclocross was gesteld. Bernice, een vrijwilligster, overtuigde me om toch deel te nemen.


Er was een heel beperkte opkomst. Met een handvol renners stonden we aan de start. Eens gestart kon ik snel de koppositie nemen en stelselmatig uitlopen. Ik won vlot en kreeg als winnaar een medaille en een gigantische beker. Sportief stelde dit niet veel voor maar belangrijker is dat ik me terug geamuseerd heb.


Het geeft me energie en het was een ideale prikkel!


Op naar morgen waar ik aan de start sta van Crosstriathlon Wattrisart S.

Sport kent geen geheimen.


Eerder dit jaar, toen ik mijn planning opmaakte, had ik deze triathlon aangekruist. Enerzijds omdat het het BK crosstriathlon was en anderzijds omwille van het parcours met enkele mythische hellingen met op kop de Koppenberg.


De laatste maanden trainde ik nauwelijks. Zwemmen en lopen doe ik sporadisch. MTB’en doe ik voornamelijk tijdens mijn woon-werk verplaatsingen. Het vormpeil gaat zienderogen achteruit. Toch sta ik aan de start van mijn 21ste wedstrijd van dit seizoen. En ook nu wil ik knallen. Maar sport kent geen geheimen. Wie niet traint, krijgt slaag...


Ondertussen werd het duidelijk dat door de beperkte opkomst het BK werd geannuleerd. Met 50 deelnemers zouden we 1000m zwemmen in het Donkmeer, 34km MTB’en in de Vlaamse Ardennen nabij Oudenaarde en 10,5km trailrunnen aan het Donkmeer. Door het mooie weer van de laatste tijd werd het een no-wetsuit swim... Dit wordt 1 km lang verzuipen...


Om 10:00 wordt het startschot gegeven. Ik zwem rustig in het 23,7° warme water. Al snel spartel ik helemaal achteraan het pak. Ik blijf gewoon rustig doorzwemmen, zonder forceren. Na 22min30 sec klauter ik als 44ste het water uit. Ik laat slechts 6 zwemmers achter me. Nu begint de race...


Ik start het MTB’en en kan al snel enkele plaatsen goedmaken. Maar gedurende de rit rij ik zo’n 5 keer verkeerd. Logischerwijs staat een pijl voor de bocht. Nu was dit veelal anders waardoor ik geregeld kostbare tijd verloor. Daarnaast had ik een slecht gevoel op de MTB. Ik stuurde slecht en ik maakte veel fouten. Kwam het door de bandendruk?
Ik rij de ganse rit met Didier Vandenbossche, 2 jaar geleden nog Europees en Belgisch kampioen Crosstriathlon bij de H50. We rijden voor plaats 3 en 4 bij de H50. Voor ons vlamt William Busch op een 2de plaats. Ook hij heeft een collectie eremetaal op diverse BK’s crossduathlon en crosstriathlon. Didier en ikzelf blijven ronddraaien en gaan samen de wisselzone binnen.


Didier wisselt snel en gaat er als een speer vandoor. Ik kan gewoon tempo lopen. Ik vertrek als 21ste overall en loop toch naar een 17de plaats overall en 4de H50. Het niveau bij de H50 was hoog, maar sport kent geen geheimen... Als je niet traint, krijg je slaag...


Nu volgt een time-out. Gewoon sporten voor de fun, opladen en opbouwen naar La Gileppe.


C U later!

De voorbije weken waren hectisch. De voorbereiding van de verhuis van WZC Lichtendal naar het nieuwe WZC in Bellegem, het gebruiksklaar maken van het nieuwe WZC, de verhuis zelf en de eerste week in exploitatie zorgden voor lange werkdagen, soms slapeloze nachten en weinig tot geen sport.


Het is vrijdagavond, 28 juni. In WZC Lichtendal vieren we het afscheid van onze werkplek. Voor de personeelsleden van het eerste uur betekent dit toch een periode van maar liefst 35 jaar. Dit is niet niks!


Het zorgt ook voor een soort ontlading, decompressie omwille van het intensieve werk gedurende de voorbije weken. Het wordt een mooi feest. Anekdotes worden opgehaald, er wordt gelachen, een traan weggepinkt, een glas gehoffen, gedanst en zelfs gezongen. De uren vliegen voorbij. Pas om 4u15 zie ik mijn bed.


Niet de ideale voorbereiding voor een 2 uur endurance MTB race.


‘Aje keunt utgoan, keun dje oak wèrken, zie ons voadre olsan...’


Met deze uitspraak in gedachte beslis ik om toch op 29 juni deel te nemen aan de 2h VTT Fauroeulx. 2 uur mountainbiken op een vlak parcours vol asfalt, hobbelige singletracks en een veldweg. Niet het meest uitdagende parcours. Het weer echter zal wel voor de nodige uitdaging zorgen. Met een felle zon en 32 graden celsius, belooft dit toch een zware opdracht te worden.


Bij de opwarming samen met Niki en Yannis voel ik direct de vermoeidheid van een nachtje stappen. Dit wordt skarten! Niki vindt hier een parcours op zijn lijf geschreven. En dat voel je direct bij de opwarming. Onze Niki ziet het zitten. Ook Yannis dartelt vlot rond.


Om 17u gaan we met 65 deelnemers van start, solo’s en ploegen samen. Ik mis compleet mijn start. De focus is er niet. Niki zit direct in de kop van de wedstrijd. Ik haal in en rij na enkele ronden rond een 7de plaats. Ik kan 40 minuten voluit rijden. En dan kraak ik. De vermoeidheid en de hitte dwingen me gas terug te nemen. Ik verlies terrein. Het wordt tjolen, skarten en bleiten. Het duurt tot 1u30 wedstrijd alvorens ik mijn tweede adem terug vind. Ik word op dat moment door Niki gedubbeld die op koers ligt voor zilver bij de solo’s. Ik rij de wedstrijd uit en eindig als 8ste op 36 in categorie ‘solo’ en 16de op 65 inclusief teams.
Niki en Yannis worden beiden 2de!! Klasse!!!


Gezien de omstandigheden moet ik hier tevreden mee zijn. Maar dit is niet iets voor elke week...


Nu rusten!!!!

We schrijven zondag 16 juni 2019. Ik sta voor de vijfde maal aan de start van de Triathlon/Duathlon van Wanze en voor de derde keer aan de 55,5 Triathlon, wat zoveel betekent als 500m zwemmen in de Maas, 50 km knallen op een parcours met de nodige hoogtemeters en wind en 5 km lopen op een betonpad langs de Maas. De 2 vorige edities werd ik 3de bij de H40. Nu wou ik op het hoogste schavotje staan, na in het verleden al winst in de crossduathlon (2015) en de promo triathlon (2017) telkens in de H40 categorie.


De laatste weken waren hectisch op het werk. Het zorgde voor stress, slaaptekort en gebrek aan training. Conditioneel gaat het bergaf. En het energielevel staat onder nul. Toch wil ik er bij zijn. Dit is een van de mooiste triathlons door zijn unieke afstanden. Vandaag zou ik vertrekken met het idee ‘we knallen erop los en zien wel waar het schip strandt’.


Om 14:00 wordt het startschot gegeven. Tijdens de opwarming voelde ik dat het watergevoel niet slecht was. Hier in de Maas zwemmen is toch wat makkelijker dan in de zee. Eens het startschot gegeven, zwem ik in het midden van de Maas weg van de grote massa. Zo kan ik rustig mijn ding doen. Het gevoel is niet slecht. Ik kom na een kleine 9 minuten aan de oevers. Ik klauter uit het water en loop naar de wisselzone en wissel rustig. Ik neem mijn tijd, ik ben overigens 50.


Ik spring de fiets op en begin te knallen. Net zoals vorig jaar hangt gedurende 2 ronden een pak renners in mijn wiel, ondanks dit een non-drafting wedstrijd is. Ik ruk op naar een 22ste plaats overall. Op het einde krijg ik wel last van opkomende krampen.


Ik start het lopen nog vlot. De eerste 2 km in 7min25. Maar dan komen de krampen op. Ik moet serieus temporiseren en verlies nog 3 plaatsen. Helemaal verkrampt, finish ik als 25ste en later blijkt als 1ste H50.


Mission accomplished.


Nu wordt het enkele weken zonder competitie. Werken en opladen.


Tot in den draai!

De Tri Beaufort Trophy is een wedstrijd die bestaat uit 3 disciplines, met name zeezwemmen, tijdrijden en hardlopen. Je kan kiezen tussen een L of XL versie. De L versie staat voor 1km zeezwemmen, 39km tijdrijden en 12 km hardlopen. De XL versie op zijn beurt voor 2km zeezwemmen, 78km tijdrijden en 18km hardlopen. Bij de Trophy worden de plaatsen van de drie disciplines opgeteld en hij of zij met de minste punten wordt de winnaar. De tijd speelt hier geen rol.


Je kan ook aan één of meerdere van deze disciplines deelnemen, zonder de volledige Trophy te doen. Zo wordt dit een soort cross-over van tijdritspecialisten, zwemmers, triathleten, duathleten en hardlopers.
Het strijdtoneel vindt plaats in Oostduinkerke en Wulpen.


Gezien de drukke professionele agenda is een weekendje zee en zeker Wulpen aardig meegenomen.


Ik kies voor de L versie omdat de afstand van het zwemmen en lopen voor mij te hoog gegrepen is. Met welgeteld 3 zwemtrainingen van telkens 1 km in de laatste 3 maand wordt het zeezwemmen een echte uitdaging. Op zaterdag 8 juni zou het zeezwemmen om 18:00 doorgaan. Echter stormweer gooit roet in het eten en daardoor wordt het zwemnummer verplaatst naar zondagmorgen om 6:30. Zo gaan alle disciplines door op 1 dag. Een lange dag!


Zondag 9 juni:


Om 5:00 gaat de wekker. We staan met de mobilhome aan de surfclub Windekind in Oostduinkerke. Het is 9 graden en de storm is gaan liggen. Ik eet een overstimsbar als ontbijt, drink wat en ga me aanmelden. Omdat ik toch wat onzeker ben, vraag ik of ik met een safetybuoy mag zwemmen. Het is mijn eerste keer in de zee en met de beperkte voorbereiding wil ik geen onnodige risico’s nemen. Ik krijg een ja. Met slechts 16 deelnemers staan we aan de start. Om 6:35 gaan we van start. We moeten rond 3 boeien zwemmen. Door de stroming wordt het een uitdaging om de boeien niet te missen. We lopen het water in. Ik loop uiterst links zodat ik zeker niet tegen de stroom in moet zwemmen. Het water voelt koud aan. Wanneer ik het water induik, stokt mijn adem. De borststreek doet pijn. Ik kan geen crawl zwemmen. Ik moet acclimatiseren. Ik vermoed dat ik rond een 11de plaats zwem. Ik geraak op dreef en kan crawl zwemmen. Ik passeer vlot de eerste boei. Nu naar de tweede boei. Ook dat lukt nog. Maar daar kom ik voor het eerst in de moeilijkheden. Ik blijf hangen aan de boei, ga kopje onder, en verslik me... Ik moet me herpakken. Ik zwem na de boei rechtdoor naar de volgende boei die er maar niet komt. Ik zie ook geen andere deelnemers meer, met uitzondering van een andere zwemmer die in mijn voeten zwemt. Ik blijf door zwemmen tot 2 redders op een jetski me de weg wijzen. Ik ben compleet het noorden kwijt en lig volledig uit koers. Dit wordt een lange zwembeurt! Na 26minuten of 1,35km kom ik als 14de het water uit gestrompeld. Mijn eerste keer zeezwemmen was er eentje om niet snel te vergeten. Voor de Trophy betekent dit een dikke 14 punten. Een niet meer in te halen achterstand.


Ik ga me verkleden en vertrek richting Wulpen. Daar warm ik op voor de tijdrit, die voor mij om 10:16 van start gaaat. Ik kom er vele oud gekenden tegen vanuit tijdrijders milieu. Het is een leuk weerzien! Het was inderdaad een tijdje geleden dat ik nog eens een tijdrit had gedaan. Meer bepaald 1 jaar geleden. Zolang heeft mijn tijdritpaard stof vergaard. Zonder ook maar 1 training op mijn paard zou ik nu 39 km lang, plat overgebogen op mijn tijdritfiets, knallen. Toch iets anders dan op de fully de Ardennen onveilig maken. Zouden mijn rug, hamstrings en edele delen het houden was de vraag.


Om 10:16 knal ik het podium af. Het wordt 3 ronden van 13 km vechten tegen de wind. De eerste ronde gaat vlot, de tweede ook, de derde wordt knokken. Opkomende krampen in mijn linker kuit doen me wat inhouden. Het zeezwemmen had dus wel degelijk een impact. Ik finish na 57 minuten als 13de overall en 4de H40. In de Trophy word ik 2de. Dit betekent een 7de plaats na 2 proeven. Ik ben dik content met dit resultaat.


Nu nog wat losrijden, eten, drinken en rusten. Om 17:00 staat immers 12 km hardlopen op het programma. Om 15:00 krijg ik uit het niets krampen in mijn beide benen. Dat belooft niks goed. Zal lopen nog wel lukken? Ik drink en neem extra zout. Met stramme spieren ga ik richting de start. Met een 50 tal deelnemers gaan we van start. Ik start voorzichtig. De eerste 8 km loop ik vlot onder de 4min/km. Erna wordt het verkrampen en vechten. Het zwemmen en fietsen eisen hun tol. Ik kan toch als 6de overall finishen met als kers op de taart de overwinning bij de H40. In de Trophy word ik 3de.


Overall in de Trophy word ik vermoedelijk 5de. Een officiële uitslag heb ik nog niet gevonden.


Dit was een mooie, lange dag vol sport en leuke ontmoetingen! Dit deed deugd!!!
Ook een dikke proficiat aan de organisatie!


En nu op naar de volgende!!

Eén dag na de feiten zit ik met kapotte benen en een voldaan gevoel na te genieten van mijn eerste meerdaagse MTB race die ik met succes wist af te ronden. De BeMC 2019. Jawel, de wedstrijd die Mathieu Vanderpoel als voorbereiding meepikt richting de wereldbeker XC MTB in Albstadt.


Vorig jaar, exact dag op dag, waagde ik me voor het eerst, tijdens de LCMT, aan zo een avontuur. Het werd een afgang van formaat. Door een enkelblessure, een zware griep en een hamstringblessure kon ik toen niet de gewenste basis leggen. Met als toetje een maagdarminfectie de dag voor de LCMT, stapte ik na 1 dag al uit de wedstrijd. Ik had toen ook al ervaren dat het marathonwerk niet voor mij is weggelegd. ‘Nooit meer’ had ik toen gezegd! Never say never...


Toen ik mijn wedstrijdplanning opmaakte, kruiste ik de BeMC aan als voorbereiding op de MTB meerdaagse in de Drôme (Fr), beter gekend als ‘Les Chemins du Soleil’. Bram Huysentruyt en Dirk Baert zeiden me toen: ‘Jan, als je de BeMC overleeft zal Les Chemins du Soleil’ ook wel lukken. Wie ben ik om tegen dit advies in te gaan...


Enig probleem was het BK Duathlon lange afstand in Geluwe dat de zondag voor de BeMC plaats vond. Een bronzen plak was haalbaar. Maar kon ik dan wel tijdig herstellen voor de BeMC die de donderdag volgend op het BK van start ging? Tot 1 week voor het BK zag ik dit haalbaar, maar dan kwam het besef dat dit gekkenwerk is. Ik nam de beslissing om het BK te laten schieten. Na 1 x goud, 1 x zilver en 4 bronzen plakken op verschillende BK’s duathlon, zou een 5de bronzen plak het verschil niet meer maken, dacht ik. Echter een BeMC finishen had ik nog nooit eerder gedaan.


Dat de BeMC niet zomaar een mountainbike meerdaagse is, werd direct duidelijk als ik de website en de deelnemerslijst nader bestudeerde. Het is een UCI wedstrijd. Ja inderdaad, voor de grote beren. En dat het UCI is, zag je ook aan het deelnemersveld. In de categorie H50 stonden 50 deelnemers aan de start uit maar liefst 10 verschillende landen. Ja, zelfs een Braziliaan had de weg naar La Roche gevonden.


Donderdag 9 mei: Proloog BeMC in La Roche-en-Ardenne.


Door de drukke agenda op het werk, sta ik absoluut niet fris aan de start. Mentaal wat leeg en de conditie is ook dat niet meer. Om 16:00 moet ik starten in een tweede wave. In het centrum van La Roche krijgen we direct een stevige klim geserveerd om eens aan het kerkhof de bossen in te duiken. Symbolischer kan niet. Aan het kerkhof kom ik halfdood boven. De dood of de gladiolen... het wordt er iets tussenin. Ik kan niet voluit gaan en rij dan maar de proloog zo snel ik kan zonder echt te forceren. Na een klein uur finish ik als 19de H50 op 50 inschrijvingen.
Ik ben hier best tevreden mee. Doel is finishen en een top20 plaats halen in het algemeen klassement. Maar het echte werk begint pas morgen.


Vrijdag 10 mei: 1ste rit BeMC 81km en 2300 HM


Een eerste test, om te zien hoe we de volgende dagen zullen verteren. Ik kreeg van Dirk en Bram als tip: doseren, doseren, doseren... Alsook de eerst dag verbranden velen zich. Ik ben gewaarschuwd. Een spelbreker voor mij is het weer.
Gelukkig wordt het een droge dag met een maximum temperatuur van 14 graden. Ideaal weer. Om 10 uur starten we vanuit het centrum. Direct krijgen we een lange klim voorgeschoteld. Ik word langs alle kanten ingehaald. Ik blijf rustig en leg me zelf op om vandaag alles op reserve af te werken, voor zover dit wel kan... Een plaats telt niet, gewoon finishen. Na 2:20 krijg ik uit het niets een kramp in mijn linker dij. Damn, dat belooft niet veel goeds. Ik wandel de kramp eruit, en kan weer verder. Ik eet en drink continu. Na 4 uur wedstrijd loopt het niet meer zoals ik wens. Ik blijf doseren maar heb duidelijk tempoverval. Maar geen nood, finishen zal wel lukken. Ik blijf rijden en kom zo als 23ste H50 over de meet. Moe maar zeker niet kapot.


Zaterdag 11 mei: 2de rit BeMC: 82 km en 2400HM


Regen, regen en nog eens regen... bij een maximum temperatuur van 11graden. Dit staat voor mij gelijk aan een DNF. Maar een goede voorbereiding kan veel opvangen. Zo had ik rekening gehouden met een dergelijk scenario en had ik mij een Endura MT500 overall aangekocht. Een waterdichte overall die vooral enduro rijders gebruiken. Aero is het niet... Ik had heel wat bekijks en kreeg ook de nodige opmerkingen. Om 10:00 gaan we van start voor uren regen en modder trotseren. Vandaag rij ik terug zoals de dag voorheen. Steeds met de handrem op om zeker niet tegen krampen aan te lopen. Net als gisteren, wordt het voor mij moeilijk eens ik de 4u voorbij ben. Ik blijf gewoon tempo maken. Op het einde maak ik er nog een wedstrijdje van en in de laatste bocht richting finishboog ga ik zwaar onderuit met een gescheurde overall, geschaafde elleboog en heup als gevolg. Zot doen, doet zeer... Ik word 13de bij de H50.
Ik ben super tevreden. De kans dat ik de BeMC zal beëindigen is heel groot!


Zondag 12 mei: 3de rit BeMC 62 km en 2200HM


Geen regen vandaag en maximum 12 graden. Ideaal. De voorbereiding loopt wat in het honderd. Ik geraak niet op gang. Ook wanneer de wedstrijd start, loopt het voor geen meter. Maar na een uur kom ik er door en kan ik steeds meer terrein goed maken. Ik kan blijven rijden. Het voelt goed aan. Mijn beste dag! Het feit dat ik niet boven de 4u moet rijden verklaart veel. Ik finish deze rit als 16de H50. Voldaan, met wat overschot en zeker niet compleet leeg!


In het algemeen klassement levert het me een 11de plaats op bij de H50.


Mission accomplished. Les Chemins du Soleil, here i come!!

20 april 2019, de dag dat ik 50 werd!

Maar in globo ook de dag dat men professioneel afgeschreven wordt, dat men als sporter gedegradeerd wordt tot de 50+ categorie omdat het lichaam niet meer het potentieel heeft van een prille dertiger op zijn best of zelfs niet van een veertiger op de terugweg en uiteindelijk ook de dag dat men beseft dat niks meer beter wordt maar enkel nog anders kan.

Trail des Neufs Prés: zo snel mogelijk traag lopen...

Op mijn verjaardag, staat de Trail des Neufs Prés van 15 km op mijn agenda. Een beter verjaardagscadeau bestaat er niet. Vijftig worden is voor mij geen feest en dan is lopen een mooi alternatief om niet geconfronteerd te worden met een chocoladetaart met 50 kaarsen, die ik onmogelijk zelf nog kan uitblazen, of mag opeten omwille van het teveel aan suiker en cholesterol. Het beste is geweest, nu kan ik enkel nog het beste ervan maken. Hoe het perspectief toch verandert. En trailrunnen past volledig in dit plaatje. De focus ligt veel meer op de natuurbeleving, in plaats van de pure snelheid of inspanning. Trailrunnen is volgens mij, zo snel mogelijk traag lopen. En dat past bij een atleet op leeftijd.

Zo sta ik om 14:00 bij een zomerse temperatuur van 24 graden aan de start. De eerste kilometers zijn bergop, afwisselend steil en vals plat. Ik probeer zo snel mogelijk traag te lopen. In het vakjargon: steeds hoog aeroob. En dat lukt me aardig, iets waar ik vroeger moeite mee had. Toen liep ik zo traag mogelijk snel, voor zij die nog kunnen volgen, laag anaeroob. Ondanks mijn beperkte basis loop ik vrij comfortabel. Blijkbaar op een 2de positie hoor ik van een seingever. Dat is een meevaller. Na 12 km voel ik in de quadriceps de verzuring opkomen. Ik kan toch vlot blijven lopen en finish na 15,7km in 1u12 als 2de overall en 1ste H50.

Conclusie: zo snel mogelijk traag lopen is iets op maat van een 50plusser.


La Hallonienne 25km MTB

50 jaar + 2 dagen. Deel 2 van le Petit Combiné des Neuf Prés, wat zoveel betekent als 15km trailrun en 25 km MTB in Grand-Halleux met als uitvalbasis de Camping des Neufs Prés. Deel 1 was een succes. Voor deel 2 ben ik wat gematigd. De benen zijn nog serieus verzuurd. Vooral de quadriceps schreeuwen naar rust. Nog 1 keer door de muur gaan en dan krijgen ze hun welverdiende rust.

Om 10:00 vertrekt de reeks van de 25 km, met heel wat jeugdig ‘crosscountry geweld’. Ik mis volledig mijn start. Op de koop toe schiet ik uit mijn pedaal en zie ik van alle kanten deelnemers mij voorbij razen. Op het asfalt richting de eerste klim probeer ik de meubelen te redden. Ik moet heel diep gaan. De longen branden, de quadriceps ontploffen, ik ben één en al melkzuur. Eens aan de voet van de klim kan ik net aansluiten bij de kopgroep. Ik moet al snel mijn inspanning bekopen en moet lossen. Ik kan toch tempo rijden. Maar de extra jus is er niet. De benen zijn nog kapot van de trailrun. Ik blijf geven tot de top van deze 8 km lange klim. Vanaf dan vind ik mijn tweede adem. Ik maak terrein goed en zelfs enkele plaatsen.
Na 1u06min33sec finish ik op een 11de plaats en win ik bij de H50.

Als toetje levert me dit ook de winst op bij le Petit Combiné des Neufs Prés (= trail des Neufs Prés 15km + la petite Halloniene 25 km MTB).


Dit was een geslaagd paasweekend!