Blog Archives

D’er zit sleet ip!

2/19/2018

4 Reacties

Samen met enkele ploegmaten stond ik zondag aan de start van de Sandman Inferno. De Sandman Inferno is een crossduathlon in Westende met een heel mooi gevarieerd parcours gaand van strand, golfbrekers tot singletracks in de duinen. Ik koos samen met Dirk Baert en Korneel Lagae voor de lightversie, Niki Devoldere ging voor de XL.

Gezien de enkelblessure stond ik met grote vraagtekens aan de start. Hoe zou de enkel reageren in wedstrijdmodus en hoe zou ikzelf het lopen verteren gezien de heel beperkte looptrainingen.

Doelstelling was dan ook eenvoudig! Fun beleven en de rest zien ze dan wel.

De wedstrijd zelf.

Om 10:30 luidt het startschot. Ik vertrek in het losse zand heel voorzichtig om de enkel wat te sparen. Ik zie Korneel een 20tal plaatsen voor me uitlopen. Het signaal om te versnellen. Ik raak vlot tot bij Korneel en neem zelfs de kop. Het doet pijn en ik moet temporiseren. Korneel komt terug over mij en ik moet passen. Korneel neemt zo’n 10 tot 15 sec. Na 2,5km in de duinen lopen kom ik de wisselzone binnen. Ik wissel vlot en zo kan ik toch in het spoor van Korneel vertrekken voor 20km MTB. En dat is aardig meegenomen.

Na ons avontuur in de Twins Beachrace te Bredene weet ik dat Korneel kan brommeren. Net na de wissel moet je door het losse zand klieven richting het goed berijdbare strand. Ik volg Korneel en moet wat bekomen in zijn wiel. Ondertussen worden we geremonteerd door een kanjer van een beachracer, Gosseries Maxim genaamd. We lossen elkaar vlot af en winnen terrein. Bij het keerpunt op het strand kan ik voor het eerst onze posities inschatten. We rijden in de top 10. Ik ben aangenaam verrast. Ondertussen hebben we ook Bregt Van Nieuwenhuyse geremonteerd en zo rijden we met ons vieren richting de startzone waar we 2 zones los zand voorgeschoteld krijgen. Direct ligt ons groepje uiteen. Maxim vliegt over het losse zand en zal zelfs tot helemaal vooraan de wedstrijd fietsen. Echt grote klasse! Ik volg als 2de en Korneel en Bregt volgen iets verder op. Vanaf nu wordt het vechten, elk voor zich. Ik leg me plat op de fiets en knal richting de singletracks. Voor de eerste keer heb ik het gevoel de betere te zijn in het bochtenwerk. De verschillende techniektrainingen met Dirk Baert werpen vandaag hun vruchten af. Ik remonteer 2 atleten waaronder Bart Vantorre ook een veertig plusser. Ik rij nu, na Jurgen Boterberge, als 2de in mijn leeftijdscategorie. Ik krijg vleugels en vlieg naar de wisselzone.

Ik start het lopen behouden en op een 10tal seconden volgt Bart Vantorre. Ik voel dat het nog een strijd zal worden. Ik behoud vlot mijn voorsprong tot ik in het begin van de 2de loopronde van 2,5 km uit het niets een contractuur in de rechter hamstring voel opkomen. Ik moet direct vertragen en Bart loopt me voorbij. Ondanks de pijn loop ik toch verder. Steeds trager en trager. Ik finish als 8ste overall en 3de H40. Korneel komt iets later op een 11de plaats binnen en Dirk eindigt knap bij zijn debuut als 30ste en 10de H40. Niki zou als 29ste finishen in de XL.

Dit had ik nooit verwacht!
Toch is er niet echt plaats voor euforie gezien de contractuur. Ik weet uit ervaring dat dit een heel ambetante blessure is die de nodige tijd vraagt voor volledig herstel. Tijd die ik waarschijnlijk tekort zal komen voor deelname aan het clubkampioenschap.

Ik moet stilaan erkennen: d’er geraakt sleet ip de carroserie. Toeme toch!

4 Reacties

Een tussendoortje... dat kan tellen!

2/13/2018

0 Reacties

Zondag laatstleden stonden Sofie en ikzelf aan de start van de Trail des Z’amoureux in Ben-Ahin, nabij Huy. Gezien voluit lopen door mijn enkelblessure nog niet lukt, leek deze trail die je als duo kunt doen een leuk alternatief. Voor ons beiden was dit bovendien een eerste kennismaking met trailrunning. Ik kreeg wel al in enkele crosstriathlons een trailparcours voorgeschoteld, maar een trail op zich had ik nog nooit eerder gedaan. Het was gissen naar wat ons te wachten stond.

We stonden met 120 duo’s aan de start voor 9 km trailrunning, de kortste afstand. Teamgenoot Niki Devoldere nam deel aan de 27 km en zijn zoon Yannis startte ook in de 9km, maar dan solo.
Om 10:20 werd het startschot gegeven en we vertrokken rustig in de voorste gelederen. Vanaf de start had je direct een lange klim vol modder die steeds steiler werd. Al snel werd lopen wandelen en de toon was gezet voor de resterende zware kilometers. Het zou een afwisseling worden van al klimmend voorovergebogen wandelen, in de modder glijden, lopen, steile afdalingen doen met ontploffende quadriceps, laveren tussen de rotsblokken, een klein riviertje doorkruisen en nog veel meer van dit alles. Het parcours met zijn verschillende mooie vergezichten was er eentje om vingers en duimen van af te likken. Hindernis na hindernis verteerden we steeds beter en op het einde liep alles als vanzelf.
Het leverde ons een 7de plaats op 120 duo’s op.

Het was een superleuke kennismaking met het wereldje van de trailrunners. Als tussendoortje kon dit zeker tellen. En dit smaakt naar meer, maar dan met een gezonde enkel!

0 Reacties

Duo Race Bredene: passie kent geen leeftijd

2/6/2018

0 Reacties

Om mijn verhaal te starten dien ik zo een 13 jaar in de tijd terug te gaan. Sommigen onder jullie weten dat ik pas in 2003 de draad van het sporten terug had opgenomen. De winter vulde ik toen met cyclocrossen en de zomer stond in het teken van het rijden van cyclosportieven. Pas in 2005 startte ik met wielrennen op de weg bij de nevenbonden en in 2006 reed ik mijn eerste tijdritten.

In die periode kwam ik zo in contact met Dominique Bruneel. In zijn jeugdjaren was hij een heel begenadigd speerwerper en toen ik hem ontmoette was hij een hardrijder pur sang. Ik zag hem dan ook geregeld op tijdritten en lokale koersen. Een heel goede vriend van hem was niemand minder dan Wim Lagae. Of beter gezegd professor Wim Lagae, dokter in de Economische wetenschappen en hoofddocent sportmarketing. Een autoriteit in zijn vak. Maar in zijn vrije tijd een gepassioneerde wielrenner en tijdrijder.

Ik herinner me nog levendig onze eerste echte ploegentijdrit in 2007 in Eindhoven met onder andere Tom Vandierendonck, Philip D’haeyere, Geert Marijsse, Ferdi Geldof, Dominique Bruneel en ja, ook Wim Lagae. De ploegentijdrit in Eindhoven maakte toen deel uit van de UCI Protour. Wij, fietsliefhebbers, mochten als voorprogramma van dit evenement proeven van hoe het moest voelen, om op een volledig afgesloten parcours als een pro ‘in the zone’ over mooi geasfalteerde brede wegen te mogen zoeven. Een tot op vandaag ongeëvenaarde ervaring. Maar wat me vooral bijgebleven was, was het bezoek aan de verschillende teambussen onder leiding van Wim. Hij was toen actief bij UNIBET en kende het wereldje en omgekeerd, het wereldje kende ook Wim.

We kwamen elkaar nog geregeld tegen in tijdritten of koersen. Hij was vooral een goed renner die als de beste de koers kon lezen, de goede ontsnapping kon kiezen en bovenal nog rap was aan de meet. En dat heb ik meermaals mogen ervaren. Vandaag is Wim als triatleet actief.

Tot hier de intro.

Een aantal weken geleden was ik op zoek naar een wedstrijd. Omdat lopen niet lukt door mijn enkelblessure, leek een strandrace wel een optie. Nooit eerder had ik een strandrace gedaan, maar daar zou nu verandering in komen. Vraag was, welke zou ik kiezen. De Duo Race in Bredene leek me wel iets leuk, vooral omdat het een teamgebeuren is. In ons team vroeg ik wie zich wilde opofferen en Korneel, zelf in opbouw na een ingreep aan de knie, bood zich zonder aarzelen aan. Twee invaliden in een team, dat moest wel goed komen.

De wedstrijd ging zondag laatstleden om 11 uur door. Twee uur ervoor haalde ik onze startnummers af en iets erna verkende ik samen met Korneel de ronde. De sfeer zat meteen goed en we wisten direct wat ons te doen stond, STAMPEN. Naast stampen zou het ook de kunst zijn om de juiste zandstroken te kiezen bij het verlaten en oprijden van het strand, zodat je jezelf niet vastreed of erger nog, niet ten val kwam.

We spraken af om er een goede training van te maken zonder elkaar druk op te leggen. Maar toch stond ik daar met heel wat twijfels aan de start. Het leeftijdsverschil tussen Korneel en ik pleit zeker niet in mijn voordeel en ik wou vooral geen last zijn. Het feit dat het bovendien mijn eerste zandrace ooit was deed daar ook geen goed aan.
Maar nu over naar de wedstrijd zelf.
Korneel en ik stonden op de tweede rij uiterst links, van een lang uitgestrekte rij beachracers. Ikzelf had me strategisch in het wiel van Korneel genesteld. Mijn plan was Korneel volgen en mocht ik iets over hebben dan zou ik wel mijn deel doen. Bij het afgaan van het startsignaal volgde ik Korneel. In dit grote peleton was dit niet altijd evident, maar toch slaagden we erin om steeds in elkaars buurt te blijven. Op de technische passages en bij het op- en afspringen van de fiets, kwam ik net iets beter tot mijn recht. Maar op de passages waar er gebrommerd werd, waren we elkaars gelijken. We konden de ganse race ons ding doen en allebei kwamen we moe maar voldaan aan de finish. Het leverde ons een 40ste plaats op 134 in de categorie herenteams. Meer moest dat niet zijn.

Maar nu komt de clou!
Korneel is niemand minder dan het neefje van Wim Lagae.

Nu, zo een dertien jaar later rij ik samen met Korneel Lagae, neefje van nonkel Wim, voor hetzelfde team. Korneel 28 jaar en ik de 49 nabij. 2 verschillende generaties. En in sporttermen spreken we misschien zelfs over 3 generaties. Maar raar maar waar, daar was niks van op te merken.

Passie kent geen leeftijd!

0 Reacties

Update enkelblessure: +2 maand

2/5/2018

1 Reactie

Ondertussen zijn we iets meer dan 2 maand verder en dit lijkt me een ideaal moment om het verloop van de revalidatie te evalueren.

Vorige maand moest ik me nog beperken tot enkele basisloopoefeningen op de trampoline en dikke mat. Het fietsen lukte toen al, enkel uitklikken kon ik niet. Hierdoor beperkte ik me tot voorzichtig op de weg fietsen. En van zwemmen was toen al helemaal geen sprake door een verrekking aan een tussenribspier.

Als ik dit hier nu schrijf en lees, heb ik één maand verder toch enkele stappen voorwaarts gezet. Soms is een mens zich daar niet van bewust tot je inderdaad eens terugblikt vanwaar je komt. Op deze manier werkt deze blog ook nog helend 😉.

En welke progressie heb ik dan gemaakt?

Zo heb ik de afgelopen maand op de loopband gelopen en zelfs al 2 duurlopen gedaan van 1 uur, één in de sneeuw en één in het zand. Weliswaar heel traag. Want een natuurlijke afrol van de voet is nog altijd niet mogelijk en op de tenen staan blijft veel pijn doen.
Het fietsen gaat echt goed. En sinds een tweetal weken lukt het uitklikken en heb ik nu al 2 off-road trainingen en 1 beachrace achter de kiezen. Back on track!
En wat het zwemmen betreft, kan ik ook stellen dat we opnieuw vertrokken zijn. Drie weken geleden ben ik voorzichtig begonnen, dit met een frequentie van één maal per week. Vorige week stond de teller al op 3 zwemtrainingen.

Conclusie: zwemmen en fietsen kan ik terug als voorheen. Het lopen is een ander paar mouwen…

Ondanks de vooruitgang blijf ik sukkelen met de enkel. Tot 2 weken geleden heb ik heel intensief gerevalideerd, maar vorige week heb ik het laten schieten. De blijvende pijn aan de enkel en de beperkte progressie na meer dan 9 weken eisen hun tol. Vooral mentaal. Ook de kinesist vindt de beperkte vooruitgang in het lopen en het feit dat de pijn bij bepaalde specifieke bewegingen blijft aanhouden zorgwekkend. Daarom werd beslist om een NMR scan te laten nemen. Zo kunnen we naast de gescheurde ligamenten een eventuele minuscule botfractuur of botkneuzing bevestigen of uitsluiten. Een botkneuzing zou alvast de pijn en de trage genezing kunnen verklaren. Op 9 februari staat een NMR scan gepland. Pas op 6 maart staat een consult bij de enkelspecialist op de agenda. Niet echt ideaal. Ondertussen laat ik de revalidatie nu wat varen tot na 9 februari en wacht ik het resultaat van de NMR af. Dan plan ik samen met de kinesist hoe we verder aan de slag gaan.

Toch blijf ik plannen maken. En zal ik op een lager niveau wedstrijden afwerken, just for fun! Want wees eerlijk ‘sporters beleven meer’ 😉.

Tot de volgende update!

1 Reactie

BLOG

about me

De reden waarom ik deze blog start, is grotendeels om mijn passie voor de sport te delen met andere gepassioneerde multisporters en sympathisanten. Sporten is voor mij een soort therapie, mindfulness als het ware. A way of life!

THE JOURNEY IS MORE IMPORTANT THAN THE DESTINATION

D’er zit sleet ip!

Een tussendoortje... dat kan tellen!

Duo Race Bredene: passie kent geen leeftijd

Update enkelblessure: +2 maand

Auteur

Archieven

Categorieën

BLOG

about me

De reden waarom ik deze blog start, is grotendeels om mijn passie voor de sport te delen met andere gepassioneerde multisporters en sympathisanten. Sporten is voor mij een soort therapie, mindfulness als het ware. A way of life! THE JOURNEY IS MORE IMPORTANT THAN THE DESTINATION

D’er zit sleet ip!

Een tussendoortje... dat kan tellen!

Duo Race Bredene: passie kent geen leeftijd

Update enkelblessure: +2 maand

Auteur

Archieven

Categorieën

De reden waarom ik deze blog start, is grotendeels om mijn passie voor de sport te delen met andere gepassioneerde multisporters en sympathisanten. Sporten is voor mij een soort therapie, mindfulness als het ware. A way of life!

THE JOURNEY IS MORE IMPORTANT THAN THE DESTINATION