Crosstriathlon Couvin
Zaterdag 23 juni stond de crosstriathlon van Couvin op het programma, ook wel Sharks Terra genaamd. Een heel mooie wedstrijd op een toplocatie! Een echte aanrader. Vorige jaar was ik hier voor het eerst aan de start. De wedstrijd duurde toen echter iets meer dan 10 minuten. Een zwembeurt, wissel en welgeteld 1km op de MTB, omdat mijn schijfrem compleet loskwam, waren mijn deel. Dit jaar wou ik niks aan het toeval overlaten zodat de kans op mechanische pech tot een minimum zou herleid worden. Daarom maakte ik vrijdag, de dag voor de wedstrijd, een pitstop bij Dirk Baert van Bikesensation Beernem. De NinerRKT9 werd getuned en was klaar om de volgende dag gegeseld te worden. Of beter zelfs, voor de haaien gegooid te worden. Super om van deze ondersteuning te kunnen genieten. Ik ben echt met mijn gat in de boter gevallen! Zaterdag 16:30, het moment dat het startschot zou afgaan. Na een verkenning op de MTB, de inschrijving en de installatie van het materiaal in de wisselzone was het tijd om de wetsuit aan te trekken en het koude water te trotseren in het meer. Snel wat acclimatiseren en opwarmen alvorens van start te gaan voor 500m zwemmen, 20km MTB’en en 6,4km trailrun. Uit de verkenning bleek dat het vennijn in de staart zat. De trailrun is moordend door zijn steile beklimming en afdaling die je tweemaal moest trotseren of beter gezegd ondergaan. Bang! We zijn weg voor 500 meter zwemmen. Het gebruikelijke trekken, duwen nemen we erbij en na enkele tientallen meters kan ik toch comfortabel zwemmen. Ik neem waarschijnlijk niet de kortste weg maar ondervind weinig hinder tot we aan de boeien komen na de helft van de wedstrijd. Dan wordt het moeilijk zwemmen, terug weer met het nodige trekken en duwen. Ik onderga en incasseer. Ik heb geen notie van mijn prestatie. Achteraf zie ik dat ik pas als 69ste op 131 haaien het zwemmen afwerk. Eens aan land, weg van de haaien, zou het gebeuren. Met de Rocket9 zou ik knallen. Echter loopt het van geen meter. Het is wroeten. Ik haal in maar niet zoals ik zelf hoopte. De fietsbenen heb ik duidelijk thuisgelaten. Ik kom als 26ste de wisselzone binnen en verlaat deze als 27ste voor mijn trailrun. Ik start heel voorzichtig om zeker geen blessure op te lopen. Toch loop ik sneller dan enkele atleten die net voor mij de wisselzone hadden verlaten. Bij de eerste passage op de steile beklimming blijf ik lopen terwijl het gros wandelt. Zo haal ik direct enkele concurrenten in en dat geeft me enigszins vleugels. Ik kan mijn tempo aanhouden tot de tweede passage van de steile beklimming. Ik was net in het spoor van Carl Salomez gekomen. Hij stapt. Ik stap in zijn zog. Zodra het wat vlakker wordt loop ik opnieuw en kan ik opnieuw een mooi tempo aanhouden. Bregt Van Nieuwenhuyse komt in het vizier. Maar dan stokt het wat en blijf ik hangen. Ik finish als 20ste en 5de H40. Geen topprestatie, maar hier moet ik gewoon tevreden mee zijn. Belangrijkste is dat ik zonder grote ongemakken of blessure deze wedstrijd heb afgewerkt. De haaien kregen me niet klein! Op naar de volgende !
0 Comments
Zondag laatstleden stond de 55,5 triathlon van Wanze op het programma. Omwille van zijn unieke formule en mooi parcours wou ik deze triathlon voor geen geld missen. Zelfs de triathlon van Kortrijk, in mijn thuisstad, en tevens een superevenement kon mij niet van gedachten veranderen.
Door het vele blessureleed zou dit mijn eerste triathlon van het seizoen worden. Met mijn beperkte loopkilometers, gedurende 4 weken loop ik nu maximaal 2x een halfuurtje aan ongeveer 10,5km/h, waren mijn ambities beperkt tot ‘met een goed gevoel de wedstrijd zonder blessures afwerken’. Vorig jaar nam ik nog deel aan de Promo Triathlon en de 55,5 Triathlon. Ik kon toen in mijn leeftijdscategorie respectievelijk winnen en derde eindigen. Dit jaar zou ik me beperken tot de 55,5. In vergelijking met vorig jaar was het niveau van de deelnemers nu een stuk hoger. Een podium op de 55,5 leek me onhaalbaar. Boodschap was ‘the journey is more important than the destination’. De wedstrijd zelf. Om 13:50 duik ik de Maas in om 10 minuten later te kunnen vertrekken voor de wedstrijd. Het acclimatiseren is nodig en tijdens de 10 minuutjes opwarmen merk ik dat er toch veel stroming aanwezig is. Gezien we met de stroom mee zwemmen is dit als niet-zwemmer aardig meegenomen. Ik kies de rechter kant, dus ver weg van de oevers. Ik start vlot en merk op dat ik redelijk stand hou en zelfs nu en dan een plaatsje win. Op een pak van 246 deelnemers bereik ik als 105de de wisselzone. Voor mij een record. Eens op de TT-bike begint de wedstrijd. De eerste 4 km zijn vlak met de neus pal in de wind. Ik remonteer tientallen renners. Wanneer we de helling opdraaien zie ik een gans peleton in mijn wiel. Niet leuk als je weet dat dit een non-drafting wedstrijd is. Op het steilste deel van de helling moet ik temporiseren en word ik door een groot deel renners geremonteerd. Wanneer de helling minder steil wordt probeer ik wat plaatsen goed te maken, maar ik raak niet in mijn ritme. Pas als we op het plateau komen kan ik terug tempo maken en remonteer ik opnieuw het ganse peleton en duik ik richting de oevers van de Maas de afdaling in. Eens terug op het vlakke rij ik opnieuw met de neus pal in de wind met een gans peleton volgers richting de tweede ronde. Ik blijf geven tot aan de helling. Nu draai ik op volle toeren en het peleton moet er aan geloven. Vanaf dan rij ik bevrijd rond. De laatste rond rij ik zelfs nog sneller en maak ik steeds plaatsen goed en zo kom ik als 15de de wisselzone binnen. Ik start als 16de mijn run. Ik durf niet voluit te lopen omdat ik schrik heb een blessure op te lopen. Toch loop ik 3:52/km en kan dit aanhouden. Ik voel wel lichtjes mijn linker hamstring verkrampen. In de laatste 500m word ik nog ingehaald door 2 jonge stieren. Het levert me een 18de plaats op en een derde plaats bij de H40. Hier ben ik heel tevreden mee. Volgende week staat de Crossduathlon van Couvin op het programma. Hopelijk herstellen de benen vlot en kan ik opnieuw genieten van deze heel mooie sport. Vandaag stond ik aan de start van de Hagelandse Chrono 50km. Met de prikkel van gisteren, de tijdrit in Slypskapelle, had ik er wel zin in.
Het parcours is een opvolging van singletracks, veldwegen en steile klimmetjes. Een parcours waar je kan op vlammen. Helemaal iets anders dan wat de Ardennen biedt. Iets wat dichter bij mijn mogelijkheden ligt. Ik vertrok iets na tien uur. Ik kon ongehinderd de ganse rit mijn tempo rijden. Een ware tijdrit op de mountainbike. Ik reed 1u58 over de 50 km. De uitslag ken ik op vandaag niet maar belangrijker is dat ik echt genoten heb van deze wedstrijd. Zoals de traditie het vraagt stond ik zaterdag opnieuw aan de start van de 14de editie van de tijdrit in Slypskapelle. Deze tijdrit wordt getypeerd door zijn parcours vol bochten met de nodige hoogtemeters alsook door zijn perfecte organisatie en super gezellige sfeer. Een tijdrit die je eigenlijk niet mag missen.
Pas diezelfde week haalde ik mijn tijdritfiets van onder het stof. Met slechts twee korte intervalsessies ging het moeten gebeuren. Het gevoel tijdens deze trainingen was allesbehalve top. Tijdrijden is lijden, zowel mentaal als fysiek. Tijdrijden is ook meer dan ‘zjirre rien’. Het vraagt een heel specifieke voorbereiding. Zo begint de wedstrijddag met de nodige hydratatie en carboloading, om dan het parcours te verkennen. Elke bocht wordt meermaals genomen om de meest ideale lijn te vinden. Verzetten worden getest. En dan komt het materiaal. Keuze van wielen, helm, kledij,… alles telt. De voorbereiding eindigt met de opwarming. Dit is niet zomaar losrijden, maar blokjes draaien tot de motor op toeren draait. Tijdrijden is pure wetenschap. Kent geen geheimen. Is eerlijk. Tijdrijden is mindfulness. Je leeft in het nu en komt in een tunnel terecht weg van de dagdagelijkse slameur. Over naar de tijdrit zelf. Om 14u58 knal ik van het startpodium voor 3 ronden van 6km. Ik start redelijk vlot en op de eerste helling kan ik mijn tempo vrij hoog houden. Maar naarmate de ronde vordert, begint de adem te stokken, doen de benen pijn en krijg ik het verdomd zwaar. In de tweede ronde krijg ik een patat rond mijn oren. Maar in de derde ronde kan ik me herpakken en pers ik er nog alles uit. Het levert me een 18deplaats overall op en een 7dein categorie H40. Wanneer ik de resultaten van mijn rechtstreekse concurrenten bekijk, kan ik alleen maar tevreden zijn gezien mijn beperkte voorbereiding. Het was een heel goede prikkel. |
AuteurJan Goddaer AKA Godi. Archieven
December 2022
Categorieën |