Er was de laatste tijd heel wat te doen rond de annulatie van het BK Duathlon in Torhout en de steeds meer afnemende populariteit van de duathlonsport. Er werd op sociale media hevig heen en weer gediscussieerd. Ook ik nam deel aan de discussie omdat de sport me wel genegen is. Duathlon is een harde sport, en eerlijkheidshalve veel zwaarder dan triathlon. Ik zal het hier bijhouden, maar misschien is dit voer voor een aparte blog.
Mijn eerste kennismaking met deze sporttak dateert al van 2010 en vanaf 2012 was het mijn hoofdbezigheid. Ik haalde dan ook mijn beste resultaten in deze sport. Tot op vandaag won ik 1 bronzen plak op het EK in Horst op de powerman, 1x zilver en brons op het BK crossduathlon, 1 Belgische titel en een bronzen plak op het BK powerman in Geel en 1x brons op het BK standaard afstand. De laatste 3 seizoenen heb ik wat gas moeten terugnemen omwille van blessureleed. Mijn laatste kampioenschap dateert al van april 2016, het EK sprintduathlon in Kalkar (D) waar ik net naast het podium viel. Of de polemiek de oorzaak was weet ik niet, maar de organisatie van de duathlon van Herentals en de federatie sloegen de handen in elkaar en namen het BK van Torhout over. Uiteindelijk toch een BK! Voor mij zat het dit jaar niet mee wat BK’s betrof. Ik was top in het voorjaar voor het BK crossduathlon, maar deze werd terecht geannuleerd door een hevig noodweer. Het BK lange afstand liet ik aan me voorbij gaan omwille van de deelname aan de BeMC (een meerdaagse MTB wedstrijd) en de crosstriathlon van Vlaanderen werd geschrapt als BK. Het zag er dit jaar opnieuw naar uit dat ik aan geen enkel kampioenschap zou deelnemen. Ware het niet dat de Duathlon van Herentals in extremis een BK werd. Een BK sprintduathlon, met 5km lopen, 20 km fietsen en als slotrun 2,5km op het programma. Iets wat nog binnen mijn mogelijkheden moet liggen gezien de beperkte trainingsarbeid (zeg maar geen) de laatste 2 maand. Ik schreef me in. Zonder ambitie! Uit sympathie voor de sport die het moeilijk heeft! ‘Om den hoop te vullen’ zoals we dat tegen Hans Cleemput voor de start vertelden. Op de startlijst stonden 16 vijftigplussers. Op papier had ik iedereen wel al eens verslagen. Maar met mijn ‘slechte’ conditie was een top 5 haalbaar en een podium mogelijk. Jessy Poittez en Bush William waren voor mij de favorieten. Om 13:05 gaan we van start. Ik start vrij vlot en loop samen met Jessy. Na 3 km krijg ik het moeilijk en na 4 km verkrampt mijn linker hamstring. Een contractuur. Ik word gedwongen om gas terug te nemen en op 1 been loop ik richting wisselzone. Jessy is dan al lang gaan vliegen. De opgebouwde voorsprong op de andere concurrenten bij de 50plussers is verdwenen. Ik wissel nog als 2de H50. Op de fiets word ik snel bijgebeend door William Busch en Jan Verhelst (60plus), beiden klasbakken. We rijden met 5 renners samen. Ik probeer de hamstring wat te sparen. Ik vrees voor een opgave in de tweede run. Ik kan relatief vlot wisselen. Maar bij de eerste stappen die ik zet doet de hamstring veel pijn. Ik verplicht me heel traag te lopen zodat ik zeker de finish haal. Toch loop ik de eerste kilometer samen met William. Maar dan verkrampt mijn hamstring helemaal. Vanaf dan is het al hinkend naar de finish strompelen. Met 4:28/km loop ik echt onder mijn niveau! Toch kan ik als derde finishen. Dit was geen goede wedstrijd maar de bronzen plak maakt veel goed. Mijn 5de bronzen plak op een BK duathlon... Godi, de eeuwige derde... Nu moet ik terug noodgewongen revalideren. Tijd om wat te focussen op zwemmen en MTB techniek! Al wil ik graag in het najaar nog enkele offroad wedstrijden meepikken! Jan Goddaer: 48ste op 88 en 3de H50 op 16
0 Comments
|
AuteurJan Goddaer AKA Godi. Archieven
December 2022
Categorieën |