Zaterdag laatstleden stond ik voor de vierde maal aan de start van de Crossduathlon te Thuin. De editie van 2015 moest ik, in de nasleep van mijn ‘Zofingen’ avontuur, aan me laten voorbij gaan omwille van een achillespeesblessure . Ik won de eerste twee edities in mijn agegroup en eindigde overall respectievelijk 4de en 7de. Vorig jaar werd ik na Niki Devoldere 2de bij de H40 en 7de overall. Resultaten die aangeven dat deze wedstrijd me ligt. Daarom wou ik er dit jaar zeker terug bij zijn. De omstandigheden zijn wel van een andere aard in vergelijking met voorafgaande jaren. Minder training, vooral een gebrek aan loopkilometers, en een algemeen minder vormpeil zorgen voor wat onzekerheid. De pijnlijke ribben doen daar geen goed aan. Maar ook het lange seizoen begint zijn tol te eisen.
0 Comments
Nu na Bevergem de voertaal het West-Vlaams is geworden, mag ik en kan ik me wel een West-Vlaamse uitdrukking permitteren. Daarenboven wil ook ik mijn steentje bijdragen tot het promoten van mijn moedertaal. Volgende slagzinnen betekenen nagenoeg hetzelfde als ’t hield an de rebben:’ ’t woa zwoare paté’, of ‘ ’t woa nie gesketen’, of ‘da woa nie geweune’. Vertaald naar het Nederlands betekent dit zoveel als ‘dit was een echte uitdaging’.
Al enkele jaren stond de Red Rock Challenge op mijn bucketlist. Maar tot op vandaag was het me nog niet gelukt om aan de start te staan. Ook nu hing het aan een zijden draadje. Door een valpartij vorige week had ik mijn ribben gekneusd. Tot donderdagavond was ik onzeker. Ondanks de aanhoudende pijn, maakte het hart plaats voor de rede en besliste ik om toch deel te nemen. De intentie was deze keer niet presteren maar genieten van het evenement. En inderdaad de Red Rock Challenge X-duathlon kan tellen. Het leuke aan deze X-duathlon is dat men de normale format verlaat. Zo wordt hier gestart met een 20-tal km op de MTB, gevolgd door een trailrun van een kleine 10K en om terug te eindigen met 20km mountainbiken, met als decors de Red Rocks in Luxemburg. Samen met mijn partner in crime Wesley stonden we vrij vooraan het pak. Wanneer het startschot ging, stoven we met zo’n 100 duathleten richting de Red Rocks. Ondanks mijn intentie niet te zot te doen, ga ik direct in de red zone. Na nog geen 2km lopen mijn benen vol en schreeuwen mijn ribben naar rust. Maar daar mogen ze de volgende kleine drie uur naar fluiten. Ik raak maar niet op dreef. Is het de pijn, is het een mindere dag?.... Ik beland in een groepje met o.a. Wesley. Wesley rijdt de pannen van het dak en ik heb moeite om volgen. Ook in ons groepje zit Congalves Paulo (Lux), een rechtstreekse concurrent in mijn agegroep. Hij werd in 2012 Europees kampioen Powerman Duathlon en 3de in 2013. Ik eindigde in diezelfde wedstrijd telkens 4de. We blijven lange tijd samen tot ik in een afdaling een verkeerd pad kies en verkeerd rij. Hierdoor verlies ik tijd en verschillende plaatsen en plots rij ik na de eerste vrouw in de wedstrijd. Ondanks het tijdverlies zie ik niet veel later Wesley terug voor me uitrijden. Ik hoorde achteraf dat hij gevallen was. We kunnen samen wisselen. Ik start rustig aan mijn trailrun maar kan een mooi tempo ontwikkelen. En ik loop richting Paulo. Ik speel jojo, maar kan niet aansluiten. De tweede keer op de MTB doet pijn. Toch kan ik een redelijk tempo ontwikkelen en maak ik terug enkele plaatsen goed. Ook Paulo moet eraan geloven. Ik vlieg. Althans een 30-tal minuten. Dan is plots het vat leeg. Ik verlies tijd en ook nog 1 plaats. Het laatste kwartier is er teveel aan. Desondanks kan ik toch comfortabel finishen. Aan de finish heb ik totaal geen notie van mijn plaats of resultaat. 3 minuten later komt Wesly over de meet. Samen rijden we wat los en gaan we de resultaten bekijken. Tot mijn grote verbazing zie ik dat ik op 101 deelnemers 15de word en eerste in de categorie masters 1. En dat met gekneusde ribben! Lik da we zeggen: ’t Hield an de rebben!!! No pain, no glory is één van mijn slogans waar ik nu en dan wel eens mee uitpak. Twee dagen na de feiten zit ik aan mijn computerscherm en toetsenbord om relaas uit te brengen van mijn MTB-wedstrijd en cyclocross op de Kluisberg, in plaats van in het zwembad baantjes te trekken.
No glory, maar vooral veel pijn... Maar nu over naar de orde van de dag, het schrijven van mijn wedstrijdverslag. Op zaterdag laatstleden ging in het Kluisbos om 10u AM een MTB crosscountry en om 2u PM een cyclocrosswedstrijd door. Dit leek me ideaal om deze 2 wedstrijden te combineren als training op de Red Rock Challenge X-duathlon die volgend weekend doorgaat. Na de gebruikelijke routine, gaande van ontbijt tot parcoursverkenning, sta ik met 18 andere MTB'ers aan de start van mijn eerste XC na vele jaren. Er zijn 2 categorieën, -35 en +35. In mijn categorie zijn we met 14. Ondanks het beperkt aantal renners zijn het vooral specialisten van dit werk, met op kop Quincy Vens. Het is mij direct duidelijk dat vooral de focus moet liggen op ervaring opdoen, dan wel te mikken op een goed resultaat . Met zijn allen staan we aan de start, die een smalle aanloopstrook is bergop naar het eigenlijke parcours. Ik plaats me helemaal achteraan. Het startschot wordt gegeven en ik mis volledig mijn start. Geen nood, ik moet hier geen resultaat rijden. Het begin is een lange singletrack met vele bochten, waar inhalen sowieso moeilijk is. Ik wil mij vooral focussen op mijn bochtentechniek. En dat gaat wonderwel. Door de slechte start zit de wedstrijd na 1 ronde al bijna in zijn definitieve plooi. Ik rij dan op een 9de positie overall en 6de in mijn categorie. Tot halverwege de wedstrijd iemand vanuit de achtergrond terug komt aansluiten. Ik probeer te volgen en verlies mijn focus en ga in een bocht onderuit. Ik plant mijn elleboog met mijn volle gewicht in mijn ribbenrooster en voel direct dat de zwaartekracht zijn werk doet. Ademen gaat moeilijk, maar zoals eerder gezegd 'no pain, no glory'. Terug de fiets op en knallen. Door de adrenaline die door mijn lichaam giert voel ik geen pijn, maar weet ik dat dit niet OK is. Na enkele minuten voel ik toch de pijn opkomen en beslis ik om gewoon op tempo de wedstrijd uit te rijden. Ik eindig 7de in mijn reeks en 10 overall. Even bekomen en dan beslissen of ik de cyclocross wel nog rij. Wederom met gelijkaardige zegswijzen als 'no pain, no gain' of 'pain is temporary, quitting lasts forever', sta ik aan de start van mijn tweede wedstrijd die dag. In de LRC zit ik de categorie D (45-55) oftewel de jonge garde van den OKRA. Deze reeks telt 26 deelnemers. Gezien de pijn, sta ik helemaal achteraan en ga ik als laatste van start. Maar om één of andere reden vlieg ik door de bochten, knal ik bergop en rij ik zonder probleem 1km/h sneller dan deze morgen. Zo kan ik vanuit een verloren laatste positie tot een 8ste positie oprukken. In de laatste 500m word ik nog geremonteerd en eindig ik toch mooi 9de. Tot zover alles nog OK. De zondag sta ik op en voelen de ribben alles behalve OK. Ik doe nog een training van 3 uur in de Middelkerkse duinen. Maar dan crash ik. De pijn wordt steeds heviger. Nu vandaag is het motto: No glory and lots of pain!!!! De Red Rock Challenge X-duathlon komt in het gedrang en het is dan ook onwaarschijnlijk dat ik er zal starten. Het worden 6 weken pijn verbijten en dan komen we terug!! En om te eindigen: What doesn't kill you, makes you stronger. En nu zijn de slogans op! |
AuteurJan Goddaer AKA Godi. Archieven
December 2022
Categorieën |