2019 loopt op zijn einde. Dus tijd om een balans op te maken.
Het werd een jaar met ups and downs. Eind 2018 zette ik me scherp om er nog eens deftig tegen aan te gaan. Nu 12 maand later en 6 kg zwaarder, moet ik eerlijk toegeven dat ik maar deels in mijn opzet ben geslaagd. In de eerste helft van 2019 kon ik de meubelen nog redden. Vanaf juli brak de veer en tot op vandaag is van trainen al lang geen sprake meer. Gewoon nog wat sporten en bewegen is het nieuwe credo. Een jaar om niet snel te vergeten, maar tevens een jaar waar ik liever niet aan herinnerd word... Hoe is het zover kunnen komen? Ik had een goede winter en had me een aantal doelen gesteld in de eerste helft van 2019. Een eerste hoofddoel in mijn macroplanning was in maart het BK crossduathlon in Retie, een tweede het BK Duathlon lange afstand in Geluwe begin mei. Mijn debuut op zowel de BeMC, de zwaarste meerdaagse mountainbike marathon in de Benelux, als de Raid VTT des Chemins du Soleil in de Rhônes-Alpes waren de laatste speerpunten van mijn macroplanning. Beiden vond je respectievelijk halverwege mei en begin juni terug op de kalender. Mijn wedstrijdkalender zou ik in functie van deze 4 speerpunten aanvullen. Vanaf juli zou ik dan het tweede deel van mijn seizoen plannen. Professioneel stond ik voor een grote uitdaging, de opstart van een nieuw woonzorgcentrum. De opening was gepland eind mei, begin juni. De kunst zou er in bestaan om sport en werk op elkaar af te stemmen. De wet van Murphy... Ik start het seizoen heel goed en laat direct mooie resultaten noteren. Zo word ik 2de H50 na de ongenaakbare Filip Parein op de crossduathlon van Westrozebeke en als eerste 50 plusser mag ik op het tweede schavotje van het podium bij de H40 op de Sandman Inferno na Kevin Strubbe en voor ploegmaat Wim. Maar mooie liedjes duren niet lang... In februari krijg ik slecht nieuws over de gezondheidstoestand van mijn vader. Ik neem tussendoor toch nog deel aan het clubkampioenschap, waar ik letterlijk iedereen aan flarden loop en rijd. Maar door 5 wegvergissingen moet ik de overwinning toch uit handen geven. Dit is waarschijnlijk mijn sterkste prestatie in 2019. Murphy... Vier dagen later sterft mijn vader... De focus op de sport verdwijnt en ondertussen zit ik in volle voorbereiding voor de realisatie van het nieuwbouwproject in Bellegem, een nieuw woonzorgcentrum. Sportief kan ik me moeilijk opladen. Toch ga ik op 14 maart richting Retie voor het BK crossduathlon. Op papier maak ik een kans en de conditie is er nog altijd. Maar wie kom ik terug op mijn pad tegen. Jawel, fucking Murphy. Door een noodweer wordt het BK geannuleerd. Nu focus richting BK Duathlon lange afstand begin mei. Maar door de drukke agenda en een mindere mentale weerbaarheid pas ik voor het BK en laat ik ook de Raid VTT des Chemins du Soleil varen. Ik focus me enkel nog op de BeMC. Daar gaat mijn planning... De BeMC overleef ik. Ik kan heel tevreden terugblikken op deze 4daagse met een 11de plaats bij de H50. Vanaf juni staat alles in het teken van het werk. Ik pik hier en daar een wedstrijd mee. Ik haal al bij al mooie resultaten, zonder te trainen. In juli breekt de veer. Vanaf dan geldt de volgende slogan: (If you) don’t train, perform smart. In september laad ik me nog eens op voor het BK sprintduathlon in Herentals. Op papier maak ik kans voor podium en misschien zelfs meer. Maar opnieuw kom ik fucking Murphy tegen. Na 4km wedstrijd loop ik een hamstringblessure op en finish ik op halve kracht of op één been als 3de H50. Hier zat meer in. De bronzen medaille verzacht de pijn... Ondanks fucking Murphy haal ik in 2019 toch 12 overwinningen in mijn leeftijdscategorie. Vandaag, 30 december, is er van een macroplanning, training of ambitie geen enkel sprake. In 2020 nemen we de dingen zoals ze komen en mijden we fucking Murphy!
0 Comments
|
AuteurJan Goddaer AKA Godi. Archieven
December 2022
Categorieën |