Nu na Bevergem de voertaal het West-Vlaams is geworden, mag ik en kan ik me wel een West-Vlaamse uitdrukking permitteren. Daarenboven wil ook ik mijn steentje bijdragen tot het promoten van mijn moedertaal. Volgende slagzinnen betekenen nagenoeg hetzelfde als ’t hield an de rebben:’ ’t woa zwoare paté’, of ‘ ’t woa nie gesketen’, of ‘da woa nie geweune’. Vertaald naar het Nederlands betekent dit zoveel als ‘dit was een echte uitdaging’.
Al enkele jaren stond de Red Rock Challenge op mijn bucketlist. Maar tot op vandaag was het me nog niet gelukt om aan de start te staan. Ook nu hing het aan een zijden draadje. Door een valpartij vorige week had ik mijn ribben gekneusd. Tot donderdagavond was ik onzeker. Ondanks de aanhoudende pijn, maakte het hart plaats voor de rede en besliste ik om toch deel te nemen. De intentie was deze keer niet presteren maar genieten van het evenement. En inderdaad de Red Rock Challenge X-duathlon kan tellen. Het leuke aan deze X-duathlon is dat men de normale format verlaat. Zo wordt hier gestart met een 20-tal km op de MTB, gevolgd door een trailrun van een kleine 10K en om terug te eindigen met 20km mountainbiken, met als decors de Red Rocks in Luxemburg. Samen met mijn partner in crime Wesley stonden we vrij vooraan het pak. Wanneer het startschot ging, stoven we met zo’n 100 duathleten richting de Red Rocks. Ondanks mijn intentie niet te zot te doen, ga ik direct in de red zone. Na nog geen 2km lopen mijn benen vol en schreeuwen mijn ribben naar rust. Maar daar mogen ze de volgende kleine drie uur naar fluiten. Ik raak maar niet op dreef. Is het de pijn, is het een mindere dag?.... Ik beland in een groepje met o.a. Wesley. Wesley rijdt de pannen van het dak en ik heb moeite om volgen. Ook in ons groepje zit Congalves Paulo (Lux), een rechtstreekse concurrent in mijn agegroep. Hij werd in 2012 Europees kampioen Powerman Duathlon en 3de in 2013. Ik eindigde in diezelfde wedstrijd telkens 4de. We blijven lange tijd samen tot ik in een afdaling een verkeerd pad kies en verkeerd rij. Hierdoor verlies ik tijd en verschillende plaatsen en plots rij ik na de eerste vrouw in de wedstrijd. Ondanks het tijdverlies zie ik niet veel later Wesley terug voor me uitrijden. Ik hoorde achteraf dat hij gevallen was. We kunnen samen wisselen. Ik start rustig aan mijn trailrun maar kan een mooi tempo ontwikkelen. En ik loop richting Paulo. Ik speel jojo, maar kan niet aansluiten. De tweede keer op de MTB doet pijn. Toch kan ik een redelijk tempo ontwikkelen en maak ik terug enkele plaatsen goed. Ook Paulo moet eraan geloven. Ik vlieg. Althans een 30-tal minuten. Dan is plots het vat leeg. Ik verlies tijd en ook nog 1 plaats. Het laatste kwartier is er teveel aan. Desondanks kan ik toch comfortabel finishen. Aan de finish heb ik totaal geen notie van mijn plaats of resultaat. 3 minuten later komt Wesly over de meet. Samen rijden we wat los en gaan we de resultaten bekijken. Tot mijn grote verbazing zie ik dat ik op 101 deelnemers 15de word en eerste in de categorie masters 1. En dat met gekneusde ribben! Lik da we zeggen: ’t Hield an de rebben!!!
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurJan Goddaer AKA Godi. Archieven
December 2022
Categorieën |