Epic verwijst naar iets legendarisch of heldhaftigs en dat is zeker het geval voor de EPIC 200. 200km mountainbiken in de Brabantse Ardennen in de regio van Waver, tevens startplaats van dit evenement, en dat in de winter. Het lijkt onmenselijk. En toch...
De Epic 100, de kleine broer van de Epic 200, leek mij meer haalbaar. Al zou het weer bepalend zijn! Bij een regeneditie en dat in de winter, is finishen voor mij quasi onmogelijk. Toch wou ik er bij zijn om zo de nodige km’s en hoogtemeters te halen in functie van de BeMC. Ook Dirk Baert deelde dezelfde mening. Zo stonden de 2 oudjes van Team Bikesensation aan de start voor hun epische heldentocht. D-day: Het is 7u en de wekker gaat af. Opstaan. Ontbijt bestaat uit witte boterhammen met abrikozenconfituur gedopt in koffie. Hmmm. Om 8u ga ik richting de inschrijvingen. Het is koud. 2 graden en hier en daar zie je rijmplekken. Vraag is welke kledij doe ik aan? Want het belooft wel 12 graden te worden. Zaak is om niet te dik of te licht gekleed van start te gaan. Ik kies voor de zekerheid en voorzie me van de nodige lagen. Ondertussen krijg ik vanuit het niks serieuze keelpijn. Slikken doet pijn. De griep is in het land en de keelontstekingen staan goedkoop. Dat belooft. Om 9u vertrek ik in het zog van Dirk voor 100km afzien. Ik start voorzichtig. Ik ben precies niet klaar om af te zien. Zodra het klimt moet ik Dirk laten rijden. Ik voel me niet top. Wat ziekjes... Ik maak tempo en rij steeds met de handrem op. Na enkele hellingen kom ik in mijn ritme. Vooral bergop gaat het steeds beter en beter. Ik sluit bij Dirk aan. Tot km 50 rijden we samen. Al hang ik steeds aan de rekker en speel ik continu jo-jo. Bergop heb ik over maar op het vlakke of tegen de wind kom ik kracht tekort. Van koude is al lang geen sprake meer. Meer zelfs de zon straalt en ik ben aan het chaufferen. Op km 50 gebeurt het ondenkbare. Dirk kent een moeilijk moment en moet bergop passen. Ik rij zonder forceren verder. Dirk speelt nu jo-jo. Na enkele hellingen is van Dirk geen sprake meer... Dit had ik niet zien aankomen. Tot 3u45 bolt de Cannondale lekker. Vanaf dan begint de motor te sputteren en zijn de benen al serieus verzuurd. De laatste 15 km worden een lijdensweg. Ik geraak geen poot meer vooruit. Ik verwacht ieder moment Dirk. Het duurt echter tot de laatste hectometers alvorens Dirk me terug in het vizier krijgt. Ik bol tevreden en afgepeigerd als 21ste en 3de H50 over de meet, op 1 sec gevolgd door Dirk. Elk kenden we onze goede en slechte momenten, weliswaar op een verschillend tijdstip, wat toch resulteerde in een gezamelijke finish. Mooier kon niet. Wat een contrast met vorig jaar toen ik bergop geen poot vooruit raakte. Nu een dag later, met de nodige keelpastilles en pijnstillers, geniet ik nog na.
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurJan Goddaer AKA Godi. Archieven
December 2022
Categorieën |