Vorige zondag stond ik aan de start van de Sandman Race Sprintduathlon in de Panne. Mijn eerste wedstrijd voor TeamBikeSensation.
De laatste weken waren niet de meest ideale om de competitie te hervatten. De vakantie zorgde voor zo'n 4kg gewichtstoename. En geloof me, het was geen spiermassa... Ook de eerste werkweken lieten heel weinig training toe. En als toetje zijn in september in onze woonzorgcentra jaarlijks twee grote feesten met op het menu vele bakken friet met mayonnaise, verschillende brochetten, de nodige wafels en gebak en liters cola. Kort samengevat: ik sta niet messcherp oftewel 'razorblade Godi' is niet meer. Toch wou ik de sandmanrace zeker niet missen. Het is de eerste keer dat ik door het zand zou klieven en dat leek me een leuke uitdaging. Gezien de conditie en een weerspannige achillespees koos ik wijselijk voor de korte afstand. Om niets aan het toeval over te laten ging ik voor een pitstop naar Bikesensation. De tractorbanden maakten plaats voor snelle beachbanden. De wedstrijd startte om 11u. Dit betekent om 7u boterhammen met abrikozenconfituur, om 8u30 parcoursverkenning en om 10:15 naar de wisselzone gaan om de MTB, helm en MTB-schoenen te deponeren. De parcoursverkenning op de MTB leerde ons dat het MTB-parcours niet echt zwaar was. Het loopparcours in de duinen, Romeinse vlakte genaamd, was andere koek. Ondanks dat het een sprintduathon was, zou hier van sprinten weinig sprake zijn. We stonden met 28 aan de start, waarvan 7 in de categorie H40. Het plan was om in de eerste run voorzichtig te starten, eens op de MTB zou ik het gas volledig opendraaien en de tweede run door de Romeinse vlakte zou ik gewoon op tempo, zonder me op te blazen, afwerken. Zo gezegd zo gedaan. Ik start heel rustig en ruk op naar de eerste positie overall met in mijn zog een jonge atleet. We wisselen samen maar na de eerste zandstrook ga ik er alleen vandoor op de MTB. Toch komt een andere atleet aansluiten. Het eerste wat ik roep is: 'veteraan?'. Het antwoord is 'nee'. OK, dat is mooi meegenomen en we beslissen samen rond te draaien. In het begin van de tweede ronde ben ik terug alleen op pad tot ik in de singletracks in het bos gehinderd wordt door tragere atleten van de lange afstand. Hierdoor verlies ik terug mijn voorsprong en kan mijn kompaan terug aansluiten. Eens uit de singletracks, plaats ik een versnelling. Ketting op den asse, zoals we zeggen. En weg ben ik. Nu definitief. Ik kan solo beginnen aan de zware slotrun maar moet nooit diep gaan en kan vlot de race winnen met 1min37 voorsprong op de nummer 2!!! Moet er nog zand zijn! I love when a plan comes together, dixit Hannibal Smith (the A-team) ;-).
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurJan Goddaer AKA Godi. Archieven
December 2022
Categorieën |