Zaterdagmorgen, 6 april, de dag voor de Ronde van Vlaanderen en de marathon van Rotterdam, sta ik op voor een rit met de MTB van iets meer dan 2 uur. Gewoon fun. Wat losrijden, klimmen en wat techniek. In de namiddag staat immers de natuurloop in Beernem, thuisbasis van TeamBikesensation, op het programma. Vorig jaar was ik ook van de partij, maar na 1km stond ik al aan de kant met een kapotte hamstring. Dit jaar heb ik iets recht te zetten.
Als voorbereiding op het BK Duathlon lange afstand kan ik wel extra loopkilometers gebruiken. Daarom de keuze voor de 15km. Boodschap is rustig starten om dan, eens warm gedraaid, er een doorgedreven training van te maken. Ik start op een 4de rij en moet zo met de handrem op lopen, wat me goed uitkomt. Ik loop gestaag verder en haal continu in. Na een 3km loop ik op een 2de positie overall. Ik raak ‘in the zone’. Eens ‘in de zone’ wordt pijltjes volgen moeilijk. Ik loop in een soort roes en droom wat. Lap, ik sla rechts af al staat er geen pijltje. Na enkele 10 tallen meters besef ik dat ik fout loop. Ik maak rechtsomkeer en moet terug inhalen. Toch kan ik opnieuw vlot naar de 2de plaats lopen. Ik word wel op de voet gevolgd door 2 lopers. Op het einde moet ik nog versnellen om mijn 2de plaats veilig te stellen. Het beste is er dan wel af. Ik finish als 2de overall en 1ste H50 op een 251 deelnemers. Als training kon dit zeker tellen. Mission accomplished!! De Grand Raid Nisramont oftewel 4km kajakken, 20km MTB, 8km Trailrun, 11km MTB en 4km Run&Bike stond al een tijdje op mijn bucketlist. Na zondag kon ik hem eindelijk schrappen. De Grand Raid doe je in duo. Dirk Baert kon ik overtuigen om met mij dit avontuur aan te gaan. Het doel was samen genieten van dit evenement, zonder enige druk of prestatiedrang.
Dat de druk er niet was, zag je al in de voorbereiding. De wedstrijd: We raken niet echt op gang waardoor we laattijdig aan de start komen en zelfs te laat met de kajak het water ingaan. We zien ver voor ons de massa vertrekken. Als allerlaatste beginnen we te peddelen. De inhaalrace is begonnen, voor zoverre je daar van kunt spreken. Het enige voordeel is dat ik perfect in alle rust de instructies van Dirk kan volgen. Links, rechts, links, rechts, .... Zij die mij kennen weten namelijk dat ik van kajakken geen kaas heb gegeten. Al na enkele minuten voelen mijn armen en schouders als lood aan. De spieren lopen vol, verzuren en verkrampen. Ondertussen raken we in de achterhoede van het peleton. Nu maken we wat plaatsen goed. Het blijft voor mij vechten met de peddels. Dankzij Dirk overleven we deze proef. Met een 203de tijd op een 300-tal deelnemers wisselen we. Op de MTB voel ik me sterk en kan ik vrij snel tempo ontwikkelen en rapen we duo na duo op. In de afdalingen neemt Dirk me op sleeptouw, bergop doe ik mijn ding. Zo doen we dit 20km lang op een bij momenten heel technisch parcours, om dan te wisselen voor 8km trailrunnen. Ook hier worden we getrakteerd op unieke klauterpartijen, singletracks en technische afdalingen om vingers en duimen van af te likken. Nu begint de wedstrijd. Dirk heeft weinig ervaring met lopen en geen ervaring met trailrun. Het wordt voor hem afzien met de grote A. Maar op zijn beurt bewonderenswaardig hoe hij vecht en overleeft. We verliezen slechts 1 plaats. Op naar de volgende 11km MTB. Het wordt zoeken naar het ideale tempo. Dirk heeft last van zijn rug door het lopen en mist daardoor de nodige kracht. Op het einde komen we erdoor en maken we nog enkele plaatsen goed. In de slot run&bike loop ik de mijn ziel uit mijn lijf. We maken nog enkele plaatsen goed en verliezen op de meet nog een duel om de eer. Maar dat kan de pret niet bederven. Het was een mooi avontuur!!! Het levert ons een 58ste plaats op. Als oudjes kunnen we hier trots op zijn. Dit smaakt naar meer!!! Traditiegetrouw vond op zaterdag de crossduathlon des Lacs plaats aan het bikepark van Lac de l’eau d’heure en dit als afsluiter van het Belgische crossduathlon seizoen. Een crossduathlon op een mooie site die je niet mag missen.
Toen ik mijn jaarplanning opmaakte besliste ik om de Grand Raid Nisramont van mijn bucketlist te schrappen. Deze stond er al een tijdje op maar pas dit jaar vond ik een partner. Samen met Dirk Baert zou ik me aan dit avontuur wagen. Gezien deze daags na de crossduathlon des Lacs doorging, zou ik dit jaar voor deze crossduathlon passen. Door de annulatie echter van het BK was mijn honger nog niet gestild en wou ik hier toch deelnemen, maar dan gewoon als training, niet voluit en met de nodige reserves. Zo zou ik toch al bij al fris aan de start kunnen staan van de Grand Raid. Niet voluit en met de nodige reserves betekent dat ik mijn eerste run traag moet afwerken om dan voluit te fietsen en de slotrun opnieuw op reserve te lopen. Iets compleet tegen mijn natuur in... Bij de verkenning voel ik dat mijn benen nog steeds verzuurd zijn van de North C Trail. Een stramme rechter kuit overtuigt mij des te meer om me aan het vooropgestelde plan te houden. Zo posteer ik me in de achterhoede van het peleton. Ik start heel traag en loop de eerste honderden meters in het pak mee. Ik versnel wat maar loop continu op reserve. Ik zie mijn concurrenten steeds verder weglopen. Zo wissel ik ver weg van de top van de wedstrijd. Eens op de MTB ga ik voluit. Ik haal continu in en kan zo naar een 11de positie overall fietsen. In de slotrun loop ik terug op het gemakske. Ik verlies nog 1 plaats. Ondanks ik de wedstrijd op reserve afwerk finish ik als 12de overall en 1ste H50. Mijn eerste overwinning dit jaar. De laatste weken waren een emotionele rollercoaster waardoor de honger naar sport volledig op de achtergrond kwam te staan. De loopjes of MTB-ritten werden steeds ingekort wegens geen zin of energie. Een platte batterij. De drang naar competitie is dan ook ver te zoeken.
Vorig weekend stond het BK crossduathlon aangestipt als mijn eerste hoofddoel van dit seizoen, maar een hevige storm, die het land doorkruiste, besliste daar anders over. Code oranje en annulatie van de wedstrijd. Ondanks medaillekansen voelde ik geen ontgoocheling. Als het hoofd niet meewil dan is competitie ver af. Toch wil ik niet bij de pakken blijven zitten. Al een tijdje geleden had ik me ingeschreven voor de North C Trail in Koksijde. Ik nam me voor om sowieso te gaan. Ik heb namelijk toch enige roots in Koksijde. Ik ambieerde geen resultaat. Gewoon er bij zijn en de natuurelementen voelen. De aangekondigde wind en winterse hagelbuien beloofden in elk geval veel goeds. In tegenstelling tot de meeste organisaties wordt hier de geboortedatum en niet het geboortejaar als criterium voor de opdeling van de leeftijdscategorieën gebruikt. Concreet betekent dit dat ik pas vanaf 20 april tot de agegroup H50 behoor. Resultaat, ik sta als oudje bij de H40 aan de start. Niettegenstaande ik geen ambitie heb en ik bij de H40 wordt gerekend waardoor mogelijke winst in mijn agegroup uitgesloten is, taxeer ik aan de start de atleten rondom mij. De aard van het beestje... Ik zie 2 kalende mannen op de eerste rij staan. Die moet ik in het oog houden. Ik start op een derde rij, rustig. Zoals iedereen trouwens. Ik kom snel vooraan en loop zelfs een gans stuk tegen wind aan de leiding, voor mannen als Kris Coddens. Mijn ‘moment de gloire’ heb ik alvast gehad. Het is beuken tegen de wind. Ik verzwak wat en zak weg in de kopgroep. Bij het verlaten van het strand moet ik mijn inspanning bekopen en verlies ik kostbare tijd en plaatsen. Ik loop rond een 11de positie. Ik geniet van het parcours, de wind en zelfs de hagelbuien. Ik loop ondertussen als 2de H40. Ik kan gans de wedstrijd mijn ding doen en eindig zo, weliswaar verzuurd en onderkoeld, op een 9de plaats overall en een 2de bij de H40. Ik was blij om er bij te zijn. Toch een stap in de goede richting... . Door omstandigheden zal ik mijn verslag beperken tot het videoverslag van Niki Devoldere.
https://www.youtube.com/watch?v=l0onyojU3BE Epic verwijst naar iets legendarisch of heldhaftigs en dat is zeker het geval voor de EPIC 200. 200km mountainbiken in de Brabantse Ardennen in de regio van Waver, tevens startplaats van dit evenement, en dat in de winter. Het lijkt onmenselijk. En toch...
De Epic 100, de kleine broer van de Epic 200, leek mij meer haalbaar. Al zou het weer bepalend zijn! Bij een regeneditie en dat in de winter, is finishen voor mij quasi onmogelijk. Toch wou ik er bij zijn om zo de nodige km’s en hoogtemeters te halen in functie van de BeMC. Ook Dirk Baert deelde dezelfde mening. Zo stonden de 2 oudjes van Team Bikesensation aan de start voor hun epische heldentocht. D-day: Het is 7u en de wekker gaat af. Opstaan. Ontbijt bestaat uit witte boterhammen met abrikozenconfituur gedopt in koffie. Hmmm. Om 8u ga ik richting de inschrijvingen. Het is koud. 2 graden en hier en daar zie je rijmplekken. Vraag is welke kledij doe ik aan? Want het belooft wel 12 graden te worden. Zaak is om niet te dik of te licht gekleed van start te gaan. Ik kies voor de zekerheid en voorzie me van de nodige lagen. Ondertussen krijg ik vanuit het niks serieuze keelpijn. Slikken doet pijn. De griep is in het land en de keelontstekingen staan goedkoop. Dat belooft. Om 9u vertrek ik in het zog van Dirk voor 100km afzien. Ik start voorzichtig. Ik ben precies niet klaar om af te zien. Zodra het klimt moet ik Dirk laten rijden. Ik voel me niet top. Wat ziekjes... Ik maak tempo en rij steeds met de handrem op. Na enkele hellingen kom ik in mijn ritme. Vooral bergop gaat het steeds beter en beter. Ik sluit bij Dirk aan. Tot km 50 rijden we samen. Al hang ik steeds aan de rekker en speel ik continu jo-jo. Bergop heb ik over maar op het vlakke of tegen de wind kom ik kracht tekort. Van koude is al lang geen sprake meer. Meer zelfs de zon straalt en ik ben aan het chaufferen. Op km 50 gebeurt het ondenkbare. Dirk kent een moeilijk moment en moet bergop passen. Ik rij zonder forceren verder. Dirk speelt nu jo-jo. Na enkele hellingen is van Dirk geen sprake meer... Dit had ik niet zien aankomen. Tot 3u45 bolt de Cannondale lekker. Vanaf dan begint de motor te sputteren en zijn de benen al serieus verzuurd. De laatste 15 km worden een lijdensweg. Ik geraak geen poot meer vooruit. Ik verwacht ieder moment Dirk. Het duurt echter tot de laatste hectometers alvorens Dirk me terug in het vizier krijgt. Ik bol tevreden en afgepeigerd als 21ste en 3de H50 over de meet, op 1 sec gevolgd door Dirk. Elk kenden we onze goede en slechte momenten, weliswaar op een verschillend tijdstip, wat toch resulteerde in een gezamelijke finish. Mooier kon niet. Wat een contrast met vorig jaar toen ik bergop geen poot vooruit raakte. Nu een dag later, met de nodige keelpastilles en pijnstillers, geniet ik nog na. De Sandman Inferno 2019 heeft zijn naam alle eer aangedaan. Een oord van helse verschrikkingen. Een echt grijze dag waar je geen hond door jaagt. Koude, wind en regen waren de ingrediënten van deze strand- en duinduathlon in Westende.Ondanks het rotweer tekende bijna het ganse team present.
Gelukkig koos ik voor de light versie. Een Inferno voor softies... De rest van het team, met uitzondering van Niki Devoldere, maakte dezelfde keuze. De wedstrijd zelve: Om 10:30 staan we met 71 deelnemers, die voor de Light versie kozen, aan de start. Ik posteer me op de tweede rij. Drie, twee, een en iedereen trekt zich op gang. Ik start vlot en zie mijn ploegmakker Wim Decoene enkele plaatsen voor me uit lopen. Ik hou hem in het vizier, al wordt hij kleiner en kleiner. Ik loop de wisselzone binnen rond een 10de plek en wissel heel vlot. Zo kan ik met een kleine achterstand op Wim vertrekken voor 20km MTB op het strand en in de Westendse duinen. Al snel haal ik Wim, Gianni Vanhooren en Joeri Deleebeeck in. Er sluiten nog enkele renners aan. Op de golfbrekers probeer ik het verschil te maken en ons groepje wordt uitgedund. Wim en Joeri moeten de rol lossen. We rijden richting Kevin Strubbe die op een derde positie ligt, achter het kopduo Kasper Lagae en Robin Schuermans. Kevin dringt niet meer aan en laat zich inlopen. Zo gaan we met zijn zessen richting de duinen. Door de regen zie ik door mijn bril geen steek meer. Dan maar zonder bril met versterkte glazen verder. Eens de duinen in wordt het harken. Door het beperkte zicht schat ik de bochten continu verkeerd in. Daar bovenop hebben de slicks te weinig grip in de singletracks. Ik moet passen en blijf met Tim Vijverman en Gianni Vanhooren achter. Ik wissel uiteindelijk als 7de met een kleine achterstand op Gianni. Tim volgt iets verder. Ik start de slotrun vlot en loop al snel samen met Tim richting Gianni. Eens bij Gianni moet ik Tim laten gaan. De rest van de race lopen Gianni en ik samen. Ik sleur op kop maar heb niet de benen om Gianni er af te lopen en in de laatste hectometers moet ik passen op een moordende versnelling. Tevreden finish ik als 8ste overall en 2de H40 na Kevin Strubbe, bij het ontbreken van een H50 categorie. Wim wordt 9de overall en 3de H40. Dit was er eentje om niet snel te vergeten. We schrijven 26 januari, de dag dat mijn vader 86 jaar wordt. Dat we ouder worden en steeds minder vat krijgen op de tijd en op wat het met ons doet, ondervind ik zelf. Etienne Vermeersch is niet meer, mijn vader is 86 en ik duik de categorie +50 binnen.
Von Bismarck voerde in 1889 de pensioenleeftijd op 65 jaar in. Met die gedachte toen, dat haast niemand deze leeftijd haalde. Zo heb je in de topsport ook een ongeschreven wet dat 35 of 40 jaar de leeftijd is waarop je de fiets of schoenen aan de haak hangt. Bij de recreatieve competitiebeesten ligt de grens op 50. Wel, ik heb deze grens bereikt. Wat nu? Grenzen verleggen, denk ik dan! Zo sta ik op 26 januari aan de start van mijn eerste wedstrijd van het seizoen 2019, opnieuw onder de vlag van Team Bikesensation, maar ook voor het eerst in de categorie H50. Het geeft een dubbel gevoel. Blij om er nog altijd bij te kunnen zijn, triest om te beseffen dat het mooiste achter de rug ligt. Met dit besef beleef ik de sport en de wedstrijden anders. Het tot het gaatje gaan maakt plaats voor met enige reserve en comfort te genieten. Met die intentie sta ik ook aan de start. Op een 4de rij... laat de jonge gasten maar knallen. Samen met Niki Devoldere verdedigen we de kleuren van de groen-zwarte armada. Een resultaat halen is ondergeschikt. In de H50 wordt zelfs een podium moeilijk met mannen als Filiep Parein en David Tournant. Het startschot gaat af. Ik vertrek rustig en kan niet voluit lopen. Maar na één ronde van ongeveer 1,3km die we 3 maal moeten afleggen, voel ik de boterhammen met confituur opkomen. Voluit lopen zit er sowieso niet in en ik probeer mijn tempo hoog te houden. Ik kan samen met Dirk Beullens wisselen. Dirk maakt een supersonische wissel! Hij is gaan vliegen. Ik begin het mountainbiken alleen. Het parcours telt 3 ronden en is een opeenvolging van vettige modderstroken, oplopende stroken asfalt en een passage met vettige singletracks. Al snel vormt zich een groepje met 3. We begrijpen elkaar en knallen elk om beurt. Dit is genieten! We gaan samen richting wisselzone. De wissel loopt voor geen meter. Ik vertrek voor de laatste 4km lopen. Ik start heel voorzichtig en kom meer en meer onder stoom. Zo raap ik nog verschillende atleten op waaronder Gianni Vanhooren en Sam Lepoutre. Ik finish zonder forceren op een mooie 10de plaats op 107 deelnemers en een 2de plaats bij de H50 (exclusief BK Brandweer). Dit is stukken beter dan verwacht. Gezond blijven is de boodschap, zodat we dit nog een tijdje kunnen doen. 2018 loopt op zijn einde. Op de wedstrijdkalender staat momenteel niks in fluo. De feestmaaltijden volgen elkaar in hoog tempo op. Het weer is grijs en koud. Dus tijd om terug te blikken op het afgelopen seizoen.
2017 eindigde met een linker enkel aan flarden. Gescheurde enkelbanden en een botoedeem. Vooral het botoedeem baarde me zorgen. In de boekjes las ik dat het herstel varieerde tussen de 6 à 12 maand. In het slechtste geval werd 2018 een verloren jaar. In het beste geval kon ik vanaf de vakantiemaanden terug mijn ding doen. Ik draaide heel snel de knop om en nam van de gelegenheid gebruik om in mijn laatste jaar als H40 nieuwe horizonten te ontdekken. Zo nam ik samen met Korneel Lagae, in duo, voor het eerst deel aan een beachrace, stond ik voor het eerst aan de start van een meerdaagse MTB raid, de LCMT en nam ik deel aan verschillende MTB endurance races. Dit alles met wisselend succes. Door het zand klieven was leuk. De LCMT werd een DNF en de endurance races in Wallonië waren altijd een feest. Tegen doktersadvies in stond ik in februari en maart aan de start van respectievelijk de Inferno Sandman Xduathlon en de Xduathlon van Lac de l’eau d’heure. Ik werd in beide wedstrijden derde bij de H40 maar kreeg steeds een hamstringblessure als toetje er bovenop. Reden was overbelasting van de rechter hamstring ten gevolge van een andere loophouding door de pijnlijke linker enkel. Hoe het lichaam een kinetische keten vormt... Het zou duren tot juni alvorens het lopen een beetje lukte. Halverwege juni stonden de 55,5 triathlon van Wanze en de Xtriathlon des Shark (Couvin) op het programma. In Wanze kon ik als derde H40 finishen en in Couvin werd ik 5de H40. Een geslaagde rentree. Vanaf juli kon ik eindelijk pijnvrij lopen en begon het tij te keren. Zowel tijdens de Xtriathlon van Butgenbach als deze van La Gileppe werd ik 3de H40 en presteerde ik terug op niveau. Net als vorig jaar won ik de Xtriathlon van Watrissart S bij de H40 en de Sandman Xduathlon S overall. Het jaar sloot ik af met een beachrace en een trailrun in Oostduinkerke. Vooral de trailrun in het Oostduinkerkse zand was een succes. Ik kon er als eerste H40 finishen. Ondanks een valse start kon ik 2018 toch in schoonheid afsluiten! 2019 wordt mijn eerste jaar bij de H50. Pfff. De categorie van de medioren om het mooi te zeggen... Dat ik ouder word betekent niet dat uitdagingen er minder op worden. Zo staan volgend jaar de Grand Raid Nisramont, BeMC, les Chemins du Soleil als nieuwe uitdagingen op de agenda samen met het gebruikelijke du- en triathlon programma. Op naar 2019! |
AuteurJan Goddaer AKA Godi. Archieven
December 2022
Categorieën |