Zoals de traditie het vraagt stond ik zaterdag opnieuw aan de start van de 14de editie van de tijdrit in Slypskapelle. Deze tijdrit wordt getypeerd door zijn parcours vol bochten met de nodige hoogtemeters alsook door zijn perfecte organisatie en super gezellige sfeer. Een tijdrit die je eigenlijk niet mag missen.
Pas diezelfde week haalde ik mijn tijdritfiets van onder het stof. Met slechts twee korte intervalsessies ging het moeten gebeuren. Het gevoel tijdens deze trainingen was allesbehalve top. Tijdrijden is lijden, zowel mentaal als fysiek. Tijdrijden is ook meer dan ‘zjirre rien’. Het vraagt een heel specifieke voorbereiding. Zo begint de wedstrijddag met de nodige hydratatie en carboloading, om dan het parcours te verkennen. Elke bocht wordt meermaals genomen om de meest ideale lijn te vinden. Verzetten worden getest. En dan komt het materiaal. Keuze van wielen, helm, kledij,… alles telt. De voorbereiding eindigt met de opwarming. Dit is niet zomaar losrijden, maar blokjes draaien tot de motor op toeren draait. Tijdrijden is pure wetenschap. Kent geen geheimen. Is eerlijk. Tijdrijden is mindfulness. Je leeft in het nu en komt in een tunnel terecht weg van de dagdagelijkse slameur. Over naar de tijdrit zelf. Om 14u58 knal ik van het startpodium voor 3 ronden van 6km. Ik start redelijk vlot en op de eerste helling kan ik mijn tempo vrij hoog houden. Maar naarmate de ronde vordert, begint de adem te stokken, doen de benen pijn en krijg ik het verdomd zwaar. In de tweede ronde krijg ik een patat rond mijn oren. Maar in de derde ronde kan ik me herpakken en pers ik er nog alles uit. Het levert me een 18deplaats overall op en een 7dein categorie H40. Wanneer ik de resultaten van mijn rechtstreekse concurrenten bekijk, kan ik alleen maar tevreden zijn gezien mijn beperkte voorbereiding. Het was een heel goede prikkel.
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurJan Goddaer AKA Godi. Archieven
December 2022
Categorieën |