‘Wat hebben wielrennen en dementie met elkaar gemeen?’, hoor ik jullie denken. En terecht, 2 werelden die op het eerste zicht niks met elkaar te maken hebben.
En toch... Wielrennen is, volgens mij, zo populair omdat het ‘het leven’ in al zijn facetten symboliseert. De hoogtes, de successen, het drama, de diepe dalen, de tegenslagen waar iedereen in zijn leven mee te kampen krijgt. Het verklaart de adoratie voor een Frank Vandenbroucke of een Marco Pantani. Wielrennen is 12 keer vallen en 13 keer opstaan om dat ene doel te bereiken, de meet halen. In het leven is dit ook zo. Zolang je een objectief hebt, ga je ervoor. Echter bij een diagnosestelling van dementie verliest men wel eens zijn doel of zingeving en belandt men in een soort sociaal isolement. Net die zingeving wil het Ventiel, buddywerking voor personen met jongdementie, teruggeven door nieuwe uitdagingen aan te reiken. En één van die uitdagingen is wielrennen... Enkele maanden geleden kreeg ik een bericht van Marcello Galetti met de melding: Hi cyclist, do you want to come to Pinerolo to talk about cyclism and dementia? Marcello Galetti is de directeur van het woon-zorgcentrum ‘Rifugio Re Carlo Alberto’ in Luserna San Giovanni, gelegen in de Val Pellice naast Torre Pellice, nabij Turijn. Wij leerden elkaar kennen in maart 2015 tijdens een EFID congres over dementievriendelijke gemeentes. Het klikte direct. Italianen en Belgen matchen blijkbaar. We kijken op eenzelfde manier naar zorg en hebben een zelfde missie. Mensen samenbrengen met een gemeenschappelijke interesse, dus ook mensen met dementie. Naast mij nodigde hij ook Gudrun Callewaert van het Ventiel uit om te getuigen over de beklimming van de Mont Ventoux door 4 personen met jongdementie, waaronder haar man Patrick. De beklimming van de Mont Ventoux werd in 2013 georganiseerd in samenwerking met Te Gek om de problematiek rond (jong)dementie onder de aandacht te brengen. Met peters en buddies als Rick De Leeuw, Chris Vandenabeele en Koen Buyse werd het een succes. Kort daarna werd het Ventiel gedoopt met als doel opnieuw zin aan het leven van de persoon met jongdementie te geven, door nieuwe uitdagingen aan te gaan. Ondertussen bestaat het Ventiel al 4 jaar. Dit jaar tijdens de Giro is er een etappe van Cuneo naar Pinerolo. Deze rit heeft een geschiedenis. We keren 70 jaar terug in de tijd. In 1949 rijdt Fausto Coppi tijdens deze rit alleen in de aanval. Minuten voor zijn eerste belagers. De radioreporter spreekt deze memorabele woorden, die in het collectief geheugen van elke Italiaan gegrift staan: hier rijdt een renner, alleen, ver voor de rest, met een blauw-witte trui, het is Fausto Coppi. Pinerolo ligt op een 16km van Torre Pellice en Luzerne San Giovanni en telt 35000 inwoners. Door het werk van Marcello wil ook de stad Pinerolo investeren in een dementievriendelijke samenleving. Het stadsbestuur wou naar aanleiding van de Giro dementie onder de aandacht brengen. De link met dementie en wielrennen was gelegd. Ik neem 3 dagen verlof. Op 15 mei, de dag dat mijn dochter Lore 19 werd, vertrekken we richting de Rifugio Re Carlo Alberto. We worden met open armen ontvangen door Marcello. Het doet deugd elkaar terug te zien! We worden in de watten gelegd. Tussen de maaltijden door plannen we de volgende dag. De planning ziet er als volgt uit: Donderdagmorgen om 9u geef ik aan het personeel een vorming over de werking van WZC De Weister met een focus op organisatieleer en kleinschalig koken. Het is een boeiende ontmoeting tussen 2 verschillende culturen. Er worden zaadjes gepland... Over de middag bezoeken we het WZC en erna plannen we het verloop van de avond in Pinerolo. Ik moet het hebben over wat wielrennen betekent voor een Vlaming. Gudrun doet haar verhaal over de Mont Ventoux en de bestaansreden van het Ventiel. Marcello modereert en leidt in samen met de schepen van sociale zaken van Pinerolo. De planning is een feit. Nog even een tussendoortje met een bezoek aan een grot waar de Waldensenkerk ondergedoken in het geheim samenkwam om hun geloof te belijden. Het werd een mystieke ervaring... De valleien in deze streek zijn dus niet uitsluitend Rooms-Katholiek, maar vooral Protestants. Deze protestantse gemeenschap werd eeuwenlang onderdrukt, waardoor je een sterke verbondenheid voelt. Iets wat wij verloren hebben... De tijd vliegt. Snel naar de rifugio om wat te eten en dan vlammen we samen met Marcello op de E-bike richting Pinerolo. Het is zalig cruisen. Daar aangekomen doen Marcello, Gudrun en ik ons ding. Ik heb het vooral over het feit dat wielrennen in ons DNA zit, dat het in de beginjaren voor vele landbouwers of arbeiders in de fabriek de opstap was naar een beter leven en dat de Flandrien een begrip is in het wielrennen. Uiteindelijk verwijs ik ook naar initiatieven die de link leggen tussen dementie en wielrennen, zoals de Ronde van de Weister, dementievriendelijk Kortrijk, de verhalen van Jurgen Creyf over verschillende Flandriens in de beginjaren en ‘In het Wiel van het Ventiel’, de opvolger van de Peugeot Classic. Gudrun doet haar verhaal op een heel authentieke manier en raakt iedereen in de zaal. Zaadjes worden gepland... Na het symposium rijden Marcello en ik in het donker op de E-bike door de vallei richting de rifugio. Het is machtig! Het wordt een korte nacht want vrijdagmorgen vertrekken we al huiswaarts. De terugreis verloopt vlot! Ik kan terugblikken op een unieke ervaring die nog eventjes zal blijven hangen en die het begin is van nog veel meer moois!!! ‘In het wiel van het Ventiel’, here we come!!!!
0 Comments
Leave a Reply. |
Archieven
January 2023
Categorieën |