Epic verwijst naar iets legendarisch of heldhaftigs en dat is zeker het geval voor de EPIC 200. 200km mountainbiken in de Brabantse Ardennen in de regio van Waver, tevens startplaats van dit evenement, en dat in de winter. Het lijkt onmenselijk. En toch...
De Epic 100, de kleine broer van de Epic 200, leek mij meer haalbaar. Al zou het weer bepalend zijn! Bij een regeneditie en dat in de winter, is finishen voor mij quasi onmogelijk. Toch wou ik er bij zijn om zo de nodige km’s en hoogtemeters te halen in functie van de BeMC. Ook Dirk Baert deelde dezelfde mening. Zo stonden de 2 oudjes van Team Bikesensation aan de start voor hun epische heldentocht. D-day: Het is 7u en de wekker gaat af. Opstaan. Ontbijt bestaat uit witte boterhammen met abrikozenconfituur gedopt in koffie. Hmmm. Om 8u ga ik richting de inschrijvingen. Het is koud. 2 graden en hier en daar zie je rijmplekken. Vraag is welke kledij doe ik aan? Want het belooft wel 12 graden te worden. Zaak is om niet te dik of te licht gekleed van start te gaan. Ik kies voor de zekerheid en voorzie me van de nodige lagen. Ondertussen krijg ik vanuit het niks serieuze keelpijn. Slikken doet pijn. De griep is in het land en de keelontstekingen staan goedkoop. Dat belooft. Om 9u vertrek ik in het zog van Dirk voor 100km afzien. Ik start voorzichtig. Ik ben precies niet klaar om af te zien. Zodra het klimt moet ik Dirk laten rijden. Ik voel me niet top. Wat ziekjes... Ik maak tempo en rij steeds met de handrem op. Na enkele hellingen kom ik in mijn ritme. Vooral bergop gaat het steeds beter en beter. Ik sluit bij Dirk aan. Tot km 50 rijden we samen. Al hang ik steeds aan de rekker en speel ik continu jo-jo. Bergop heb ik over maar op het vlakke of tegen de wind kom ik kracht tekort. Van koude is al lang geen sprake meer. Meer zelfs de zon straalt en ik ben aan het chaufferen. Op km 50 gebeurt het ondenkbare. Dirk kent een moeilijk moment en moet bergop passen. Ik rij zonder forceren verder. Dirk speelt nu jo-jo. Na enkele hellingen is van Dirk geen sprake meer... Dit had ik niet zien aankomen. Tot 3u45 bolt de Cannondale lekker. Vanaf dan begint de motor te sputteren en zijn de benen al serieus verzuurd. De laatste 15 km worden een lijdensweg. Ik geraak geen poot meer vooruit. Ik verwacht ieder moment Dirk. Het duurt echter tot de laatste hectometers alvorens Dirk me terug in het vizier krijgt. Ik bol tevreden en afgepeigerd als 21ste en 3de H50 over de meet, op 1 sec gevolgd door Dirk. Elk kenden we onze goede en slechte momenten, weliswaar op een verschillend tijdstip, wat toch resulteerde in een gezamelijke finish. Mooier kon niet. Wat een contrast met vorig jaar toen ik bergop geen poot vooruit raakte. Nu een dag later, met de nodige keelpastilles en pijnstillers, geniet ik nog na.
0 Comments
De Sandman Inferno 2019 heeft zijn naam alle eer aangedaan. Een oord van helse verschrikkingen. Een echt grijze dag waar je geen hond door jaagt. Koude, wind en regen waren de ingrediënten van deze strand- en duinduathlon in Westende.Ondanks het rotweer tekende bijna het ganse team present.
Gelukkig koos ik voor de light versie. Een Inferno voor softies... De rest van het team, met uitzondering van Niki Devoldere, maakte dezelfde keuze. De wedstrijd zelve: Om 10:30 staan we met 71 deelnemers, die voor de Light versie kozen, aan de start. Ik posteer me op de tweede rij. Drie, twee, een en iedereen trekt zich op gang. Ik start vlot en zie mijn ploegmakker Wim Decoene enkele plaatsen voor me uit lopen. Ik hou hem in het vizier, al wordt hij kleiner en kleiner. Ik loop de wisselzone binnen rond een 10de plek en wissel heel vlot. Zo kan ik met een kleine achterstand op Wim vertrekken voor 20km MTB op het strand en in de Westendse duinen. Al snel haal ik Wim, Gianni Vanhooren en Joeri Deleebeeck in. Er sluiten nog enkele renners aan. Op de golfbrekers probeer ik het verschil te maken en ons groepje wordt uitgedund. Wim en Joeri moeten de rol lossen. We rijden richting Kevin Strubbe die op een derde positie ligt, achter het kopduo Kasper Lagae en Robin Schuermans. Kevin dringt niet meer aan en laat zich inlopen. Zo gaan we met zijn zessen richting de duinen. Door de regen zie ik door mijn bril geen steek meer. Dan maar zonder bril met versterkte glazen verder. Eens de duinen in wordt het harken. Door het beperkte zicht schat ik de bochten continu verkeerd in. Daar bovenop hebben de slicks te weinig grip in de singletracks. Ik moet passen en blijf met Tim Vijverman en Gianni Vanhooren achter. Ik wissel uiteindelijk als 7de met een kleine achterstand op Gianni. Tim volgt iets verder. Ik start de slotrun vlot en loop al snel samen met Tim richting Gianni. Eens bij Gianni moet ik Tim laten gaan. De rest van de race lopen Gianni en ik samen. Ik sleur op kop maar heb niet de benen om Gianni er af te lopen en in de laatste hectometers moet ik passen op een moordende versnelling. Tevreden finish ik als 8ste overall en 2de H40 na Kevin Strubbe, bij het ontbreken van een H50 categorie. Wim wordt 9de overall en 3de H40. Dit was er eentje om niet snel te vergeten. |
AuteurJan Goddaer AKA Godi. Archieven
December 2022
Categorieën |