Zondag, 26 augustus, zou ik me aan de dubbel van de Crosstriathlon Watrissart wagen. Dat betekent ‘s morgens om 10:30 de S versie afwerken en in de namiddag om 14:00 de M versie.
Watissart is een natuurgebied gelegen in een oude steengroeve in Jeumont (Fr). Een heel mooie site om een crosstriathlon te organiseren. Het is mijn derde jaar op rij dat ik er bij ben. De vorige 2 edities beperkte ik me tot de S versie omwille van mijn beperkte zwemkunsten. De S versie staat voor 400m zwemmen, 10km MTB’en op een technisch en fysisch veeleisend parcours en iets meer dan 4km trailrun, met de nodige hoogtemeters en zelfs een passage waar je op handen en voeten omhoog moet klauteren omdat gewoon stappen zelfs niet lukt. Kortom crosstriathlon meer dan de naam waardig. Ik werd er steeds 2de overall en 1ste H40. Dit jaar komt daar dus de M versie bovenop. Oftewel 800m zwemmen, 18 MTB’en en een kleine 9km trailrun. Reden waarom ik deze beide wilde combineren was om te zien of ik rijp ben voor het zwaardere werk zoals een Xterra. Het zou dus de kunst zijn om zuinig om te gaan met mijn krachten. Enkel het zwemmen in de S versie wou ik wel voluit doen. Na de gebruikelijke verkenning maak ik me klaar voor de wedstrijd en ga ik het koude water in om wat op te warmen. Dan naar de briefing en enkele minuten later zijn we met 30 deelnemers vertrokken. Ik zwem naar mijn doen goed en kan mooi tempo maken. Ik kom als 8ste de wisselzone binnen. Na een vlotte wissel vertrek ik op de MTB en op de eerste technische steile beklimming direct na de start haal ik al enkele deelnemers in. Al snel rij ik in 2de positie. Het teken om met de handrem op het parcours af te werken. Ik kom als 2de de wisselzone binnen en begin rustig aan het lopen ook hier kies ik om voorzichtig zonder forceren het parcours af te werken om zo toch nog wat energie over te houden voor de wedstrijd in de namiddag. Toch blijft dit een hels parcours, zelfs met de handrem op. Ik finish vlot als 2de overall en eerste H40. Mijn eerste zege dit jaar bij de H40! Pas gedaan en direct al de focus op de M. Eten, drinken, inschrijven en startgerief ophalen in het wedstrijdsecretariaat, prijsuitreiking voor de S versie waar ik 2x op het podium mag, materiaal installeren in de wisselzone en wetsuit aantrekken en ik sta klaar voor de M-versie. Ik ga terug het water in om opnieuw op te warmen. Ik voel me moe. Al snel beslis ik dat ik achteraan het pak zal starten en gewoon rustig zal van start gaan. Zo beslist, zo gedaan. Het startschot gaat af en met slechts 41 deelnemers duiken we het water in. De 800m zwemmen zijn 2 lussen van 400m met een Australian exit. De eerste lus verloopt vrij rustig tot ik na 300m kramp in mijn linker kuit krijg. Dat wordt hier tjolen! Tijdens de Australian exit kan ik amper lopen maar de kramp gaat eruit. De tweede ronde verloopt vlot al voel ik terug mijn linker kuit en hamstring verkrampen. Ik kom als 26ste in de wisselzone. Bij het uittrekken van mijn wetsuit schiet mijn volledig linker been in de kramp. Ik moet bekomen en verlies hierdoor veel tijd. Toch kan ik verder. De toon is gezet. Alles op souplesse en gewoon proberen te finishen. In het MTB’en haal ik continu in en rij ik al snel naar een 12 de plaats. Ik kan krampvrij wisselen. Ik start het lopen en voel dat de krampen niet ver weg zijn. Ik loop daarom echt op reserve. Maar km na km lukt het beter en op het einde kan ik zelfs voluit gaan. Zo finish ik nog als 9de en 3de H40. Mission accomplished!!! 2de/30 en 1ste/13 H40 9de/41 en 3de/14 H40
0 Comments
Vandaag vond de 3de manche van de Challenge VTT des Eoliennes plaats in Haulchin. Deze challenge bestaat uit 4 endurance-races over 2 uur. Het was mijn eerste deelname, waardoor ik niet in aanmerking kom voor het klassement. Zoals bij de andere endurance wedstrijden in Wallonië is ook hier de sfeer weer top. Het parcours daarentegen viel tegen. Twee maïsvelden doorkruisen en voor de rest asfalt vreten. Een URBAN cross zoals men dat zo mooi kan stellen.
We staan met 43 solo’s aan de start. Samen met de duo’s en trio’s vermoed ik toch dat we een kleine 70 deelnemers hebben. Ik sta middenin het pak op de derde startrij. Ik mis mijn start compleet en mag direct aan inhalen denken. Iedereen zoeft me voorbij. Echt gekkenwerk. Maar na welgeteld 1 km zie je al de eersten sneuvelen. Verbrand zoals dat heet. Nu kan ik beginnen opschuiven. Een ronde telt 3 km. Al na een drietal ronden ligt de wedstrijd grotendeels in zijn plooi. Ik rij dan al in een 8ste positie bij de solo’s. Samen met de nummer 7 rijden we de ganse wedstrijd samen. De laatste ronden zet ik mijn kompaan onder druk, maar hij breekt niet. Tot de laatste bocht heb ik de 7de plaats in handen. Echter ga ik op een lullige manier onderuit en verlies ik zo toch mijn 7de plaats. Maar niks ergs. Ik mag heel tevreden terugkijken op deze wedstrijd die als trainingsprikkel zeker kon tellen. Op naar Watttrisart, waar ik de dubbel zal doen! De S en M Xtriathlon op 1 dag. Is het de aanhoudende hitte of de schreeuw naar vakantie, maar mijn energiepeil kent momenteel ongekende laagtes. Alles voelt lastig en zwaar aan. En de behoefte naar competitie lijkt plots ver weg. Ware het niet dat ik al ingeschreven was voor de Xtriathlon van La Gileppe, was ik dit weekend nooit richting het stuwmeer ginds geweest.
Daar aangekomen blijkt het waterniveau van het meer stukken lager dan normaal. Hier zie je echt wel de gevolgen van de hittegolf. Ook het MTB-parcours is in tegenstelling tot vorig jaar veel beter berijdbaar. Niks van modder, alles koppekeihard. Hier zal gevlamd worden. Ook de moordende slotklim die we vorig deels lopend moesten afwerken, kunnen we nu al fietsend op. Al blijft het skarten! Het loopparcours is volledig hetzelfde als vorig jaar. Na km 1 en 4 krijg je een muur voorgeschoteld die haast niet te verteren valt. In de slotrun kan je echt sterven! We starten om 14 uur. Ik zwem middenin het pak. Het wordt 500m vechten, water drinken, me verslikken, schoppen krijgen, proberen te overleven. Als bij wonder kom ik als 44ste op 133 deelnemers de wisselzone binnen. Waarschijnlijk mijn beste resultaat ooit. Op de mountainbike probeer ik het juiste ritme te vinden. Het loopt wat stroef. Maar na de steile slotklim in de eerste ronde, kom ik onder stoom. Ik blijf geven en met een 16de fietstijd kom ik als 19de overall de wisselzone binnen. Ik maak me klaar voor 6,5km trailrun. Ik start vrij voorzichtig maar kan al snel enkele plaatsen goedmaken. Ondanks een val loop ik toch als 8ste overall en 3de H40 over de eindstreep. Met een 7de looptijd doe ik het tegen alle verwachtingen in super. Wetende dat ik maximum 2 maal een halfuurtje per week loop. Deze week stonden een volle anderhalve kilometer op de teller. Jawel: 1,5 km of 1500 meter! Less is more, zekers! Conclusie: Ondanks een leeg gevoel toch een super resultaat. Nu terug op mijn effen komen en binnen twee weken zijn we present in Watrissart. Vrijdagavond om 19:00 ging ik van start in de 3h VTT de Vodecée. Vodecée ligt nabij Philippeville en op een boogscheut van Gimnée-Doische. Daar nam ik een paar weken geleden, tijdens de B-finale van het WK voetbal, ook deel aan een 3 uur endurance race. Het was toen snikheet.
Nu ook zou het kwik tot boven de 30 graden klimmen. Het parcours was nu minder selectief. Maar de vele stenen die op het parcours rondgezaaid lagen, zorgden toch voor de nodige uitdaging. Net als in Gimnée-Doische was ook hier de sfeer heel amicaal. Echt een aanrader!! De wedstrijd zelf: Met 107 deelnemers staan we aan de start, waarvan 36 solo’s. De rest zijn duo’s en trio’s. Traditiegetrouw start ik achteraan het pak om me zeker niet te vergalopperen. Het startschot wordt met een jachtgeweer, meerbepaald een tweeloop, gegeven. Gelukkig met losse flodders. Als gekken schieten de duo’s en trio’s uit de startblokken. Nog geen 100m verder is er al een valpartij. Ik laat begaan. In het pak, in de achterste gelederen, rij ik op ‘t gemakske de eerste ronde. Bij elke versmalling, singletrack of hindernis is het aanschuiven. Pas vanaf de tweede ronde kon ik wat versnellen. Toch rij ik na 2 ronden al op een 36ste positie overall. Het is gissen naar mijn plaats bij de solo’s. Ronde na ronde schuif ik op. Tot ik samen met een duo en een trio de rondjes afmaal. Na 1u30 wedstrijd voel ik de eerste vermoeidheid opkomen. Toch kan ik vlot blijven rond peddelen. Ik haal vlot de 2 uur. Wonder boven wonder ken ik quasi geen verval. Het laatste half uur begint het te donkeren. Tijd om te wisselen van helm. Nu heb ik er eentje met een koplamp. Het rijden in het donker is toch iets speciaals. Zeker de technische afdalingen waren een uitdaging. Ondertussen overschrijd ik de 3 uur maar toch moeten we nog een ronde. Een ronde telde net geen 5 km. Uiteindelijk finish ik na 3u20 of net geen 69 km’s. Dit zonder noemenswaardig verval. Me happy! De bikefit doet echt wel zijn werk! In tegenstelling tot Gimnée-Doische vormt de tijds- en ronderegistratie geen enkel probleem. Zo zie ik dat ik als 21ste overall eindig en een 5de plaats op 36 bij solo’s behaal. Ik ben dan ook heel tevreden met dit resultaat en nu op naar La Gileppe. |
AuteurJan Goddaer AKA Godi. Archieven
December 2022
Categorieën |