Gisteren trok ik naar Gimnée-Doische, een dorpje nabij Philippeville in de provincie Namen, voor een endurance race op de mountainbike over 3 uur. De start was gepland om 14:30 en dit betekende dat ik de wedstrijd van de Belgen tegen Engeland om de derde plaats grotendeels zou missen. Maar ‘a man has got to do what a man has got to do’... Biken dus!
Daar aangekomen maakte ik tijd voor de nodige carboloading en parcoursverkenning. Het parcours start met een klim op een veldweg die dan overgaat in een singletrack om dan via een korte nijdige klim op losliggende stenen terug iets verder op diezelfde veldweg te komen. Het blijft klimmen tot we links het bos induiken. Een mooi technische afdaling die terug overgaat in een singletrack die tussen de bomen slalomt. Nu krijgen we een pittige, steile technische beklimming voorgeschoteld waar velen voet aan grond zullen moeten zetten. Eens boven slingert de singletrack terug tussen de bomen. Hier kan je geen snelheid maken. Uiteindelijk kom je op een veldweg richting de startzone op de weg. De parcoursverkenning leerde me dat de hitte en de nijdige, technisch steile klim, die we elke ronde voorgeschoteld krijgen op een ronde van nog geen 3 km, doorslaggevend gingen zijn. Ik zou op basis van de verkenning rustig starten. ‘A man has got to know his limitations’ (dixit Clint Eastwood). De wedstrijd zelf: We staan aan de start met een kleine dertig deelnemers, waarvan trio’s, duo’s en solo’s. Ik kan niet direct zien wie als solo start. Ik vermoed een vijftal, maar het is gissen. Het is geen grote opkomst, waarschijnlijk door het WK voetbal en het hele warme weer. Het is gekkenwerk om dit solo te doen, maak ik me de bedenking. Daarom dat het gros kiest om dit in teamverband te doen. Ik sta achteraan het pak en vertrek als allerlaatste. In de eerste ronde schuif ik naar voor en rij gedurende enkele ronden samen met een triatleet van het Veranda Willems team. Een zekere Denis. Na 45 minuten moet ik hem laten rijden. Net aan de voet van de nijdige klim moet ik voet aan grond zetten omdat een tak in mijn versnellingsapparaat me verhindert verder te fietsen. Het wordt naar boven lopen. Denis is gaan vliegen. Alsook mijn moraal. Maar één ding dat ik van Dirk Baert geleerd heb tijdens de verschillende ritten en clinics, is dat je nooit mag panikeren. Alles komt toch op zijn plaats. Zo peddel ik gewoon verder zonder in het rood te gaan. Na 1u30 wedstrijd zie ik Denis terug rijden. Erop en erover. Ik vermoed dat ik als derde bij de solo’s rij na 2 jonge klasbakken, die me een paar keer dubbelen. Na 3 uur wedstrijd eindig ik leeg, maar voldaan. Aan de finish vraag ik naar de uitslag, maar dat blijkt te moeilijk. Dus wachten maar. Ik wacht het podium af maar de nummer 14 wordt als derde op het podium geroepen. Dit klopt niet. Ik reed vanaf de eerste ronde voor hem uit en finishte zeker voor hem. Was het de gewonnen B-finale van Belgen met het daarbij horend overvloedig bier drinken in het wedstrijdsecretariaat of de hitte, maar een volledige uitslag heeft niemand gezien. Bovendien was ik niet de enige met vragen. Ook bij de duo’s en trio’s waren er fouten. Naar de beker en bijhorende enveloppe mag ik fluiten. Toch een smet op deze mooie wedstrijd. Tot op vandaag heb ik nog geen uitslag gezien. Ik onthou:
Ik vergeet: de uitslag!
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurJan Goddaer AKA Godi. Archieven
December 2022
Categorieën |