Ik schafte me eind 2019 deze trailbike aan. Na enkele ritten, techniek sessies en een vakantie in de Morvan lijkt een review op zijn plaats. Mensen die me kennen weten dat ik een voorkeur heb voor custom made bikes. Mijn laatste fabrieksfiets dateert immers van 2004, mijn Specialized Stumpjumper. Niet dat fabrieksfietsen te min zijn, maar bij een fabrieksfiets is er altijd wel een onderdeel dat niet beantwoordt aan de verwachtingen. Ik denk dan aan wielen, crankstel, remmen, etc... Tot deze winter dus. Ik was op zoek naar een volgeveerde trailbike die ik zou gebruiken voor het echte werk in het midden- en hooggebergte. Een MTB waar snelheid niet primeert maar wel comfort en die zowel bergop als bergaf zijn ding doet. Een MTB met voldoende veerweg om de echte trails te rijden. Ik koos op voorhand voor een short travel bike, of trailbike met een korte veerweg. Deze situeren zich meestal tussen de 120mm en 140mm veerweg. In mijn zoektocht kwam ik bij Cube terecht. Niet zozeer het meest hippe merk, maar toen ik de prijzen van deze fietsen zag was ik toch onder de indruk. Na wat opzoekingswerk bleek de kwaliteit van dit merk zeker niet minderwaardig. Mijn oog viel op de Cube Stereo 120 HPC SLT. Een 29 inch MTB met carbon frame (HPC= High Performance Carbon) en aluminium achtertrein, 130mm voorvering, 120mm achtervering en een dropperpost van 150mm, met een top afmontage. Een fabrieksfiets zonder compromissen die ik zelf niet anders zou afmonteren en deze dus niet hoef bijkomend aan te passen. Een fabrieksfiets die eigenlijk toch custom made is. Je moet het maar doen. Een carbonframe, top of the range FOX dempers en dropper met Kashima coating, degelijke newmen wielen, XT groep en remmen, carbon crankstel, carbon newmen stuur voor 11,9 kg zonder pedalen. Ik koos voor oranje Hope flat pedals omdat voor dit type rijden deze het meest voor mij geschikt zijn. De geometrie van de fiets is niet extreem en eerder aan de conservatieve kant. Op dat vlak ben je ook wel safe. Al had ik graag toch wat extremer gegaan, zoals een aantal andere topmerken als Norco, Whyte, Nukeproof, Giant,... dit doen. Nu mijn ervaringen: Ik heb met deze fiets vele ritten gedaan in onze streek, gaande van urban rides tot de enduro lines in Bellegembos en de jumps aan het VTI Kortrijk. Ook in Beernem en de Kluisberg kon ik de fiets goed testen. Deze vakantie heb ik ook 4 lange ritten in de Morvan (Frankrijk) gedaan met uitvalsbasis Moux-en-Morvan en Lac de Settons. Een echte mooie streek waar je met deze trailbike echt uit de voeten kan. Ik heb geen ervaring met andere trailbikes. De enige vergelijking die ik kan maken is deze met mijn MTB’s en vooral met mijn Niner Air trail bike, een hardtail met 27,5 plus wielen en een voorvering van 130mm, en de Niner RKT9, een volgeveerde XC bike. Wat me vooral opvalt aan de Cube is het lichte gewicht. Met zijn 11,9 kg, weliswaar zonder pedalen, kan je concurreren met vele volgeveerde XC MTB’s van het middensegment. Hierdoor is de fiets een heel goede klimmer. Weliswaar niet de snelste ten opzichte van het topsegment van de XC fietsen, maar je raakt overal heel vlot boven. Vooral tijdens het afdalen ben ik in mijn element. Zowel technische als supersnelle afdalingen gaan veel vlotter. Ik heb veel meer controle en de fiets voelt heel stabiel aan. Drops en jumps lijken makkelijker te gaan. Ook tijdens de urban rides is de Cube Top. De meeste technieken gaan super vlot. Trappen op en af, drops, stoepranden op en af, bunnyhop, sidehop, ... het vormt allemaal geen probleem. Enkel de wheelie lukt veel minder vlot. Op de Niner Air gaat de wheelie als vanzelf. Op de Cube niet. Ligt het aan de vering, de smallere banden, de 29 inch wielen,... ik weet het niet. Deze Cube is een echte aanrader voor iedereen die houdt van lange mountainbike ritten in het midden- en hooggebergte. Deze Cube biedt een gezonde mix van comfort, snelheid, wendbaarheid en stabiliteit. Kortom een fijne alleskunner! Hieronder vind je een link naar een review van de Cube Stereo 120 HPC SLT in het magazine VOJOMAG: https://www.vojomag.nl/test-cube-stereo-120-hpc-slt-fijne-alleskunner/
0 Comments
Vrijdag 19 juni, alvorens het weekend in te duiken, had ik na lange tijd zonder lopen mijn loopsloffen aangetrokken voor een halfuurtje joggen. De start om mij competitie klaar te maken, zeg maar. Het halfuurtje verliep goed ondanks de wat stramme gewrichten. Maar wat wil je eens de 50 voorbij...
Na het lopen had ik nog een techniektraining op de MTB gepland. Wheelies, bunnyhops en endo’s passeerden de revue en voor het eerst focuste ik me ook op de side-hop. Wonder boven wonder begon dit te lukken. Wat euforisch keerde ik huiswaarts. Eens thuis voelde ik wat kniepijn rechts. Op het eerste zicht niks ergs, ware het niet dat na een uur de pijn niet meer te harden was. Al mankend moest ik me verplaatsen en de knie was nu ook wat gezwollen. Dat zag er niet goed uit. De pijn was aan de binnenkant in de gewrichtspleet, wat eigenlijk zoveel wilt zeggen als een meniscusletsel. Dan maar zo snel mogelijk een afspraak met een specialist vastleggen. Ondertussen bleef ik verder fietsen. De eerste dagen was het gewoon wat losrijden, al beterde dit snel. Ondanks de pijn kon ik na een week toch voluit de trappers geselen. Zo reed ik 3 keer met het Tontepeleton mee om me cardio-vasculair scherp te stellen. Dat viel serieus tegen. Niet de knie was het grootste probleem, dan wel het gebrek aan conditie. De coronacrisis heeft er serieus ingehakt. Op 30/6 had ik een eerste afspraak met de orthopedist. Na klinisch onderzoek werd de diagnose van een meniscusletsel bevestigd. Om de ernst van het letsel te kennen en om de mogelijke behandeling te kunnen vastleggen werd op 13 juli een MRI gepland en op 14 juli een tweede consult met de orthopedist. Dit weekend, 11 en 12 juli, zou het fietsevent ‘In het Wiel van Het Ventiel’ plaatsvinden. De coronacrisis zette daar een stokje voor. Maar In het Wiel van Het Ventiel zou IhWVHV niet zijn mocht daar geen passend antwoord of alternatief voor gevonden worden. Met Route 98 bieden we een GPX file aan en kan iedereen deze rit van 98 km met 950 hoogtemeters door de Vlaamse Ardennen op eigen houtje en coronaproof fietsen. Ondanks de MRI en komend consult wou ik toch nog eens een goed trainingsweekend afwerken. Met ‘route 98’, het alternatief voor de fietsrally ‘In het Wiel van Het Ventiel’ op zaterdag en op zondag de rit met de Mandelfietsers beloofde dit een fel weekend te worden. Route 98 zorgde voor de nodige hoogtemeters en anaerobe intervallen. Dit alles in goed gezelschap!!! Met de nodige carboloading achteraf. De rit met de Mandelfietsers stond voor 120 km vlammen richting Sluis. Tot 2u50 kon ik het tempo volgen, dan moest ik door krampen de groep laten rijden. Sport kent geen geheimen. Niet trainen, betekent niet meekunnen... No pain, no gain... Met het weekend in de benen onderging ik de MRI en volgde het consult. Het verdict was duidelijk: een mediaal meniscusletsel van de rechter knie. De behandeling liet geen opties open. Wil je nog lopen dan is een kijkoperatie de enige oplossing, stelde de orthopedist. Dan maar snel overgaan tot de planning. Op 12 augustus moet ik onder het mes. Dan volgt de revalidatie. Volgens de dokter zou ik na 6 weken terug mogen joggen. Concreet betekent dit dat ik een streep mag trekken door 2020. Dus richt ik mijn pijlen richting 2021, met als hoofddoel het WK crosstriathlon en duathlon in Almere. Every setback is an opportunity for a comeback! Sporten in Corona tijden.
Al bijna 3 maand leven we in een lock-down light. Sporten buiten kan nog, maar nooit in clubverband. Competitie lijkt nog ver weg. Al geven de recente versoepelingen ons toch wel hoop. Elke sporter zoekt zijn weg om deze periode door te komen. Wedstrijden op Zwift, endurance challenges zoals de Everesting, x- aantal keer een bepaalde helling oprijden, een epic ride van meer dan 300km, zwemtrainingen in een opblaasbaar zwembadje, lockdown-triathlons, en ga zo maar door... Ook ik zoek mijn weg. Al zoek ik het niet in de extremen. Mij zal je geen Everesting of een lockdown triathlon zien doen. Mij afmatten of afpeigeren zit er niet meer in, zeker niet zonder doel op korte termijn. Dus maak ik van de gelegenheid gebruik om me nu te focussen op ‘leren fietsen’. In het najaar van 2017 maakte ik de overstap naar het offroad gebeuren. Mountainbiken betekende toen voor mij, stampen en vlammen. Pas toen ik me onderdompelde in het wereldje van het mountainbiken ontdekte ik een nieuwe wereld. Een wereld van shredden, trail hunting, gnarly stuff, en ga zo maar door. Mountainbiken is veel meer dan stampen en vlammen maar gaat ook over het beheersen van een aantal basic skills, over één zijn met de natuur, over respect, over stijl, over zijn, kortom het is een way of life. Het betekent een complete ommezwaai... De lycra wordt vervangen door baggy’s met knie- en scheenbeschermers. De blinkende gebruinde glad geschoren benen maken plaats voor een harig met bloed en schrammen getekend onderstel en de blitse look wordt een viking look met bijpassende baard, ja een coronabaard. De challenges waar ik me nu op richt zijn het aanleren van wheelies, bunny-hops, endo’s, endo180, skidding en ga zo maar door... met vallen en opstaan. Persoonlijke Records sneuvelen bij de vleet, maar ze stellen voor de buitenwereld niks voor. Gewoon nikszeggende grenzen verleggen is nu mijn ding. En daar geniet ik met volle tuigen van. Ook dat is sporten! Tot een volgende... shredders! Keep the Faith Rifugio, RIP Phil, sport als therapie... We gaan onze derde week lock-down in. Wat ik hier neergeschreven heb, is hoe ik de laatste weken zelf heb beleefd. Als een film, maar dan een hele slechte...
Vorig jaar moest op sportief vlak mijn jaar worden. Het werd in plaats daarvan een baaljaar. 2020 moest dan maar 2019 doen vergeten. Maar de trend van vorig wordt gewoon verdergezet. Eind december kon ik mijn trainingsvolume wat opkrikken. Ik maakte progressie in het zwemmen en het lopen vlotte. Zo kon ik in de Trail des Z’Amoureux als 5de overall en 1ste H50 finishen. De trend was gezet. Echter een grote week later loop ik een kuitblessure op. De NorthC trail run komt in het gedrang... Maar ondertussen horen we dat in het verre China een virus lelijk huishoudt. Ik herinner me de eerste berichtgeving van de uitbraak van het Coronavirus in China. Een zoveelste natuurramp die we vanop afstand meemaken. Je voelt een zekere betrokkenheid maar niet in die mate dat het je leven bepaalt. Het normale leven gaat verder zijn gangetje tot de eerste gevallen in Italië worden gerapporteerd, meer bepaald Noord-Italië. Vanaf dan kwam de boodschap echt binnen. WZC De Weister heeft een nauwe samenwerking met het woonzorgcentrum Rifugio Re Carlo Alberto, gelegen in de Val Pellice, in het Noorden van Italië nabij Turijn en vlakbij Pinerolo. Een woonzorgcentrum met naam en faam als het om dementievriendelijke samenlevingen gaat. Marcello, de directeur, en ikzelf, wij hebben een band en zijn soulmates. Het trof me dan ook dat zijn regio werd geteisterd door dit virus. De eerste berichtgevingen waren heel genuanceerd. Het is een gewoon griepvirus, en de incidentie en sterftecijfers zijn niet hoger dan anders. Tot de eerste dodelijke slachtoffers vielen en de eerste Belgen vanuit die streek ons land bereikten. Dan werd het duidelijk. Dit is niet business as usual. Mijn eerste echte wake-up call was toen ik ‘s avonds werd opgebeld door een vertegenwoordiger met de melding: ‘Jan, als je maskers wenst zal je die direct moeten bestellen, want we gaan in stockbreuk’. Dat was de dag dat in Wevelgem de eerste besmette gevallen van het CORONAVIRUS werden gemeld. Vanaf die dag was er effectief stockbreuk en tot op vandaag hebben we nog niet 1 bestelde FFP2 masker ontvangen. In onze dagdagelijkse werking worden we quasi nooit met materiële schaarste geconfronteerd. Nu is dit anders... Een tweede wake-up call waren de maatregelen die zich op 12/3 aankondigden en de lock-down op 13/3. Dit zijn echte crisismaatregelen en crisismaatregelen staan regelrecht tegenover onze reguliere werking en visie op zorg. In onze kleinschalige woonvormen streven we naar een zo normaal mogelijk leven van de bewoner dat heel nauw aansluit bij zijn of haar wensen en noden. Het individu heeft hier echt zijn plaats. Vrije keuze, zingeving, vertrouwen, respect, gelijkwaardigheid, autonomie zijn waarden en principes die in onze werking zijn ingebakken. Echter wanneer je in crisis gaat, nemen andere waarden het over. En in dit geval is het VEILIGHEID. Het algemeen belang gaat boven het individueel belang. Harde keuzes dringen zich op om het algemeen belang te dienen. Elke dag komt er een extra harde maatregel bij. Omdat het moet, omdat het niet anders kan. Dit is zwaar om dragen in de zorg. Hoe langer het duurt, hoe meer het doorweegt. Het hoeft geen betoog dat we aan de vooravond staan van een grote beproeving. Voor iedereen is deze situatie nieuw en is het zoeken naar nieuwe evenwichten. Dit vraagt van iedereen een inspanning. Dit kunnen we enkel samen dragen. Daarom is solidariteit van levensbelang. Dat deze situatie enkele weken/maanden zal duren maakt het allemaal nog moeilijker. Het risico dat de werking onder druk zal komen te staan, is zeker. Dit voelden we al de voorbije dagen. Als zorgverlener moeten we dagdagelijks afwegingen maken over wat wel en niet kan, wat wel en niet veilig is rekening houdende met de schaarste van onder andere beschermingsmiddelen. Want wat we nu verbruiken kunnen we later niet meer gebruiken. Guidelines bestaan er nu niet. Van competitie is al lang geen sprake meer en sporten is nu een manier om de dingen een plaats te geven. Komt dan het bericht van Hans Cleemput op facebook op 10 maart: “Onwezenlijk, onbegrijpelijk... Waarom toch, Kasper? Zo graag gezien, zo’n sterk figuur... we gaan je missen. Heel veel sterkte iedereen!”. Ik kan het niet geloven. Kasper, de Phil, is niet meer... Ik kende Kasper en volgde zijn prestaties op de voet. Ik had Kasper in eerste instantie leren kennen door zijn nonkel Wim, de professor. Wim en ik waren concurrenten. Zo koersten we samen in de OVWF en reden we samen tijdritten en ploegentijdritten. Wim is bezeten van de sport, maar blijkbaar zijn alle Lagaes dat. Wim vertelde dan ook met veel trots over zijn neven Kasper en Korneel. In 2017 kwam ik in het team Bikesensation terecht met in de ploeg Korneel Lagae, de broer van Kasper. Door met Korneel op te trekken volgde ook de interesse voor Kasper. Kasper, eigenzinnig, soms grote mond, rechttoe en rechtaan, vol charisma, maar ook eenvoudig en gewoon. Ik kon super genieten van zijn wedstrijdverslagen. Zijn directe schrijfstijl weerspiegelde wie hij was. Ik herinner me nog levendig de babbel met Kasper in Sportics. Hij kwam er zijn nieuwe loopschoenen halen en gaf me zonder pardon advies bij mijn keuze van loopschoenen. Ook de babbel met nonkel Wim op het BK vorig jaar toen Kasper gedesillusioneerd het water uitkwam blijft me bij. De manier hoe nonkel Wim over Kasper sprak getuigde van een immens respect voor de atleet en mens Kasper. Twee weken voor het overlijden had ik Kasper nog gekruist langs de Leie in het donker in de regen. Met een big smile en met het vingertje omhoog groette hij mij en ik hem. Wederzijds respect. Zo voelde het! Kasper, rust in vrede! Ook Corona zorgde ervoor dat Kasper niet het afscheid kreeg dat hij verdiende. Maar dat komt nog! Sporten wordt des te meer een therapie om in de Corona bubble te overleven. Ik mis de competitie niet, het is zelfs zo dat het een soort mentale rust brengt. Geen opgelegde doelen meer. In plaats daarvan geniet ik van het pure van sporten. Zo doe ik enkel nog waar ik zin in heb. En dat is met de MTB op het gemakske rondtoeren en hier en daar een jumpke placeren. Gewoon genieten van de kleine dingen van het leven. Een les voor later! En nu weer opladen voor de weken die komen! Zorg goed voor jezelf en voor elkaar, meer dan ooit telt nu solidariteit in al zijn facetten. Keep the faith!! Nu ik mijn nieuwe Niner Air beschreven heb, lijkt het me een leuk idee om al mijn fietsen te bespreken. Ik heb een 10-tal fietsen die allen een verhaal hebben en bovendien custom build zijn. Ik zal het vooral hebben over de materiaalkeuze en waarom ik de fietsen aanschafte.
De tweede in rij is mijn Niner RKT 9. Over de Niner RKT 9 heb ik al 2 rubrieken geschreven. Dus zal ik me nu enkel beperken tot de componenten. Mijn fully is opgebouwd rond het Niner RKT 9 frame, een RDO carbon frame met een Fox Float demper van 90mm met Kashima coating. Alles samen goed voor 2040 gram. RDO staat Race Day Optimized. Niner gaat prat op hun carbon frame. En met reden volgens mij. Ik rij nu al 2 jaar met mijn RKT9 en kan alleen maar beamen dat dit een topframe is dat bovendien ook nog mooi oogt! De voorvork is een non-boost Fox Float 32 100mm demper. Knalgroen... De drivetrain heb ik geüpgraded naar een XO Eagle Sram (12 speed), om zo het nodige bereik te hebben op alle mogelijke terreinen. De wielset is handgespaakt en bestaat uit Veltec Carbon velgen met zwarte Hope 4 naven (32 spaken). Carbon velgen maken toch wel een verschil, al is het geen must. Stuur, stuurpen (80mm) en zadelpen zijn van het merk Ritchey, type van WCS alu. Ik ben nogal een Ritchey fan en op al mijn fietsen vind je wel iets terug van het merk Ritchey. Zwitsers vakmanschap! Ik heb ook gekozen voor een elektronische dropper, de Magura Vyron, met 100mm drop. De reden waarom ik voor een elektronische dropper ging, is het gebruiksgemak van installeren. Er komen geen kabels aan te pas, wat het switchen van zadelpen heel eenvoudig maakt. Op de meer technische parcoursen plaats ik de dropper, in de andere gevallen wordt het mijn alu Ritchey WCS zadelpen. Het zadel is het topmodel van Fabric, een lichtgewicht carbon zadel dat de naam ALM kreeg. Fabric is een Engelse producent van zadels, die topkwaliteit levert zowel ergonomisch als op vlak van duurzaamheid. Deze fiets weegt met WCS zadelpen net geen 11,1kg inclusief XTR pedalen, en 11,6kg met de dropperpost. Ik gebruik hem vooral voor de technische mountainbike marathons en crosscountry wedstrijden. Dit is niet mijn snelste maar wel mijn leukste wedstrijdfiets. Vrijdag 8 november 2019. Na dagen regen verschijnt een blauwe hemel en een stralende zon. Is dit een voorteken?
Die dag vond op de site van WZC De Zon de officiële huldiging van de 2 duofietsen die door sponsor On Semiconductor aan Het Ventiel werden geschonken, plaats. On Semiconductor is een Amerikaans bedrijf dat innovatieve toepassingen op de markt verdeelt om wereldwijd het energieverbruik te reduceren. Dit bedrijf steunt ook vele goede doelen. Het Ventiel is daar één van. De Fun2Go duofiets van het merk Van Raam is een speciale tandem met drie wielen. Omdat je naast elkaar zit en niet achter elkaar wordt deze fiets ook wel side-by-side tandem genoemd. Deze tandem is van alle opties voorzien, zoals elektrische ondersteuning, veiligheidsgordel, roterende zitstoel, voetensteun, verschillende trapfuncties, ... . Kortom de Rolls Royce onder de aangepaste fietsen! De paden van Het Ventiel en WZC De Zon/WZC De Weister kruisten elkaar al verschillende keren. Denken we aan de dansvoorstelling ZIEDIEMENS, de wandelingen van Het Ventiel vanuit WZC De Weister en Lichtendal en de EFID awards van Het Ventiel en WZC De Weister. Allebei willen we mensen met dementie perspectief geven of zoals Gudrun het zo mooi zegt: ‘zorgen voor twinkels in de ogen’. Als ‘WZC de Zon’ waren we dan ook heel vereerd dat deze huldiging op het zomerplein plaatsvond. Schepenen Philippe De Coene en Axel Weydts waren namens de Stad Kortrijk aanwezig om de duofietsen plechtig in te wijden, dit in aanwezigheid van de sponsor On Semiconductor en Het Ventiel. Na het officiële gedeelte werden de duofietsen ingereden door de mensen van Het Ventiel alsook door de bewoners van WZC De Zon. Wat ik zag was heel mooi. Ik zag mensen openbloeien, er werd gelachen en genoten, de twinkels vlogen in het rond. Op de duofiets geniet je samen. De fiets als middel tot verbondenheid. Mooier kan haast niet. Dat is ook het principe van het wielerproject In het Wiel van Het Ventiel waar we via de fiets de verbondenheid willen versterken en de twinkels willen laten rondvliegen! Al een tijdje wou ik een allround mountainbike, die ik zowel als trainingsfiets en als mid-travel trail bike kon gebruiken. Een MTB waar snelheid niet primeert maar veeleer de beleving, waarmee ik de winter wil overbruggen, die ik voor mijn vele urban rides wil gebruiken en waarmee ik op reis wil gaan. Een ‘one fits all’ bike.
Het was ook een droom om me ooit een fatbike aan te schaffen. Uiteindelijk koos ik voor een 27,5 plus hardtail of mid-fat bike. Een hele mond vol. Ik bouwde deze fiets rond het Niner Air 9 frame. Een aluframe met een geometrie die ergens ligt tussen XC en trail. Ik koos niet voor de geometrie van een hardcore hardtail frame met een extreme geometrie, gezien de streek waar ik woon. Niner beschrijft de geometrie als volgt: “Trail country” geometry Blurring the lines between modern trail bike geometry and traditional cross-country geometry, the AIR 9 occupies a niche we lovingly call “trail country.” If you’re doing a combination of long pedaling rides, stiff climbs, extended descents, and spicy technical sections, you’ll love what we’ve done here. “Trail country” geometry translates to modern trail manners when you need them most, with no sacrifice of efficiency or agility. The roomy cockpit has a comfortable reach for short stem lengths, giving you quick handling and plenty of maneuverability to blast through rock gardens and cut hard corners. The steep 74-degree seat angle gets you centered over the BB for climbing and pairs nicely with the short 430mm chainstay length for supreme pedaling efficiency.. And of course, the slack, 68-degree head tube angle and long wheelbase contribute stability and self-confidence when you’re dropping into the steepest lines. Zoals je kan lezen is de geometrie niet extreem, maar vergelijkbaar met deze van de TREK ROSCOE of de Specialized Fuse. Spelers zoals Nukeproof, Vitus, Stanton, Orbea en andere kiezen voor een meer extreme geometrie, met vooral een heel slacke headtube angle (rond 65°). Dit frame is ontworpen voor een voorvork met een maximale veerweg van 120mm. Maar in een recensie van MBR las ik het volgende: The new geometry isn’t massively slacker but it’s significantly longer in reach and shorter at the back than previous AIR 9 bikes. The fork travel is also now based around a longer 120mm fork – which is what most AIR 9 owners ran anyway – and we dare say you could run 130-140mm forks up front without issue so long as they’re setup suitably (lots of sag and firmly damped). Daarom koos ik voor een vork met 130mm veerweg. In eerste instantie ging het de Rockshox PIKE worden maar omwille van de te lange leveringstermijn ging de keuze dan toch naar FOX, met name de Fox Performance Elite 130mm. Door deze vork wordt de fiets nog wat slacker en iets meer trail georiënteerd. Naast het frame en de vork zijn de wielen ook een heel belangrijk item. Ik koos voor betaalbare 27,5 plus wielen. Gewicht is hier geen issue. Het werden uiteindelijk de Hope Fortus 35 wielen. Dit zijn enduro/trail wielen gebouwd rond Hope 4 naven. Dit zijn zeker geen lichte wielen, maar qua prijs onklopbaar! Daar het oog ook wat wil koos ik voor de blauwe naven die perfect matchen met de blauwe letters op het frame. Op de wielen heb ik Schwalbe 2,8 inch Eddy Current banden geplaatst. Dit zijn banden met een heel grof profiel die eigenlijk voor E-bikes bedoeld zijn. En eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat dit overkill is. Een minder grof profiel was hier beter op zijn plaats. Nu over naar de groep. Ik koos voor de GX eagle drivetrain. Prijs kwaliteit niet te kloppen. Al denk ik dat de Shimano XT en SLX drivetrain een waardige concurrent wordt. Onverwacht kon ik een tweedehands XX1 achterderailleur en shifter op de kop tikken zodat ik op die manier de drivetrain kon opwaarderen. De keuze voor de remmen was eigenlijk heel snel gemaakt. Gezien ik op mijn andere MTB’s ook Shimano XT remmen gebruik, zou ik ook hier deze nemen. Maar om budgettaire redenen koos ik voor de SLX’s die eigenlijk dezelfde remcapaciteit hebben als de XT’s. Een laatste belangrijk onderdeel op een MTB is de zadelpen. Hier koos ik voor de Magura Vyron dropper met 125mm travel, een elektronische dropper. Nu volgen stuur, stuurpen en pedalen. Ik had nog een ritchey comp flatbar liggen, die 740mm breed is. Gezien de trail geometrie had ik een stuurpen van 50mm nodig. Ik koos daarom voor de blauwe Hope stuurpen. In tegenstelling tot al mijn andere MTB’s wou ik op deze MTB flat pedals, oftewel pedalen waar je niet in vastgeklikt zit. De reden hiervoor is dat flat pedals je dwingen om techniek op de MTB perfect uit te voeren. Zo wil ik mij de komende winterperiode heel specifiek op techniek focussen en deze flat pedals gaan me daar zeker bij helpen. Het werden blauwe Hope flat pedals. Ik rij nu anderhalve maand met deze fiets en kan zeggen dat dit een echte fun bike is, die bovendien mooi oogt!! Althans dat is mijn opinie... De coloribus et gustibus, non dispuntandum est... Dit alles werd deskundig in elkaar geflenst door Dirk Baert van Bikesensation Beernem. De Peugeot Classic is een wielertoeristen toertocht, die zijn thuishaven heeft in de Peugeot garage van Kortrijk. De eerste editie vond in 2009 plaats. Nu 10 jaar later zijn we aan de laatste editie toe. De Peugeot Classic is een monument en de titel Semi-Klassieker meer dan waardig. Je kan er kiezen tussen verschillende afstanden en parcoursen. Voor elk wat wils. Van kort en vlak tot lang en selectief.
Naast het sportieve, heeft deze toertocht ook een maatschappelijke opdracht. Zo wordt de opbrengst altijd geschonken aan een goed doel. Een van die goede doelen was ‘Het Ventiel’, buddywerking voor personen met jongdementie. Na 10 jaar was het bestuur op zoek naar opvolging. Het Ventiel samen met enkele fietsgekke sympathisanten stelden zich kandidaat. Het doel is via dit evenement (jong)dementie onder de aandacht te brengen. Sensibilisering en inclusie staan hier centraal. Volgend jaar wordt de Peugeot Classic omgedoopt tot ‘in het wiel van het Ventiel’. Dit jaar gaan we op stage. Zo helpen we mee met de voorbereidingen, bevoorradingen, fietsstalling, het uitpijlen van het parcours, en nog veel meer... Ter ere van het Ventiel wordt een drankbevoorrading voorzien aan het Bi-Ventielbos. Ook is een fietstenue speciaal ontworpen voor dit evenement! Pure klasse à la Sir Bradley Wiggins. Voor iedereen te koop! Kopen zou ik zeggen!!!! Zaterdag bemannen we de drankbevoorrading aan het Bi-Ventielbos en zondag rijden we samen met Jan Hautekiet, Chris Vandenabeele en co in passende outfit de laatste editie van de Peugeot Classic. In mijn eerste project ‘make the RKT9 fly’ deed ik volgende upgrades. Mijn ritchey comp zadel-, stuurpen en stuur maakten plaats voor de WCS versie. Ik schafte een wielset met Hope Pro4 naven en Veltec carbonvelgen aan en ik koos voor een beenhard, ultralicht maar bovenal een heel comfortabel carbon zadel van het merk Fabric (type ALM). Dit alles resulteerde in een gewicht net boven de 11kg.
De RKT9 vloog. Toch drongen 2 upgrades zich op. Van 11 naar 12 speed en een dropperpost. De 11 speed met een 11-46 cassette heeft als nadeel dat ik bergaf met een 11 tekort kom en op heel steile hellingen met de 46 teveel krachten verspil. Tijdens de BeMC botste ik tegen deze beperkingen. Op de snelheidsstroken werd ik er los uitgereden en op de vele steile klauterpartijen kon ik te weinig op souplesse draaien waardoor ik op het einde van een rit duidelijk kracht tekort kwam. Een 12speed met een 10-50 cassette is voor mij de oplossing. Ik koos voor een 12speed XO shifter en achterderailleur. Mijn 11speed werd als upgrade voor mijn Cannondale Lefty gebruikt. In plaats van 2x10 heb ik nu een 2x11. Twee vliegen in één klap... Als je jezelf wat verdiept in het MTB’en dan blijkt de belangrijkste upgrade een dropper te zijn. Een dropper is een zadelpen die met een druk op de knop in hoogte verstelbaar is. Het zorgt voor meer bewegingsruimte op de fiets. Je vindt hierover vele youtube filmpjes. Check het zelf maar eens! En toch was ik sceptisch. Een dropper betekent meer gewicht... Na wat zoekwerk koos ik voor de Magura Vyron eLect 100mm. Een draadloze dropper en daardoor super eenvoudig te installeren. Als ik de reviews erop nasloeg, las ik overwegend positieve reacties. Het enige minpuntje is de vertraging. Tussen de druk op de knop en de inwerkingtreding van de dropper is er iets meer delay ten opzichte van andere droppers. Gezien ikzelf geen vergelijking kan maken, ervaar ik dit niet direct als een nadeel. Na 2 maand met de dropper op pad, kan ik deze voor geen geld meer missen. Dit is zoals men overal zegt en schrijft, de beste upgrade voor een MTB. Zelfs voor XC zou ik dit aanraden. Ik ben in ieder geval overtuigd! Dit project is nu af!! Een ander project dringt zich op! ‘Wat hebben wielrennen en dementie met elkaar gemeen?’, hoor ik jullie denken. En terecht, 2 werelden die op het eerste zicht niks met elkaar te maken hebben.
En toch... Wielrennen is, volgens mij, zo populair omdat het ‘het leven’ in al zijn facetten symboliseert. De hoogtes, de successen, het drama, de diepe dalen, de tegenslagen waar iedereen in zijn leven mee te kampen krijgt. Het verklaart de adoratie voor een Frank Vandenbroucke of een Marco Pantani. Wielrennen is 12 keer vallen en 13 keer opstaan om dat ene doel te bereiken, de meet halen. In het leven is dit ook zo. Zolang je een objectief hebt, ga je ervoor. Echter bij een diagnosestelling van dementie verliest men wel eens zijn doel of zingeving en belandt men in een soort sociaal isolement. Net die zingeving wil het Ventiel, buddywerking voor personen met jongdementie, teruggeven door nieuwe uitdagingen aan te reiken. En één van die uitdagingen is wielrennen... Enkele maanden geleden kreeg ik een bericht van Marcello Galetti met de melding: Hi cyclist, do you want to come to Pinerolo to talk about cyclism and dementia? Marcello Galetti is de directeur van het woon-zorgcentrum ‘Rifugio Re Carlo Alberto’ in Luserna San Giovanni, gelegen in de Val Pellice naast Torre Pellice, nabij Turijn. Wij leerden elkaar kennen in maart 2015 tijdens een EFID congres over dementievriendelijke gemeentes. Het klikte direct. Italianen en Belgen matchen blijkbaar. We kijken op eenzelfde manier naar zorg en hebben een zelfde missie. Mensen samenbrengen met een gemeenschappelijke interesse, dus ook mensen met dementie. Naast mij nodigde hij ook Gudrun Callewaert van het Ventiel uit om te getuigen over de beklimming van de Mont Ventoux door 4 personen met jongdementie, waaronder haar man Patrick. De beklimming van de Mont Ventoux werd in 2013 georganiseerd in samenwerking met Te Gek om de problematiek rond (jong)dementie onder de aandacht te brengen. Met peters en buddies als Rick De Leeuw, Chris Vandenabeele en Koen Buyse werd het een succes. Kort daarna werd het Ventiel gedoopt met als doel opnieuw zin aan het leven van de persoon met jongdementie te geven, door nieuwe uitdagingen aan te gaan. Ondertussen bestaat het Ventiel al 4 jaar. Dit jaar tijdens de Giro is er een etappe van Cuneo naar Pinerolo. Deze rit heeft een geschiedenis. We keren 70 jaar terug in de tijd. In 1949 rijdt Fausto Coppi tijdens deze rit alleen in de aanval. Minuten voor zijn eerste belagers. De radioreporter spreekt deze memorabele woorden, die in het collectief geheugen van elke Italiaan gegrift staan: hier rijdt een renner, alleen, ver voor de rest, met een blauw-witte trui, het is Fausto Coppi. Pinerolo ligt op een 16km van Torre Pellice en Luzerne San Giovanni en telt 35000 inwoners. Door het werk van Marcello wil ook de stad Pinerolo investeren in een dementievriendelijke samenleving. Het stadsbestuur wou naar aanleiding van de Giro dementie onder de aandacht brengen. De link met dementie en wielrennen was gelegd. Ik neem 3 dagen verlof. Op 15 mei, de dag dat mijn dochter Lore 19 werd, vertrekken we richting de Rifugio Re Carlo Alberto. We worden met open armen ontvangen door Marcello. Het doet deugd elkaar terug te zien! We worden in de watten gelegd. Tussen de maaltijden door plannen we de volgende dag. De planning ziet er als volgt uit: Donderdagmorgen om 9u geef ik aan het personeel een vorming over de werking van WZC De Weister met een focus op organisatieleer en kleinschalig koken. Het is een boeiende ontmoeting tussen 2 verschillende culturen. Er worden zaadjes gepland... Over de middag bezoeken we het WZC en erna plannen we het verloop van de avond in Pinerolo. Ik moet het hebben over wat wielrennen betekent voor een Vlaming. Gudrun doet haar verhaal over de Mont Ventoux en de bestaansreden van het Ventiel. Marcello modereert en leidt in samen met de schepen van sociale zaken van Pinerolo. De planning is een feit. Nog even een tussendoortje met een bezoek aan een grot waar de Waldensenkerk ondergedoken in het geheim samenkwam om hun geloof te belijden. Het werd een mystieke ervaring... De valleien in deze streek zijn dus niet uitsluitend Rooms-Katholiek, maar vooral Protestants. Deze protestantse gemeenschap werd eeuwenlang onderdrukt, waardoor je een sterke verbondenheid voelt. Iets wat wij verloren hebben... De tijd vliegt. Snel naar de rifugio om wat te eten en dan vlammen we samen met Marcello op de E-bike richting Pinerolo. Het is zalig cruisen. Daar aangekomen doen Marcello, Gudrun en ik ons ding. Ik heb het vooral over het feit dat wielrennen in ons DNA zit, dat het in de beginjaren voor vele landbouwers of arbeiders in de fabriek de opstap was naar een beter leven en dat de Flandrien een begrip is in het wielrennen. Uiteindelijk verwijs ik ook naar initiatieven die de link leggen tussen dementie en wielrennen, zoals de Ronde van de Weister, dementievriendelijk Kortrijk, de verhalen van Jurgen Creyf over verschillende Flandriens in de beginjaren en ‘In het Wiel van het Ventiel’, de opvolger van de Peugeot Classic. Gudrun doet haar verhaal op een heel authentieke manier en raakt iedereen in de zaal. Zaadjes worden gepland... Na het symposium rijden Marcello en ik in het donker op de E-bike door de vallei richting de rifugio. Het is machtig! Het wordt een korte nacht want vrijdagmorgen vertrekken we al huiswaarts. De terugreis verloopt vlot! Ik kan terugblikken op een unieke ervaring die nog eventjes zal blijven hangen en die het begin is van nog veel meer moois!!! ‘In het wiel van het Ventiel’, here we come!!!! |
Archieven
January 2023
Categorieën |