2018 loopt op zijn einde. Op de wedstrijdkalender staat momenteel niks in fluo. De feestmaaltijden volgen elkaar in hoog tempo op. Het weer is grijs en koud. Dus tijd om terug te blikken op het afgelopen seizoen.
2017 eindigde met een linker enkel aan flarden. Gescheurde enkelbanden en een botoedeem. Vooral het botoedeem baarde me zorgen. In de boekjes las ik dat het herstel varieerde tussen de 6 à 12 maand. In het slechtste geval werd 2018 een verloren jaar. In het beste geval kon ik vanaf de vakantiemaanden terug mijn ding doen. Ik draaide heel snel de knop om en nam van de gelegenheid gebruik om in mijn laatste jaar als H40 nieuwe horizonten te ontdekken. Zo nam ik samen met Korneel Lagae, in duo, voor het eerst deel aan een beachrace, stond ik voor het eerst aan de start van een meerdaagse MTB raid, de LCMT en nam ik deel aan verschillende MTB endurance races. Dit alles met wisselend succes. Door het zand klieven was leuk. De LCMT werd een DNF en de endurance races in Wallonië waren altijd een feest. Tegen doktersadvies in stond ik in februari en maart aan de start van respectievelijk de Inferno Sandman Xduathlon en de Xduathlon van Lac de l’eau d’heure. Ik werd in beide wedstrijden derde bij de H40 maar kreeg steeds een hamstringblessure als toetje er bovenop. Reden was overbelasting van de rechter hamstring ten gevolge van een andere loophouding door de pijnlijke linker enkel. Hoe het lichaam een kinetische keten vormt... Het zou duren tot juni alvorens het lopen een beetje lukte. Halverwege juni stonden de 55,5 triathlon van Wanze en de Xtriathlon des Shark (Couvin) op het programma. In Wanze kon ik als derde H40 finishen en in Couvin werd ik 5de H40. Een geslaagde rentree. Vanaf juli kon ik eindelijk pijnvrij lopen en begon het tij te keren. Zowel tijdens de Xtriathlon van Butgenbach als deze van La Gileppe werd ik 3de H40 en presteerde ik terug op niveau. Net als vorig jaar won ik de Xtriathlon van Watrissart S bij de H40 en de Sandman Xduathlon S overall. Het jaar sloot ik af met een beachrace en een trailrun in Oostduinkerke. Vooral de trailrun in het Oostduinkerkse zand was een succes. Ik kon er als eerste H40 finishen. Ondanks een valse start kon ik 2018 toch in schoonheid afsluiten! 2019 wordt mijn eerste jaar bij de H50. Pfff. De categorie van de medioren om het mooi te zeggen... Dat ik ouder word betekent niet dat uitdagingen er minder op worden. Zo staan volgend jaar de Grand Raid Nisramont, BeMC, les Chemins du Soleil als nieuwe uitdagingen op de agenda samen met het gebruikelijke du- en triathlon programma. Op naar 2019!
0 Comments
Exact 1 jaar geleden paste ik voor de Ednine Beach Challenge en de Coast Trail. De reden was dubbel, enerzijds een weerspannige rechter achillespees en anderzijds de focus op meer techniektrainingen op de MTB. Tijdens de techniektraining in Beernem, nu exact 365 dagen geleden, liep het mis. Een val met gescheurde enkelbanden en botoedeem als gevolg. Het zou mijn ganse seizoen hypothekeren. Pas vanaf de vakantiemaanden begon het tij te keren. Dit jaar wou ik als revanche zeker deelnemen aan deze wedstrijden. Ik koos voor de kortere versies.
Om 10:00 ging de Ednine Beach Challenge van start. De deelnemers van de 22km stonden in derde box, helemaal achteraan. De eerste box was voor de eliterenners van de 44km. De tweede box werd bemand door de deelnemers aan de combiwedstrijd oftewel ‘the king of the beach’ challenge en de vrouwen. De ‘king of the beach’ bestaat uit de lange versie van de mtb-beach race en de 21km lange Cost Trail run. Zwoare paté, ip zin Wesvlams. De wedstrijd: De derde startbox betekent sowieso inhalen. Het startschot gaat af. Al lopend probeer ik tussen het pak door op te schuiven. Het lukt niet echt. Ik spring de fiets op en probeer te knallen. Het loopt voor geen meter. Direct ga ik in het rood. Het is zoeken naar de betere berijdbare stukken. Het peloton scheurt. Ik kom in een groepje terecht en neem het meeste werk op mijn schouders. Stampen en niet plooien wordt mijn leuze. Wanneer we het losse zand op moeten, rij ik me keer voor keer vast. Het zandgevoel was er aan geen kanten. Het wordt een wedstrijd met ups and downs. Na 2 ronden van 11km zit mijn wedstrijd er op. Ik finish als 17de overall en als 6de H40. Geen super wedstrijd, maar een ideale voorbereiding voor de Coast Trail enkele uren later. Snel richting camper voor wat carboloading, verse kledij en wat rusten. Om 14:30 luidt het startschot. Met 220 deelnemers vertrekken we voor 10km zand, zand en nog eens zand. De eerste 2km lopen we op het strand richting Koksijde om dan links de duinen in te gaan. Hier volgt een eerste zware passage in de duinen. Ik start op het strand doelbewust met de handrem op. Ik loop rond een 12de positie. Schuif op en leg mezelf op om voor een toptien plaats te gaan. Wanneer we het strand verlaten, loop ik al op een 7de positie. Ik voel me in mijn sas in de duinen. Waar ik me met de MTB continu vast reed, zweef ik nu als het ware over het losse zand en de duinen. Ik kom al snel in een 4de positie. De derde komt in zicht. Maar na 6,5 km begint mijn beperkte loopbasis me zuur op te breken. Ik begin terug terrein te verliezen en dring niet meer aan. Ik kan zo zonder forceren als vierde en eerste H40 deze Coast Trail run beëindigen. Bij de finish word ik door Hans Cleemput, speaker van dienst, als de officieuze ‘prince of the beach’ uitgeroepen! Nice!! Deze revanche smaakt zoet!!! |
AuteurJan Goddaer AKA Godi. Archieven
December 2022
Categorieën |