No pain, no glory is één van mijn slogans waar ik nu en dan wel eens mee uitpak. Twee dagen na de feiten zit ik aan mijn computerscherm en toetsenbord om relaas uit te brengen van mijn MTB-wedstrijd en cyclocross op de Kluisberg, in plaats van in het zwembad baantjes te trekken.
No glory, maar vooral veel pijn... Maar nu over naar de orde van de dag, het schrijven van mijn wedstrijdverslag. Op zaterdag laatstleden ging in het Kluisbos om 10u AM een MTB crosscountry en om 2u PM een cyclocrosswedstrijd door. Dit leek me ideaal om deze 2 wedstrijden te combineren als training op de Red Rock Challenge X-duathlon die volgend weekend doorgaat. Na de gebruikelijke routine, gaande van ontbijt tot parcoursverkenning, sta ik met 18 andere MTB'ers aan de start van mijn eerste XC na vele jaren. Er zijn 2 categorieën, -35 en +35. In mijn categorie zijn we met 14. Ondanks het beperkt aantal renners zijn het vooral specialisten van dit werk, met op kop Quincy Vens. Het is mij direct duidelijk dat vooral de focus moet liggen op ervaring opdoen, dan wel te mikken op een goed resultaat . Met zijn allen staan we aan de start, die een smalle aanloopstrook is bergop naar het eigenlijke parcours. Ik plaats me helemaal achteraan. Het startschot wordt gegeven en ik mis volledig mijn start. Geen nood, ik moet hier geen resultaat rijden. Het begin is een lange singletrack met vele bochten, waar inhalen sowieso moeilijk is. Ik wil mij vooral focussen op mijn bochtentechniek. En dat gaat wonderwel. Door de slechte start zit de wedstrijd na 1 ronde al bijna in zijn definitieve plooi. Ik rij dan op een 9de positie overall en 6de in mijn categorie. Tot halverwege de wedstrijd iemand vanuit de achtergrond terug komt aansluiten. Ik probeer te volgen en verlies mijn focus en ga in een bocht onderuit. Ik plant mijn elleboog met mijn volle gewicht in mijn ribbenrooster en voel direct dat de zwaartekracht zijn werk doet. Ademen gaat moeilijk, maar zoals eerder gezegd 'no pain, no glory'. Terug de fiets op en knallen. Door de adrenaline die door mijn lichaam giert voel ik geen pijn, maar weet ik dat dit niet OK is. Na enkele minuten voel ik toch de pijn opkomen en beslis ik om gewoon op tempo de wedstrijd uit te rijden. Ik eindig 7de in mijn reeks en 10 overall. Even bekomen en dan beslissen of ik de cyclocross wel nog rij. Wederom met gelijkaardige zegswijzen als 'no pain, no gain' of 'pain is temporary, quitting lasts forever', sta ik aan de start van mijn tweede wedstrijd die dag. In de LRC zit ik de categorie D (45-55) oftewel de jonge garde van den OKRA. Deze reeks telt 26 deelnemers. Gezien de pijn, sta ik helemaal achteraan en ga ik als laatste van start. Maar om één of andere reden vlieg ik door de bochten, knal ik bergop en rij ik zonder probleem 1km/h sneller dan deze morgen. Zo kan ik vanuit een verloren laatste positie tot een 8ste positie oprukken. In de laatste 500m word ik nog geremonteerd en eindig ik toch mooi 9de. Tot zover alles nog OK. De zondag sta ik op en voelen de ribben alles behalve OK. Ik doe nog een training van 3 uur in de Middelkerkse duinen. Maar dan crash ik. De pijn wordt steeds heviger. Nu vandaag is het motto: No glory and lots of pain!!!! De Red Rock Challenge X-duathlon komt in het gedrang en het is dan ook onwaarschijnlijk dat ik er zal starten. Het worden 6 weken pijn verbijten en dan komen we terug!! En om te eindigen: What doesn't kill you, makes you stronger. En nu zijn de slogans op!
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurJan Goddaer AKA Godi. Archieven
December 2022
Categorieën |