Genieten!
Zaterdag was ik voor het tweede jaar op rij van de partij in de Xtriathlon van Bütgenbach. Volgens mij één van de mooiste van het land, omwille van het MTB-parcours vol wortelpartijen. Dat het een hittegolf is, hoef ik jullie niet meer te vertellen. Dat het zo zijn voordelen heeft, is soms moeilijker aan te geven. Behalve dan de vele cornetto’s en ijscrêmes... Dat het nadelen heeft, is overduidelijk. Zeker als je als niet-zwemmer zonder wetsuit aan de slag moet. Maar niet getreurd, onder het motto ‘the journey is more important than the destination’ zou ik vooral genieten van deze wedstrijd. Op de laatste rij start ik het zwemmen. Het wordt worstelen in het water met een 62ste plaats op 88 deelnemers als gevolg. Eens de wisselzone binnen, begint de wedstrijd. Op de NinerRKT9, die een bikefit onderging, knal ik vooruit. Mens en machine zijn één. Het wordt laveren tussen de voor mij rijdende deelnemers. Ik kan oprukken naar een 13de plaats overall en een derde plaats bij de H40. De slottrailrun haspel ik af, zonder forceren. Ik remonteer nog 1 deelnemer. Dit was genieten!!! Resutaat: 12de overall en 3de H40
0 Comments
Gisteren trok ik naar Gimnée-Doische, een dorpje nabij Philippeville in de provincie Namen, voor een endurance race op de mountainbike over 3 uur. De start was gepland om 14:30 en dit betekende dat ik de wedstrijd van de Belgen tegen Engeland om de derde plaats grotendeels zou missen. Maar ‘a man has got to do what a man has got to do’... Biken dus!
Daar aangekomen maakte ik tijd voor de nodige carboloading en parcoursverkenning. Het parcours start met een klim op een veldweg die dan overgaat in een singletrack om dan via een korte nijdige klim op losliggende stenen terug iets verder op diezelfde veldweg te komen. Het blijft klimmen tot we links het bos induiken. Een mooi technische afdaling die terug overgaat in een singletrack die tussen de bomen slalomt. Nu krijgen we een pittige, steile technische beklimming voorgeschoteld waar velen voet aan grond zullen moeten zetten. Eens boven slingert de singletrack terug tussen de bomen. Hier kan je geen snelheid maken. Uiteindelijk kom je op een veldweg richting de startzone op de weg. De parcoursverkenning leerde me dat de hitte en de nijdige, technisch steile klim, die we elke ronde voorgeschoteld krijgen op een ronde van nog geen 3 km, doorslaggevend gingen zijn. Ik zou op basis van de verkenning rustig starten. ‘A man has got to know his limitations’ (dixit Clint Eastwood). De wedstrijd zelf: We staan aan de start met een kleine dertig deelnemers, waarvan trio’s, duo’s en solo’s. Ik kan niet direct zien wie als solo start. Ik vermoed een vijftal, maar het is gissen. Het is geen grote opkomst, waarschijnlijk door het WK voetbal en het hele warme weer. Het is gekkenwerk om dit solo te doen, maak ik me de bedenking. Daarom dat het gros kiest om dit in teamverband te doen. Ik sta achteraan het pak en vertrek als allerlaatste. In de eerste ronde schuif ik naar voor en rij gedurende enkele ronden samen met een triatleet van het Veranda Willems team. Een zekere Denis. Na 45 minuten moet ik hem laten rijden. Net aan de voet van de nijdige klim moet ik voet aan grond zetten omdat een tak in mijn versnellingsapparaat me verhindert verder te fietsen. Het wordt naar boven lopen. Denis is gaan vliegen. Alsook mijn moraal. Maar één ding dat ik van Dirk Baert geleerd heb tijdens de verschillende ritten en clinics, is dat je nooit mag panikeren. Alles komt toch op zijn plaats. Zo peddel ik gewoon verder zonder in het rood te gaan. Na 1u30 wedstrijd zie ik Denis terug rijden. Erop en erover. Ik vermoed dat ik als derde bij de solo’s rij na 2 jonge klasbakken, die me een paar keer dubbelen. Na 3 uur wedstrijd eindig ik leeg, maar voldaan. Aan de finish vraag ik naar de uitslag, maar dat blijkt te moeilijk. Dus wachten maar. Ik wacht het podium af maar de nummer 14 wordt als derde op het podium geroepen. Dit klopt niet. Ik reed vanaf de eerste ronde voor hem uit en finishte zeker voor hem. Was het de gewonnen B-finale van Belgen met het daarbij horend overvloedig bier drinken in het wedstrijdsecretariaat of de hitte, maar een volledige uitslag heeft niemand gezien. Bovendien was ik niet de enige met vragen. Ook bij de duo’s en trio’s waren er fouten. Naar de beker en bijhorende enveloppe mag ik fluiten. Toch een smet op deze mooie wedstrijd. Tot op vandaag heb ik nog geen uitslag gezien. Ik onthou:
Ik vergeet: de uitslag! Crosstriathlon Couvin
Zaterdag 23 juni stond de crosstriathlon van Couvin op het programma, ook wel Sharks Terra genaamd. Een heel mooie wedstrijd op een toplocatie! Een echte aanrader. Vorige jaar was ik hier voor het eerst aan de start. De wedstrijd duurde toen echter iets meer dan 10 minuten. Een zwembeurt, wissel en welgeteld 1km op de MTB, omdat mijn schijfrem compleet loskwam, waren mijn deel. Dit jaar wou ik niks aan het toeval overlaten zodat de kans op mechanische pech tot een minimum zou herleid worden. Daarom maakte ik vrijdag, de dag voor de wedstrijd, een pitstop bij Dirk Baert van Bikesensation Beernem. De NinerRKT9 werd getuned en was klaar om de volgende dag gegeseld te worden. Of beter zelfs, voor de haaien gegooid te worden. Super om van deze ondersteuning te kunnen genieten. Ik ben echt met mijn gat in de boter gevallen! Zaterdag 16:30, het moment dat het startschot zou afgaan. Na een verkenning op de MTB, de inschrijving en de installatie van het materiaal in de wisselzone was het tijd om de wetsuit aan te trekken en het koude water te trotseren in het meer. Snel wat acclimatiseren en opwarmen alvorens van start te gaan voor 500m zwemmen, 20km MTB’en en 6,4km trailrun. Uit de verkenning bleek dat het vennijn in de staart zat. De trailrun is moordend door zijn steile beklimming en afdaling die je tweemaal moest trotseren of beter gezegd ondergaan. Bang! We zijn weg voor 500 meter zwemmen. Het gebruikelijke trekken, duwen nemen we erbij en na enkele tientallen meters kan ik toch comfortabel zwemmen. Ik neem waarschijnlijk niet de kortste weg maar ondervind weinig hinder tot we aan de boeien komen na de helft van de wedstrijd. Dan wordt het moeilijk zwemmen, terug weer met het nodige trekken en duwen. Ik onderga en incasseer. Ik heb geen notie van mijn prestatie. Achteraf zie ik dat ik pas als 69ste op 131 haaien het zwemmen afwerk. Eens aan land, weg van de haaien, zou het gebeuren. Met de Rocket9 zou ik knallen. Echter loopt het van geen meter. Het is wroeten. Ik haal in maar niet zoals ik zelf hoopte. De fietsbenen heb ik duidelijk thuisgelaten. Ik kom als 26ste de wisselzone binnen en verlaat deze als 27ste voor mijn trailrun. Ik start heel voorzichtig om zeker geen blessure op te lopen. Toch loop ik sneller dan enkele atleten die net voor mij de wisselzone hadden verlaten. Bij de eerste passage op de steile beklimming blijf ik lopen terwijl het gros wandelt. Zo haal ik direct enkele concurrenten in en dat geeft me enigszins vleugels. Ik kan mijn tempo aanhouden tot de tweede passage van de steile beklimming. Ik was net in het spoor van Carl Salomez gekomen. Hij stapt. Ik stap in zijn zog. Zodra het wat vlakker wordt loop ik opnieuw en kan ik opnieuw een mooi tempo aanhouden. Bregt Van Nieuwenhuyse komt in het vizier. Maar dan stokt het wat en blijf ik hangen. Ik finish als 20ste en 5de H40. Geen topprestatie, maar hier moet ik gewoon tevreden mee zijn. Belangrijkste is dat ik zonder grote ongemakken of blessure deze wedstrijd heb afgewerkt. De haaien kregen me niet klein! Op naar de volgende ! Zondag laatstleden stond de 55,5 triathlon van Wanze op het programma. Omwille van zijn unieke formule en mooi parcours wou ik deze triathlon voor geen geld missen. Zelfs de triathlon van Kortrijk, in mijn thuisstad, en tevens een superevenement kon mij niet van gedachten veranderen.
Door het vele blessureleed zou dit mijn eerste triathlon van het seizoen worden. Met mijn beperkte loopkilometers, gedurende 4 weken loop ik nu maximaal 2x een halfuurtje aan ongeveer 10,5km/h, waren mijn ambities beperkt tot ‘met een goed gevoel de wedstrijd zonder blessures afwerken’. Vorig jaar nam ik nog deel aan de Promo Triathlon en de 55,5 Triathlon. Ik kon toen in mijn leeftijdscategorie respectievelijk winnen en derde eindigen. Dit jaar zou ik me beperken tot de 55,5. In vergelijking met vorig jaar was het niveau van de deelnemers nu een stuk hoger. Een podium op de 55,5 leek me onhaalbaar. Boodschap was ‘the journey is more important than the destination’. De wedstrijd zelf. Om 13:50 duik ik de Maas in om 10 minuten later te kunnen vertrekken voor de wedstrijd. Het acclimatiseren is nodig en tijdens de 10 minuutjes opwarmen merk ik dat er toch veel stroming aanwezig is. Gezien we met de stroom mee zwemmen is dit als niet-zwemmer aardig meegenomen. Ik kies de rechter kant, dus ver weg van de oevers. Ik start vlot en merk op dat ik redelijk stand hou en zelfs nu en dan een plaatsje win. Op een pak van 246 deelnemers bereik ik als 105de de wisselzone. Voor mij een record. Eens op de TT-bike begint de wedstrijd. De eerste 4 km zijn vlak met de neus pal in de wind. Ik remonteer tientallen renners. Wanneer we de helling opdraaien zie ik een gans peleton in mijn wiel. Niet leuk als je weet dat dit een non-drafting wedstrijd is. Op het steilste deel van de helling moet ik temporiseren en word ik door een groot deel renners geremonteerd. Wanneer de helling minder steil wordt probeer ik wat plaatsen goed te maken, maar ik raak niet in mijn ritme. Pas als we op het plateau komen kan ik terug tempo maken en remonteer ik opnieuw het ganse peleton en duik ik richting de oevers van de Maas de afdaling in. Eens terug op het vlakke rij ik opnieuw met de neus pal in de wind met een gans peleton volgers richting de tweede ronde. Ik blijf geven tot aan de helling. Nu draai ik op volle toeren en het peleton moet er aan geloven. Vanaf dan rij ik bevrijd rond. De laatste rond rij ik zelfs nog sneller en maak ik steeds plaatsen goed en zo kom ik als 15de de wisselzone binnen. Ik start als 16de mijn run. Ik durf niet voluit te lopen omdat ik schrik heb een blessure op te lopen. Toch loop ik 3:52/km en kan dit aanhouden. Ik voel wel lichtjes mijn linker hamstring verkrampen. In de laatste 500m word ik nog ingehaald door 2 jonge stieren. Het levert me een 18de plaats op en een derde plaats bij de H40. Hier ben ik heel tevreden mee. Volgende week staat de Crossduathlon van Couvin op het programma. Hopelijk herstellen de benen vlot en kan ik opnieuw genieten van deze heel mooie sport. Vandaag stond ik aan de start van de Hagelandse Chrono 50km. Met de prikkel van gisteren, de tijdrit in Slypskapelle, had ik er wel zin in.
Het parcours is een opvolging van singletracks, veldwegen en steile klimmetjes. Een parcours waar je kan op vlammen. Helemaal iets anders dan wat de Ardennen biedt. Iets wat dichter bij mijn mogelijkheden ligt. Ik vertrok iets na tien uur. Ik kon ongehinderd de ganse rit mijn tempo rijden. Een ware tijdrit op de mountainbike. Ik reed 1u58 over de 50 km. De uitslag ken ik op vandaag niet maar belangrijker is dat ik echt genoten heb van deze wedstrijd. Zoals de traditie het vraagt stond ik zaterdag opnieuw aan de start van de 14de editie van de tijdrit in Slypskapelle. Deze tijdrit wordt getypeerd door zijn parcours vol bochten met de nodige hoogtemeters alsook door zijn perfecte organisatie en super gezellige sfeer. Een tijdrit die je eigenlijk niet mag missen.
Pas diezelfde week haalde ik mijn tijdritfiets van onder het stof. Met slechts twee korte intervalsessies ging het moeten gebeuren. Het gevoel tijdens deze trainingen was allesbehalve top. Tijdrijden is lijden, zowel mentaal als fysiek. Tijdrijden is ook meer dan ‘zjirre rien’. Het vraagt een heel specifieke voorbereiding. Zo begint de wedstrijddag met de nodige hydratatie en carboloading, om dan het parcours te verkennen. Elke bocht wordt meermaals genomen om de meest ideale lijn te vinden. Verzetten worden getest. En dan komt het materiaal. Keuze van wielen, helm, kledij,… alles telt. De voorbereiding eindigt met de opwarming. Dit is niet zomaar losrijden, maar blokjes draaien tot de motor op toeren draait. Tijdrijden is pure wetenschap. Kent geen geheimen. Is eerlijk. Tijdrijden is mindfulness. Je leeft in het nu en komt in een tunnel terecht weg van de dagdagelijkse slameur. Over naar de tijdrit zelf. Om 14u58 knal ik van het startpodium voor 3 ronden van 6km. Ik start redelijk vlot en op de eerste helling kan ik mijn tempo vrij hoog houden. Maar naarmate de ronde vordert, begint de adem te stokken, doen de benen pijn en krijg ik het verdomd zwaar. In de tweede ronde krijg ik een patat rond mijn oren. Maar in de derde ronde kan ik me herpakken en pers ik er nog alles uit. Het levert me een 18deplaats overall op en een 7dein categorie H40. Wanneer ik de resultaten van mijn rechtstreekse concurrenten bekijk, kan ik alleen maar tevreden zijn gezien mijn beperkte voorbereiding. Het was een heel goede prikkel. Gisteren, zondag 20 mei, nam ik voor het eerst deel aan de Flanders Cup cross-country. Door een verkoudheid had ik afgezien van de VTT 4h Endurance race van Blandain en daarom leek me een korte race meer aangewezen. Gezien ik geen licentie heb, startte ik in de categorie Funklasse B.
Vroeg aangekomen in Moerbeke-Waas, had ik voldoende de tijd om het parcours te verkennen. Het was een aaneenschakeling van bochten en kunstmatig aangelegde hindernissen op een zanderige ondergrond. Iets wat me wel zou moeten liggen. Wat me opviel is dat de organisatie van dergelijk evenement echt wel top is alsook de entourage om dan het deelnemersveld niet te vergeten. Dat werd bevestigd door een grote delegatie topcrossers, met als uitsmijter Thibau Nys die door de Kannibaal himself werd begeleid. Dat hun mobilhome aan de onze grensde maakte het toch wel speciaal. Maar nu terug over naar de orde van de dag. Er moest gevlamd worden... Ondertussen was het 9:30, tijd om te starten. Aan de startlijn stonden we met een 15-tal deelnemers. Als ik rondom mij keek, leek mij dit geen deelnemersveld die voor de fun, zoals onze categorie dat zo mooi verwoordt ‘funklasse’, enkele toertjes zou gaan malen. Strakke bodies, onthaarde benen, super bikes,... ik kreeg er zowaar buikkrampen van. Ik was hier voor de fun en that’s it en was ook the spirit!!! Bang, het startschot gaat af. Ondanks een positie op de eerste startrij duik ik pas rond een 11de positie het veld in. Het is direct vollen bak. De longen trekken open en het snot vliegt langs alle kanten rond. Ideaal om jezelf van een verstopte neus te ontdoen. Ik kan in mijn groepje vlot volgen en voel zelfs dat ik wat kan opschuiven. Zo kan ik naar een 7de positie opschuiven. Ik rij samen de wedstrijd met de nummer 8 tot in de slotronde. Vanaf dan rijden we tactisch en maken we er een wedstrijd in de wedstrijd van. Nice. Ik rij in het wiel en wacht dan tot 1km voor de finish om er een echte patat op te geven. Zo finish ik afgescheiden als zevende. Ik heb super genoten van dit evenement. Zeker voor herhaling vatbaar!! Dit jaar zou ik sinds lang opnieuw eens proeven van enkele MTB-marathons met als orgelpunt de LCMT, een meerdaagse wedstrijd in de regio van Houffalize. Ik schreef me eind vorig jaar in. Een leuk gegeven was dat we met quasi het ganse team daar present zouden zijn.
Aan MTB marathons deelnemen vraagt een gedegen voorbereiding. Veel kilometers malen en hoogtemeters maken. Daarnaast moet je ook over de nodige fysieke mogelijkheden beschikken, dixit een grote motor hebben. Het laatste heb ik niet, maar de kilometers malen en hoogtemeters maken heb ik wel in de hand. Maar een enkelblessure, een zware griep waar ik toch een maand mee sukkelde en een hamstringblessure gooiden echter roet in het eten. Ik kon de gewenste kilometers niet malen en de hoogtemeters maakten plaats voor ritjes langs de Leie. Kortom ik vertrok met een klein hartje richting Houffalize. Tot overmaat van ramp werd ik de dag voor de eerste rit getroffen door hevige diarree. Een ganse lat immodium en een handvol enterols zorgden dat de diarree stopte. Ik stond leeg aan de start van de eerste rit, goed voor 92 km in en rond Houffalize. Zonder ambitie en motivatie plaatste ik me helemaal achteraan het pak. Ik startte traag met de enige doel om de finish te halen. De eerste drie uren waren fysisch en mentaal heel zwaar. Ik had buikkrampen en geen energie. Pas na 3 uur voelde ik me iets beter en kon ik normaal eten tijdens een bevoorrading. Ik kon zo een uur genieten om dan na 4 uur wedstrijd door mijn beste krachten te zitten door het gebrek aan kilometers. Pas na 6u9min bereik ik de finish compleet verzuurd. De volgende dag was de langste rit richting Luxemburg. Ik had me voorgenomen om niks te forceren en desnoods zou ik me beperken tot de toerversie buiten wedstrijd die een 25km korter was. Dirk zou me vergezellen. Wat voor hem een rustig ritje was, was voor mij bij momenten skarten. Met een te beperkte basis kwam ik al snel terug in de problemen en na een kleine 50 kilometer moest ik me al parkeren met krampen in de bovenbenen. Het teken om over te schakelen op de toerversie. De derde dag startte in de regen en ook hier zou ik me beperken tot het rijden van de toerversie. Ondanks de tegenvallende resultaten was dit toch een unieke ervaring. Vooral de leute met de teamgenoten deed de miserie direct vergeten! Ook als training kon dit ook zeker tellen. Thx Team Bikesensation!!! Op 5 mei stond de VTT Endurance Artem, een twee uur lang durende mountainbike race, op het programma. Het decors was het Atheneum van Moeskroen, waar men een parcours door de ganse school van zo een kleine 2,5 kilometer bijeen knutselde. Zo reden we door een kleine wijngaard, op de speelplaats, over een voetbalplein, door een bomenpartij en nog veel meer van dat. Het resulteerde in een technisch parcours waar vooral een goede bochtentechniek van tel was dan wel de PK’s.
|
AuteurJan Goddaer AKA Godi. Archieven
December 2022
Categorieën |